Recenzja: Książka D&D Strixhaven rozumie, co sprawia, że ​​studia są niezapomniane

Łatwo zapomnieć treść wykładu, który miałeś na studiach lub to, co napisałeś w tej uciążliwej 20-stronicowej pracy końcowej, ale wspomnienia zrobione ze znajomymi z college’u trwają dłużej niż wszystko, co miało miejsce w klasie uniwersyteckiej. To zrozumienie leży u podstaw Strixhaven: program nauczania chaosu, a Lochy i smoki podręcznik oparty na Magia: Zgromadzenie ustawić Strixhaven: Szkoła Magów.

Niestety, główny wątek przygody — który ma na celu wzięcie drużyny około pięciu postaci z poziomu 1-10 — jest sprawą, której nie można zapomnieć. Ale spotkania, które po drodze masz z kolegami z klasy, sprawią, że przy stole będziesz mieć wspaniałe chwile.

[Warning: This story contains light spoilers for Strixhaven: Curriculum of Chaos.]

Strixhaven stawia graczy w roli studentów tytułowego uniwersytetu, gdzie w ciągu czterech przygód ukończą czteroletnie studia. Jeśli nie chcesz angażować się w całą kampanię, istnieją sugestie, aby uczynić każdą z nich modułową, poprzez lekkie podrasowanie fabuły.

Na pewno nie oczekuje się, że imprezy będą składać się wyłącznie z oddanych czarowników, a z każdą z pięciu uczelni w Strixhaven są powiązane nowe wyczyny, które pozwalają każdej klasie rzucić dwa kantry i zaklęcie pierwszego poziomu. Ale motywy gry prawdopodobnie będą działać najlepiej, jeśli wszyscy zagrają postacią, która ma co najmniej odrobinę magicznego smaku, co może oznaczać, że twój łotrzyk będzie Tajemnym Tricksterem lub zachęci barbarzyńcę do podążania Ścieżką Strażnika Przodków i czerpania mocy z duchów.

Studenci rozpoczynają naukę w college’u dopiero na drugim roku, chociaż zestaw nowych, potężnych środowisk skorelowanych z pięcioma grupami mocno zachęca graczy do natychmiastowego dokonania wyboru. Każda z pięciu uczelni Strixhaven opiera się na przeciwstawnych kolorach w Magia: Zgromadzenie, a ich opisy w Program nauczania chaosu odgrywać tę koncepcję, skupiając się na konflikcie, aby wywołać rygorystyczną debatę akademicką. Na przykład College of Lorehold jest kierowany przez jednego dziekana reprezentującego porządek, a drugi chaos, i wygłaszają sprzeczne wykłady na temat tego, czy historią rządzą przewidywalne siły, czy działania szczególnie ambitnych ludzi.

Być może najbardziej zaskakującą rzeczą w książce jest to, że za kulisami nie ma ani jednego złego członka wydziału, który pociąga za sznurki. To zrozumiałe, że projektanci chcieli uniknąć porównań z Harrym Potterem, mając de facto szkołę zła, ale kiedy wampirzy przywódca Witherbloom, szkoły skupiającej się częściowo na nekromancji, jest neutralny, trzeba się zastanowić, w jakim celu ta gra.

Kampania zaczyna się łagodnie — we wszystkich walkach od poziomu 1-3 jest potężna postać niezależna, która jest w stanie zapewnić graczom wsparcie w przypadku porażki. Jest to mechanika, która pozwala drużynie czuć się dobrze ze zwycięstwem, jednocześnie unikając przypadkowej śmierci, gdy grupa jest najbardziej delikatna. Większość spotkań przypomina też wybryki o niskiej stawce, takie jak skrzynia w dniu wprowadzenia się, która okazuje się naśladowcą. Nawet pełzanie po lochach wydaje się być trochę głupie, jak po godzinach eskapady przez posiadłość na kampusie, aby odzyskać skonfiskowaną magiczną lalkę z notorycznie wstrętnymi ustami.

Grafika: James Bareham/Polygon

Większość spotkań opiera się na wydarzeniach towarzyskich przy użyciu nowego podsystem relacji opracowany na potrzeby książki. Gracze nieustannie kręcą się po kampusie z obsadą szczegółowych i dziwacznych postaci niezależnych (NPC), a podejmowane przez nich decyzje mogą spowodować, że będą przyjaciółmi, rywalami, a nawet romantycznie uwikłani. Odbywają się główne wydarzenia, takie jak szkolny festiwal improwizacji, na którym wszyscy będą razem, oraz indywidualnie wybrane akcje przestojowe w postaci zajęć pozalekcyjnych i pracy w kampusie.

