Recenzja rejsu po dżungli: desperacko chce być Mumią

Dziwaczna jak na swój wiek naukowiec i jej zamożny, kochający imprezy brat łączą siły z sardonicznym solą ziemskiego faceta, aby użyć starożytnej mapy, aby znaleźć coś z życia poza śmiercią. To podstawowa fabuła powieści Stephena Sommersa z 1999 roku Mumia, i jest to podstawowa fabuła Jaume Collet-Serra 2021 JUngle Cruise, również. Mumia był jednym z ostatnich świetnych filmów przygodowych, zanim superbohaterowie przejęli ten gatunek i Rejs po dżungli jest zdesperowany, aby odzyskać tę iskrę. Szokująco jest to całkiem skuteczne.

To nie zawsze działa. Dwayne Johnson i Emily Blunt nie mają tego samego rodzaju chemii, co Brendan Fraser i Rachel Weisz, a CGI jest często chwiejny i rysunkowy w nieprzyjemny sposób. Ale filmy przygodowe mają być zabawą z eskapizmu i Rejs po dżungli paznokcie, które pasują idealnie. Akcja rozgrywa się w 1916 roku. Blunt gra Lily Houghton, badaczkę i badaczkę podążającą śladami ojca i polującą na magiczny kwiat w Amazonii, który mógłby zmienić medycynę (i pokazać całkowicie seksistowskie społeczeństwo odkrywców). Jack Whitehall to jej brat MacGregor, który wolałby raczej rozkoszować się chłodnym ginem z tonikiem w cieniu niż podróżować do Amazonii, ale zrobi to dla swojej siostry. Dwayne Johnson to Frank Wolff, ich surowy przewodnik, który opowiada o podróżach na swojej łodzi z takimi samymi żartami, jak członek obsady przejażdżki po parku rozrywki Disneya Jungle Cruise. Podróżują w dół Amazonki, stawiając czoła wszystkim tym, z czym można się ich spodziewać: niebezpiecznym zwierzętom, piraniom, duchom, niemieckim łodziom podwodnym, a nawet tajemniczemu plemieniu (więcej o tym za chwilę).

Z wyjątkiem kilku głupkowatych zwrotów akcji, których absolutnie nie chcę zepsuć, jest to bardzo szczegółowy film przygodowy w stylu Mumia, Indiana Jones i Kopalnia króla Salomona. Są nawet ślady innych filmów, takich jak Afrykańska królowa i tak, naprawdę, Aguirre, Gniew Boży. Walczą z potworami z plastra miodu i błota i starają się uniknąć uroczo dziwacznego niemieckiego szlachcica, granego przez niezawodnego złego faceta Jessie Plemons, i przez cały czas wydaje się, że oglądasz coś wyprodukowanego w laboratorium, aby uchwycić tę iskrę Mumia miał, z wyjątkiem tego, że wszyscy pracujący nad tym w laboratorium również robili kilka zdrowych linii kokainy podczas pisania.

Ten film jest hiperkinetyczny, radośnie przechodzi od planu akcji do planu akcji i wchodzi all-in w każdym z nich. Wprowadzenie postaci Blunt wiąże się z zaciekłą walką w bibliotece, a jej pierwsze spotkanie z przewodnikiem Johnsona ma kota dżungli oraz eksplozja. Ich postacie nie są zachwycone niebezpieczeństwem, w które regularnie skaczą, ale właśnie wtedy, gdy myślisz, że stają się trochę zbyt superbohaterskie, Blunt wpadnie w worki z ziarnem z „oomph” lub Johnson absolutnie przegapi lądowanie podczas bujania przez drzewa liną. Nawet jeśli mniej niż gwiezdny CGI może rozpraszać, Johnson i Blunt są tam, aby przywrócić wszystko na właściwe tory z całym swoim urokiem.

