Starboy rozpoczyna rok z nowym wszechświatem. The Weeknd, znany również jako Abel Tesfaye, zapowiedział nowy album zatytułowany Świt FM, że nadchodzi 7 stycznia i że jest zapakowany z niezwykłą obsadą współpracowników. Istnieje wiele różnych stylów muzycznych: Quincy Jones, Lil Wayne, Oneohtrix Point Never i Tyler, The Creator. Jest jeszcze Jim Carrey.
Jest nowy film promocyjny, który obiecuje „nowy dźwiękowy wszechświat”, gdy The Weeknd wpada w wypadek samochodowy, zostaje odciągnięty przez członków kultu w szatach, nagle się starzeje, pojawia się w klubie, podchodzi do niego przywódca kultu i wygląda na zdezorientowanego . A potem DJ wita widza w 103.5 Dawn FM, zauważając, że „byłeś zbyt długo w ciemności. Czas wejść w światło i zaakceptować swój los z otwartymi ramionami.
Jest kilka wskazówek na temat tego, jak będzie brzmiał album, w szczególności jest to główny singiel „Take My Breath”. Rozpoczyna się riffem, który brzmi trochę jak próbka „Edge of Seventeen” Destiny’s Child użyta w „Bootylicious”, utwór uderza w środek między klasycznym dance-popem wyprodukowanym przez Quincy Jonesa – zwłaszcza krokiem Michaela Jacksona z 1987 roku w twardsze krawędzie, Zły — i czasami nieziemskie elektroniczne dźwięki Oneohtrix Point Never, którego czytelnicy mogą również znać jako kompozytora Dobry czas oraz Nieoszlifowane klejnoty.
To rodzaj muzyki, który The Weeknd tworzył już wcześniej. On jest objęty Zły‘s “Nieprzyzwoita Diana,” w końcu. Ale „Take My Breath” brzmi jak podniesienie tego dźwięku.
Teledysk do utworu ma oprawę równie interesującą jak jego dźwięk. Odbywa się w podziemnym rave, gdzie wszyscy są ubrani w swoje Matryca/Ostrze najlepszej skóry, film pokazuje ludzi, którzy podczas zabawy polegają na butlach z tlenem, oddychając w swoje maski. Maski mają długą historię na imprezach, ale wydaje się, że mają w sobie jakiś euforyczny narkotyk, który świetnie sprawdza się w The Weeknd, dopóki kobieta nie zacznie go dusić swoim warkoczem.
Bycie pobitym w jego teledyskach nie jest niczym nowym dla The Weeknd. W ciągu wywiad z GQ z sierpnia 2021, gdzie dyskutował Świt FM, powiedział, że zwykła przemoc, którą odwiedza jego osoba w jego filmach, to „ja usuwam The Weeknd z Abla. Myślę, że wiele osób myśli: „Och, ma skłonności samobójcze”. To nie to. Myślę, że to ja usuwam The Weeknd ze świata, ale on wciąż znajduje drogę powrotną”.
Na tym samym profilu Tesfaye gra autora, Marka Anthony’ego Greena, kilka utworów z albumu z czasów, gdy był jeszcze w toku.
Muzyka uderzyła w studio jak ciężarówka Mack. Nowy projekt jest pełen imprezowych rekordów. Jak prawdziwe, oświetlone białymi kafelkami płyty na podłodze. Quincy Jones spotyka Giorgio Morodera i rekordy najlepszych imprez w twoim pieprzonym życiu. Nie anachroniczne rzeczy disco. (Nie „cosplay”, jak to ujął Abel.) Ten rodzaj retro ma teraz moment w muzyce pop, ale te nagrania są nowe. Spocony. Twardy. Przemoczony garnitur, nagrania imprezowe ocierania się o dziewczynę/chłopaka z twoich marzeń.
„To album, który zawsze chciałem zrobić” – powiedział Abel. To stwierdzenie utkwiło mi w głowie przez wiele dni. Podobnie jak muzyka. Znalezienie czegoś innego do słuchania stało się prawie niemożliwe. Wszystko inne brzmiało miękko. Albo za mało rowków. Albo czuł się zbyt szczęśliwy. Albo zbyt smutny. Było dla mnie jasne, że to nie jest tylko album, który The Weeknd zawsze chciał zrobić; to album, który zawsze chcieliśmy, żeby zrobił.
To brzmi całkiem obiecująco. Nadal nie mam pojęcia, co Jim Carrey będzie robił.