Recenzja Białego Lotosu: okrutna satyra w stylu sukcesji i pasożyta

Sześciodcinkowy miniserial HBO Max Biały Lotos zaczyna się wraz z końcem dekadenckich hawajskich wakacji. Shane (Jake Lacy) czekający na wejście na pokład samolotu, wstrząśnięty i milczący, toleruje pogawędki innych wczasowiczów — wystarczy, że dowiadują się, że w hotelu i kurorcie White Lotus doszło do śmierci i że ciało będzie na ich samolot. Kiedy historia cofa się do początku wakacji Shane’a, ze wspaniałym ujęciem VIP-ów przybywających na łodzi, widzowie będą głównie szukać wskazówek na temat tego, co może się nie udać. Żółty odcień sceny wydaje się mniej jak blask słońca, a bardziej jak słońce oślepiająco oślepiające. Zbliżanie się łodzi przypomina inwazję. Obsługa macha na brzegu, czekając, aby upewnić się, że podczas pobytu gości wszystko pójdzie dobrze, ale ustawienie sprawia, że ​​sama wycieczka wydaje się nieodpowiednia.

Jak poprzedni kultowy serial HBO Mike’a White’a Oświecony, jego nowy serial upaja sprawianie, że widzowie czują się niekomfortowo. Biały Lotos to sześć odcinków ultra-bogatych, samolubnych białych ludzi, którzy popychają personel kurortu, jęcząc o swoich problemach o niskiej stawce. Niekiedy serial zbyt długo trzyma się gości VIP, ze szkodą dla personelu i postaci pobocznych, które można by szerzej eksplorować. Mimo to serial jest obowiązkową telewizją, wnikliwym spojrzeniem na psychikę bogatych i szkody, jakie pozostawiają po sobie.

Z Biały LotosWhite zebrał znakomitą obsadę absolwentów HBO i prestiżowych aktorów. Wśród VIP-ów jest rodzina Mossbacher, składająca się z dyrektora ds. technologii Nicole (Connie Britton), męża „miłego faceta” Marka (Steve Zahn), córki w wieku studenckim Olivii (Sydney Sweeney) i nastoletniego syna Quinna (Fred Hechinger). Olivia zabiera ze sobą swoją koleżankę z college’u, Paulę (Brittany O’Grady), która służy jako jej pomocnica w zażywaniu narkotyków rekreacyjnych i antagonizacji rodziców, pozostawiając Quinna samotnikowi wędrującemu po hotelu z Switchem w ręku.

Jest też Shane, brat z branży nieruchomości, który spędza miesiąc miodowy z żoną dziennikarką Rachel (Alexandra Daddario). A samotna podróżniczka Tanya McQuoid (Jennifer Coolidge) szuka miejsca, w którym mogłaby rozsypać prochy swojej matki. Ci VIP-y przybywają do Białego Lotosu, aby osobiście i pieszo czekać na menedżera kurortu Armonda (Murray Bartlett), menedżera spa Belindę (Natasha Rothwell) i resztę personelu ośrodka, składającego się zarówno z rdzennych Hawajczyków, jak i obcokrajowców.

Spektakl spędza dużo czasu na poznawaniu sposobu myślenia gości i odkrywaniu, jak myślą o sobie nawzajem. Zagłębia się nie tylko w relacje między rodzinami, ale także w to, w jaki sposób grupy wchodzą w interakcje i przyjmują na swój temat założenia. To interesujący obraz tego, jak osobiste ego prowadzą w rozmowach z nieznajomymi, ale w końcu obserwowanie, jak goście rozmawiają ze sobą, staje się nużące. Interakcje między VIP-owskimi gośćmi a personelem hotelu to najlepsza część serii, ponieważ White zmusza publiczność do zastanowienia się, co muszą poświęcić pracownicy Białego Lotosu, aby zapewnić komfort nieznośnym VIP-om.

To poczucie poświęcenia jest najsilniejsze w fabule Armanda. Seria zaczyna się od kierownika hotelu, który z uśmiechem pokazuje stażyście (Jolene Purdy) liny służbowe. Armand porównuje pracę personelu do „tropikalnego kabuki”, chowając się za nieustannym, przylepionym uśmiechem. Jest skuteczny w swojej pracy, ale kiedy zakłada maskę i skupia się na potrzebach gości, brakuje mu perspektywy na otaczający go świat. Incydent w pierwszym odcinku, w którym Armandowi brakuje czegoś wielkiego, wstrząsa nim do głębi i jest to początek psychicznego osłabienia, zaostrzonego przez Shane’a, który eskaluje przepełniony pokój w totalną wojnę. Bartletta (Szukam) daje znakomitą grę jako udręczony mężczyzna, który usiłuje utrzymać to wszystko w kupie.

W mniejszym, ale nie mniej umiejętnym wykonaniu, jako kierownik spa Belinda, Natasha Rothwell (Niepewny) musi kierować uwagą Tanyi. Po intensywnym holistycznym leczeniu Tanya uzależnia się od Belindy, wracając do niej na masaże i zapraszając ją do wspólnych posiłków. Jest to wycięty obraz białej kobiety opierającej się na czarnej kobiecie w celu wsparcia emocjonalnego, która mogłaby być drażniąca, gdyby Rothwell i Coolidge (American Pie, Legalna Blondynka) nie były mistrzowskie w radzeniu sobie z niuansami. Rewelacyjna kreacja Coolidge’a została mocno pochwalona, ​​a Rothwell zasługuje na uznanie jako aktor najbardziej znany z komedii, ale oferujący niuanse dramatyczne.

Zdjęcie: Mario Perez/HBO

Program mógłby spędzić więcej czasu z Paulą (Brittany O’Grady, z Mały głos i Gwiazda), postać schwytana w intrygujący środek między personelem a gośćmi. Nie jest pracownikiem hotelu, ale służy potrzebom Olivii. Większość wakacji spędza za maską, dopasowując się do intonacji i mimiki Olivii. Jest także gościem, który najbardziej sympatyzuje z personelem, czasami zachowując się jak chwiejny most między dwoma światami. Bez dodatkowych informacji o przeszłości Pauli serial nie trafia na podatny grunt dla satyry obserwacyjnej.

Ostatnio pojawił się udany mikro-trend w umieszczaniu megabogaczy w satyrycznym świetle, w filmach i programach takich jak Pasożyt i Sukcesja. Biały Lotos opowiada wnikliwą opowieść o tym, jak bardzo bogaci kawalerzyjnie żądają mniej szczęśliwych, ale skupia się bardziej na VIP-ach niż na personelu, na własną szkodę. To przedstawienie, które przynosi więcej pytań niż rozwiązań i oferuje więcej strachu niż śmiechu. Może to nawet skłonić ludzi do ponownego przemyślenia wszelkich poszczepiennych chęci wyjazdu w tropikalną podróż.

Pierwszy odcinek Biały Lotos jest teraz na HBO Max. Nowe odcinki przychodzą w niedziele.