A ich chemia, choć może nie tak paląca, jak niektóre inne romantyczne tropy, ma w sobie wygodny element noszony. Jak Humphry Bogart i Katharine Hepburn w Afrykańska królowa, grają starsze postacie, które szukają przyjaciela tak samo jak romantycznego partnera. Wymieniają się kolcami tak często, jak wymieniają spojrzenia, płynąc leniwie w dół rzeki między fragmentami akcji. MacGregor Jacka Whitehalla wie, kiedy trzymać się z daleka, aby rozpalić romantyczny żar, a kiedy wskoczyć, aby przywrócić fabułę na właściwe tory lub zapewnić odrobinę lekkości. Chociaż rozmawia od serca z Frankiem Wolffem, gdzie wyznaje, że uwielbia podróżować z siostrą i unikać domu, ponieważ jest gejem i nigdy nie planuje się ożenić.

Disney

Tak, w końcu mamy geja, który mówi, że jest gejem w filmie Disneya na żywo. Żadnego geja po fakcie, żadnego geja w tle, żadnego geja i martwego. MacGregor to postać, którą często koduje się jako queer i in Rejs po dżungli pozwalają mu po prostu wyjść i to powiedzieć – nawet jeśli ja osobiście, wędrując przez dżunglę w 1916 roku w Brazylii, nie chodziłbym po prostu na spotkanie z ludźmi, których właśnie spotkałem. To moment, w którym Disney sprawdza coś z listy kontrolnej, zwłaszcza że seksualność MacGregora nie ma absolutnie żadnego wpływu na fabułę. Po dziesięcioleciach Disneya trzymania postaci w szafie lub utrzymywania ich seksualności czysto podtekstowej, fajnie jest, gdy postać po prostu wyjdzie i będzie to wyraźna. Miejmy nadzieję, że kolejna queerowa postać nie będzie musiała tak gorliwie wychodzić z szafy, a jej seksualność może zostać ujawniona w bardziej naturalny sposób.

Jednak podczas gdy film jest chętny do przedstawienia nam gejowskiej postaci i „nowoczesnej” bohaterki, która kieruje fabułą (i łodzią i więcej niż jedną sceną akcji), jest jeden obszar, w którym Rejs po dżungli czuje się boleśnie przestarzały. Tak traktuje swoje środowisko i zamieszkujących je rdzennych mieszkańców. Przejażdżka w parku rozrywki, na której luźno oparty jest film, była znana z tego, że jest? strasznie rasistowskie, a Disney przerobił go przed filmem. Jednym z najbardziej znanych, a także rasistowskich elementów przejażdżki jest postać o imieniu Trader Sam, która trzyma w górze skurczone głowy. W filmie Trader Sam gra meksykańska aktorka Veronica Falcón, która opiera się na z góry przyjętych wyobrażeniach ludzi na temat jej i jej plemienia, aby uzyskać to, czego naprawdę chce. To szczera próba ponownego wyobrażenia sobie mniej rasistowskiej wersji postaci, ale nie zawsze pasuje.

Miejscowość i jej mieszkańcy są nadal traktowani jako „egzotyczni” i „nieznani”. To mniej ludzi, więcej punktów fabuły do ​​nawigowania. Niektóre z innych elementów kolonialnych, które są nieodłączną częścią filmu przygodowego, takiego jak Rejs po dżungli są adresowane bezpośrednio. Istnieją działka postaci, które chcą wydobyć Amazonkę dla nieśmiertelności, a film kończy się stanowczo potępieniem tego zachowania. Podobnie jak w przypadku postaci Whitehalla, istnieje poczucie, że filmowcy chcą postąpić słusznie w odniesieniu do rasistowskich elementów charakterystycznych dla gatunku opowieści przygodowych „zaginionego świata”. Ale zamiast zdobyć złotą gwiazdkę, najlepszym, co możemy im nagrodzić, jest żółta z napisem „Próbowałeś”.

Ta próba sprawia, że ​​film działa. W całym filmie jest prawdziwa powaga, która przewyższa niektóre z jego elementów wyprodukowanych przez Disneya. Może to być głupota i może być myląca, ale Rejs po dżungli to także świetna zabawa. Lubić Mumia wcześniej nie jest pozbawiony wad — ale wie, jak dobrze się bawić.

Rejs po dżungli będzie dostępny w kinach i Disney+ Premiere Access od 30 lipca.