Każda z tych aktywności daje graczom dodatkowe szanse na interakcję z kluczowymi NPC, a także otrzymuje inne korzyści. Członkostwo w klubie daje graczom „kostkę ucznia” k4, którą mogą rzucić raz na długi odpoczynek, aby wstecznie wzmocnić test za pomocą powiązanej umiejętności. Na przykład uczestnictwo w Fantastycznym Klubie Ogrodniczym sprawia, że ​​ich charakter jest nieco lepszy w Naturze i Przetrwaniu. Zlecenia są w porównaniu rozczarowująco nijakie, nagradzając postacie zaledwie pięcioma sztukami złota co tydzień. Biorąc pod uwagę, że postacie będą zdobywać mnóstwo nagród za misje w całej kampanii, nie wydaje się to opłacalnym handlem, chyba że gracz naprawdę nie dba o umiejętności.

Postacie przechodzą również testy, które mogą dać im kości uczniów na powiązane umiejętności, z których mogą skorzystać przed końcem przygody. Szczególnie dobre wyniki na egzaminie mogą później przynieść dodatkowe korzyści. W sekcji pierwszego roku jest dużo smyczy, wymieniając ciekawostki o sowodźcach i uczniach slaadi, których się nauczyli, ale niestety mniej uwagi poświęca się egzaminom w późniejszych sekcjach.

Mechanika testowania również nie do końca działa ze smakiem. Uczenie się do egzaminu zapewnia powtórny rzut do wykorzystania podczas testów umiejętności, a wyciągnięcie całonocnej nocy zapewnia dwa powtórne rzuty, ale daje postaci poziom wyczerpania do zakończenia egzaminu, co oznacza, że ​​wszystkie testy umiejętności są niekorzystne. Dodatkowe ponowne rzucenie nie może zbliżyć się do zrównoważenia tego, jak źle jest rzucić dwa k20 i uzyskać gorszy wynik. Prostą zasadą domu byłoby, aby wyczerpanie pojawiło się dopiero po teście, pozostawiając postać w złym stanie na wszelkie spotkania tego samego dnia. Uczenie się w grupie daje bohaterom przewagę podczas sprawdzania umiejętności, skutecznie niwelując zmęczenie, ale i tak lepiej nie brać opcji całonocnej, jak napisano.

Zdjęcie: Charlie Hall/Polygon

Książka jest dobrze zorganizowana i atrakcyjna wizualnie, czerpiąca z wielu dzieł sztuki Magia: Zgromadzenie karty wraz z udostępnieniem szczegółowych map. Jest też mnóstwo oryginalnych zdjęć. Szczególnie podobały mi się dołączone ulotki i zaproszenia na imprezy w kampusie. Pokazuje również zaangażowanie wydawcy Wizards of the Coast w: inkluzywność oraz dostępność. Budynki Strixhaven magicznie zmieniają się, by pomieścić każdego, niezależnie od jego wielkości czy mobilności, a księga zawiera trans i niebinarne postacie niezależne.

Strixhaven: program nauczania chaosu nie jest idealną książką, ale nowe podsystemy i kapryśne przygody zapewniają naprawdę zabawny materiał, niezależnie od tego, czy prowadzisz przygodę w formie pisemnej, czy pożyczasz elementy, aby wślizgnąć się do kampanii homebrew. Jak w przypadku każdego doświadczenia w college’u, to, jak bardzo spodoba ci się Strixhaven, będzie naprawdę zależeć od znalezienia odpowiednich przyjaciół, z którymi będziesz się nim dzielić, i znajomości zasad, które możesz zignorować, aby dobrze się bawić.

Strixhaven: program nauczania chaosu trafi do sprzedaży 7 grudnia, ze specjalną edycją kolekcjonerską dostępną tylko pod adresem lokalne sklepy z grami. Książka została zrecenzowana wraz z przedpremierowym egzemplarzem książki dostarczonym przez Wizards of the Coast. Vox Media posiada spółki afiliacyjne. Nie mają one wpływu na treść redakcyjną, chociaż Vox Media może zarabiać prowizje za produkty zakupione za pośrednictwem linków partnerskich. Możesz znaleźć dodatkowe informacje na temat polityki etycznej firmy Polygon tutaj.