W otwierający odcinek pt Teda Lassotrzeci sezon, wiecznie wesoły trener (Jason Sudeikis) utknął między dwoma światami: pragnieniem pozostania w swoim klubie piłkarskim AFC Richmond w Anglii i dokończenia niedokończonych spraw z odnalezioną rodziną a potrzebą powrotu do domu, do Stanów Zjednoczonych i być z synem, który bardzo za nim tęskni. Wywołało to całkowity kryzys egzystencjalny – a wraz z upływem sezonu sam program doświadczył czegoś podobnego.
Z balonowymi czasami trwania odcinków, które były przepełnione fabułami, serial znalazł się gdzieś pomiędzy sitcomem, w którym się zaczął, a prestiżowym dramatem, którym wydawało się, że chce być. Rezultatem był pokaz, który był czasami nieporęczny, tracąc z oczu rzeczy, które na początku uczyniły go takim fenomenem, jednocześnie wykonując dziwne i niepotrzebne objazdy. Na szczęście, chociaż finał był długi i pobłażliwy sobie, pozostał skupiony – i odesłał trenera Lasso z pięknym pożegnaniem.
Ta recenzja zawiera spoilery dotyczące wszystkich trzech sezonów Teda Lasso.
Teraz wiele się wydarzyło w sezonie 3. Kilkanaście godzinnych odcinków próbowało splatać ze sobą wiele różnych wątków, co wydawało się próbą ze strony pisarzy, aby wcisnąć jak najwięcej, zanim to się skończy. W jakiś sposób jednak sezon wydawał się zbyt wypchany I jak wiele z tych wątków było żałośnie słabo rozwiniętych. To stworzyło niezręczną bestię z serialu.
Skupienie się na dramacie często oznaczało, że trudno było się pośmiać, podczas gdy wielowątkowa fabuła oznaczała, że kluczowe elementy dramatu — zwolnienie Nate’a (Nick Mohammed) z funkcji menedżera rywala West Ham, mroczna historia trenera Bearda (Brendan Hunt) , walka Keeleya (Juno Temple) ze skutkami wycieku sekstaśmy, a nawet to, jak AFC Richmond w jakiś sposób udało się wygrać 15 meczów z rzędu – albo nie zostały wystarczająco zbadane, albo w niektórych przypadkach, jak zwolnienie Nate’a, nawet nie zostały przedstawione na ekranie . Czasami miałem wrażenie, że przegapiłem odcinek i chciałem nadrobić zaległości.
Co nie znaczy, że nie było świetnych momentów. Boleśnie przezabawna sesja treningowa z czerwonymi sznurkami doprowadziła mnie do łez i były tam wspaniałe eksploracje postaci pobocznych, na przykład obserwowanie, jak Leslie (Jeremy Swift) opowiada się za swoją miłością do jazzu podczas wycieczki do Amsterdamu lub Dani (Cristo Fernández) zaskakująca przemiana ze wspierającego przyjaciela zimnemu wrogowi, gdy jego meksykańska drużyna zmierzyła się z Kanadą Van Damme’a (Moe Jeudy-Lamour) w meczu. Tak, to były rozrywki, które nie pomogły w problemie nadęcia sezonu, ale były krótkie, kompletne i pomogły rozwinąć obsadę w naturalny sposób. Ale ponieważ odcinki były tak długie i tak nieostre, te najważniejsze momenty zostały zagmatwane przez program, który po prostu próbował zrobić za dużo.
Na pierwszy rzut oka finał – z odpowiednio niesubtelnym tytułem „Tak długo, żegnaj” – wydaje się podążać za tym przykładem. Mam na myśli, że to aż 75 minut. Ale pomimo tak długiego czasu odcinek pozostaje skupiony na chwili, która wiąże się z pożegnaniem z Tedem i zakończeniem większości luźnych zakończeń.
Na początku odcinka Ted już podjął decyzję. Przed ostatnim meczem sezonu zamierza opuścić Richmond i wrócić do domu w Kansas, aby być z dzieckiem. Wszyscy wiedzą, że wyjeżdża. Właścicielka drużyny, Rebecca (Hannah Waddingham), próbuje skłonić Teda do pozostania, oferując dużą podwyżkę, a także subtelnie grożąc sprzedażą klubu, jeśli odejdzie. W międzyczasie zespół idzie na całość Lasso i wysyła go z choreograficznym numerem z Dźwięk muzyki podczas ostatniego wspólnego treningu.
Stawka jest wysoka przed meczem finałowym. Richmond ma szansę stworzyć słabszą historię i wygrać ligę, a tak się składa, że zmierzy się z West Hamem, klubem należącym do byłego męża Rebeki, superzłoczyńcy, Ruperta (Anthony Head). Raz, Teda Lasso, program o piłce nożnej, w rzeczywistości poświęca sporo czasu samej grze, a oglądanie wszystkich dramatów — choć wiele z nich może być nieprawdopodobnych — sprawiało tyle samo emocji, co prawdziwa gra. Złapałem się na tym, że krzyczę do ekranu tak samo, jak wtedy, gdy mój ukochany Bayern Monachium zdołał w ostatniej sekundzie wykraść mistrzostwo Niemiec.
Naprawdę, finał opiera się na podstawowych cechach serialu: słodkich, ale głupich momentach, dziwnie skutecznych przemówieniach motywacyjnych, mnóstwie łez i wyjątkowo na nosie momentach, kiedy wszyscy trzymają się razem, jak wtedy, gdy każdy członek Richmond trzymał maleńką kawałek kultowego (i podartego) znaku „uwierz”. Odcinek jest dość przewidywalny, ale też, cholera, mają mnie. Jeśli spędziłeś tyle czasu z tymi postaciami, trudno nie zakrztusić się, widząc takie rzeczy jak Keeley proponujący dodanie kobiecej drużyny w Richmond (wreszcie!) lub Roy (Brett Goldstein) rozpoczynający terapię (również w końcu!). Nawet momenty, które wydają się mało zbyt idealne, jak Rebecca wpadająca na swojego tajemniczego Holendra na lotnisku, są co najmniej miłe i satysfakcjonujące. W tym odcinku jest prawdziwe katharsis, szczególnie jeśli chodzi o oczekiwaną historię odkupienia Nate’a i Ruperta, który otrzymuje nagrodę.
Oto, co robią dobre finały sitcomów: przypominają, dlaczego kochałeś te postacie w pierwszej kolejności. Teda Lasso może grał w prestiżowym dramacie, ale to nie jest zakończenie o zgadywaniu, kto wygra jak w Gra o tron Lub Dziedziczenie. Ostatecznie wyniki wielkiej gry nie są aż tak ważne. To raczej ostatni odcinek Nowy książę Bel-Air: wiedząc, że sytuacja tych ludzi się zmieni, ale wszyscy zmierzają we właściwym kierunku.
Pomimo zakończenia, które wydaje się wyrwane z komedii romantycznej (co oczywiście komentuje Ted), Teda Lasso jest ostatecznie o przyjaźni i rzeczach, których możemy się nauczyć od innych ludzi. W ten sposób finał był idealnie dopasowany: pokazuje, jak bolesne może być, gdy te relacje się zmieniają, ale jak bardzo ta zmiana jest konieczna dla nas wszystkich. Musisz po prostu, wiesz, wierzyć.
Wszystkie trzy sezony Teda Lasso są teraz przesyłane strumieniowo w Apple TV Plus.