„Sega miała własną konsolę?”
To był druzgocący komentarz, który usłyszałem, gdy siedziałem i grałem Jeż Sonic 2 na Sega Genesis Mini podczas Portland Retro Gaming Expo (PRGE) w ten weekend. The Dźwiękowy Gry na Genesis były moimi ulubionymi grami, gdy byłem dzieckiem; raz grałem bardzo dużo Dźwiękowy że nasikałem w spodnie. Jak ta osoba mogła nie wiedzieć o konsolach Sega?
Na szczęście przyjaciel tej osoby okazał się bardziej dobroczynny niż ja. Wykorzystał to jako okazję do nauczania i pokazał mu grę, w którą gra. (Później zdałem sobie sprawę, że ta osoba mogła o to pytać mini konsole.)
Całe wydarzenie było przepełnione wspaniałą atmosferą dzielenia się radością z klasycznych gier i ogólnie rzecz biorąc, nerdowskimi rzeczami. Widziałem czterech przyjaciół skupionych wokół klasyka X Men automat zręcznościowy. Mnóstwo młodszych dzieci grało w starsze gry z takim samym zachwytem, jaki miałem dla nich jako dziecko. Rzędy sprzedawców sprzedawały takie rzeczy, jak gry retro i wyszukane dzieła sztuki (moja ulubiona: Blue Bomber Pixel Art, która przerobiła moje ulubione słynne postacie sprite’ów z pikselopodobnych koralików Perlera). W pokoju obok jednej z sal siedziałem i słuchałem, jak ktoś śpiewa całym sercem do utworu „Smells Like Teen Spirit” Nirvany przy wsparciu Zespół rockowy muzycy.
Jedną z zabawnych atrakcji na wystawie był gigantyczny kontroler w stylu NES, reklamowany jako „największy na świecie kontroler gier wideo”. Jest naprawdę ogromny, ma 5,5 metra długości, 8,5 metra szerokości i 3 stopy wysokości, a waży prawie tonę. Podczas występu urządzenie było podłączone do telewizora, aby ludzie mogli połączyć siły i grać Super Mario Bros. Wiele osób musiało koordynować działania na kontrolerze, aby spróbować pokonać nagle trudny poziom 1-1. Pierwsza goomba okazała się przerażającym potworem. Pierwsza wysoka rura była przeszkodą niemal nie do pokonania. Ale w jakiś sposób, wspinając się na kontroler jak na konstrukcję placu zabaw, dzieci i dorośli mogli przejść dalej w grze.
Tam było GoFundMe reklamowane na wystawie, mające pomóc „uratować” kontrolera; jego ogromne rozmiary utrudniają transport.
Jeden obszar był zaśmiecony starszymi konsolami do gier podłączonymi do telewizorów. Szukałem dla Osioł Konga stacji, gdzie bębniłem (słabo) do utworu „All the Small Things” Blink-182. Kiedy piosenka zbliżała się do końca, mały dzieciak, który z pewnością nie żył, kiedy ta piosenka była pisana, patrzył z podziwem, a ja z radością przekazałem mu kontroler, aby mógł także bębnić i klaskać w rytm piosenki. (Jego mama naprawdę bardzo się starała, żeby go przez to przeszkolić.) Następnie udałem się do mojej stacji Sega Genesis Mini z Jeż Sonic 2, w którym jest o wiele więcej bzdur, niż zapamiętałem. (Ogony są obowiązkiem na poziomach specjalnych.)
Moją ulubioną częścią programu było oglądanie wczesnych rund zawodów Mistrzostw Świata w Klasycznym Tetrisie, podczas których gracze rywalizowali w wersji gry na NES Tetrisa. Szczególnie intensywna walka pomiędzy dwoma graczami, Sharkym i Hydrantem, doprowadziła do ostatniej partii meczu do trzech zwycięstw, a gdy Hydrant został przytłoczony tetromino, tłum ryknął: zrywając się na nogi i skandując imię Sharky’ego.
Przez lata regularnie uczestniczyłem i (ostatecznie byłem wolontariuszem) w PAX West, więc pomyślałem, że PRGE będzie tym, tylko mniejszym. Myliłem się; podczas gdy dla mnie PAX zawsze był świętem nadchodzących gier wideo, PRGE było wydarzeniem honorującym to, co wspaniałe w tym, co już mamy. Tak, powinienem się tego spodziewać; to jest retro w końcu program o grach. Ale za rok absolutnie ułożone z ogromne gry – a niektóre które chybiły celu — miło było być otoczonym ekscytacją i radością z powodu tego, w co można już grać, nawet jeśli niektóre gry mają kilkadziesiąt lat.
Tego typu wydarzenia są ważne. Konserwacja gier wideo to wielostronna inicjatywa i kiedy prawie 90 procent klasycznych gier jest „krytycznie zagrożonych” i główni producenci sprzętu są pozornie calowanie z dala począwszy od sposobów odtwarzania nośników fizycznych, gromadzenie grup ludzi w PRGE w celu dzielenia się i świętowania swojej miłości do starszych tytułów to cenny sposób na utrzymanie ich historii przy życiu.
Planuję wrócić w przyszłym roku.
Fotografia: Jay Peters / The Verge