Gry w ubieranki we Flashu pomogły mi odkryć płeć i kobiecość

W ciągu dnia szkolnego laboratorium komputerowe na dole było nieistotne. Był to pokój z irytującymi fluorescencyjnymi światłami i przytłaczającą ciszą, która zapada, gdy grupa siódmoklasistów jest zmuszona korzystać z komputera pod czujnym okiem nauczyciela. To tam poszedłem tylko po to, żeby udawać, że wpisuję poprawny akapit. Po szkole laboratorium komputerowe było zupełnie innym miejscem.

Między 15:00 a 19:00 laboratorium komputerowe było otwarte dla uczniów, których rodzice nie pozwolili im być dziećmi z kluczem na szyi. Pomimo, że w końcu doszliśmy do naszych nastoletnich lat, mieliśmy pozostać pod opieką dorosłych, dopóki nie zostaniemy odebrani. Szczerze mówiąc, było to zawstydzające, a tytuł „centrum dla nastolatków” tylko pogorszył sytuację. Tak, w końcu byliśmy nastolatkami. Nie, to niewiele znaczyło. Jedyną zbawczą łaską było to, że wszyscy dorośli z „centrum dla nastolatków” odpowiedzialni za obserwowanie nas byli zbyt wyczerpani lub zbyt młodzi, by przejmować się tym, co robimy. Wreszcie laboratorium komputerowe było naprawdę otwarte.

Byłem nowym dzieciakiem, który nagle został wepchnięty na białe przedmieścia i w pełni kontrolowany przez to, co dyktowała moja mama, i własną niepewność. Wyróżnianie się nigdy nie wchodziło w grę, ale asymilacja i zejście na dalszy plan były. Zawsze się spóźniałem, jeśli chodzi o trendy, a nawet wtedy ledwo mogłem w nich uczestniczyć ze względu na moje chronione życie domowe. Po prostu podążałem najlepiej, jak potrafiłem. Pójście do laboratorium komputerowego stało się bramą do wszystkiego, czego się bałam. Te godziny pozaszkolne były dla mnie krótką chwilą, w której mogłam udawać, że zapominam o wszystkim innym.

Jako dzieci wszyscy uczymy się zestawu losowych zasad dotyczących tego, co możemy, a czego nie możemy robić i co jest uważane za nas, a co za nich. 90% tych zasad to gówniane sposoby na uczynienie z nas wersji człowieka, który wychował nas w świecie. Ale oto byłam, 13 lat i bałam się być kobieca, bałam się przywiązywać do wszystkiego, co by się wyróżniało.

Laboratorium komputerowe zapoznało mnie z dziećmi o zainteresowaniach, których nigdy nie brałem pod uwagę (anime, k-pop i j-rock, spodnie Tripp i screamo). Kiedy nadrabiałem zaległości z teledyskami Tokio Hotel, brałem udział w quizach, aby zobaczyć, jakim dzieckiem sceny byłem – lub chciałem być. Ale bardziej niż cokolwiek z tego, znalazłem się w ubieranki. Od czasu, gdy opuściłam ósmą klasę lekcyjną do 18:30, kiedy mama w końcu wjechała na szkolny parking, grałam w gry w przebieranki na Yahoo Korea i Roiworld. Były rzadko tłumaczone i zawsze przesadzone, ale właśnie tego potrzebowałem, aby wyrwać się z przynajmniej jednej warstwy niepewności. Przygotowałem księżniczkę z epoki Joseon na jej dzień na kortach i po raz pierwszy byłem całkowicie zanurzony we własnej bańce.

Gry w przebieranki pozwoliły mi wyrazić kobiecość, której bałam się jako niepewne dziecko. Błyskotki, śmiesznie księżniczka moda i historie oparte na czymś, co można przeczytać w fantazji, nie były rzeczami, w których mogłem uczestniczyć poza tymi kilkoma godzinami, które spędziłem w pracowni komputerowej po szkole dla nastolatków.

Byłem nieśmiałym, pucołowatym dzieckiem, które nieustannie kwestionowało prawie każdy aspekt mojej formującej się tożsamości. Kobiecość nie wydawała się dostępna. To było zbyt ekskluzywne dla bieli, chudości, wszystkiego innego, czego nie mogłem osiągnąć. Już jako dzieciakom grubym dziewczynom mówi się, że nasze spodenki muszą uderzać w kolana, że ​​wolno nam tylko straszny rękaw z zimnymi ramionami i pofalowany materiał. Kiedy zdałem sobie sprawę, że te „zasady” są na swoim miejscu, stonowane kolory tworzyły moją garderobę. Niezależnie od ubrań, o jakich marzyłam, rzadko pasują. Zostałem zmuszony do tego pudełka i nie chciałem znaleźć z niego wyjścia.

Jako dziecko nie miałam pojęcia o queerowości i nie miałam miejsca na zbadanie, co płeć może dla mnie oznaczać. Ubieranie dziewczyny w niesamowicie kobiecą sukienkę, w komplecie z kwiatowym nakryciem głowy i błyszczącym obcasem, a następnie odświeżenie strony, aby umieścić ją w dżinsach cargo i podróbkach Timbs, było dla mnie uosobieniem gier. Wszystkie te stroje były zawstydzająco oczywiste i pozbawione kreatywności, a żadna z gier nie zapewniała prawdziwie progresywnej formy ekspresji, ale były moją dziecięcą wersją euforii płci. Tworzyłem osobę, którą chciałem być i ludzi, którzy mnie pociągali.

Zajęło mi dużo czasu, zanim zdałem sobie sprawę, że te gry pozwalają mi eksperymentować z płcią i prezentacją w sposób, na który nie pozwalałem sobie, dopóki nie byłem na studiach. Byłem gejowskim dzieckiem i nic nie wydawało się „bezpieczne”. Zmieniło to świetlicowe laboratorium komputerowe. Nieliczni z nas, którzy zdecydowali się spędzać czas na przestarzałych szkolnych komputerach, mieli niewypowiedziane zrozumienie, że po prostu chcieliśmy trochę wyrwać się. W dni, w których czułam się trochę bardziej femme, gry w przebieranki pozwalały mi mieć ten moment. Kiedy chciałam wyglądać jak mały rzeźnik, mogłam po szkole iść do pracowni komputerowej i urzeczywistniać tę fantazję.

Jak większość historii o odkryciach nastolatków, zignorowałem uświadomienie sobie w laboratorium komputerowym i wróciłem do zwyczajnego dopasowania się. Ale kiedy zbliżam się do trzydziestki i porzucam udawanie, w jaki sposób prezentuję światu, mogę nie pomogę, ale czuję, że jestem winien tym grom dużo uznania.

PowerUp Rewards Pro: 14,99 USD/rok

Zdobycie najlepszego sprzętu do gier jest trudniejsze niż kiedykolwiek. Z takimi rzeczami, jak PS5, które sprzedają się tak szybko, jak mogą je zaopatrzyć, a karty Pokémon znikają z wirtualnych półek, wiedząc, gdzie i kiedy kupić. Wejdź do programu Power Up Rewards, programu członkowskiego GameStop, który oferuje wczesny dostęp do konsol, kart kolekcjonerskich, kart graficznych, przedmiotów kolekcjonerskich i nie tylko. Członkowie czerpią również dodatkowe ekskluzywne korzyści, w tym 2% zwrotu w punktach, miesięczne nagrody i subskrypcję magazynu Game Informer.