Evangelion 1.0+3.0: Recenzja Trzykroć po pewnym czasie: Wreszcie niekończąca się historia się kończy

[Ed. note: This review of the final Evangelion movie, Evangelion 1.0+3.0: Thrice Upon a Time, is being published in accordance with the studio’s review embargo. The film will premiere on Amazon Prime Video on Aug. 13.]

Koniec Ewangelia przybył — tym razem naprawdę.

Dwadzieścia sześć lat po telewizyjnej premierze Neon Genesis Evangelion (i 24 lata po jego teatralnym alternatywnym zakończeniu, Koniec ewangelizacji), pozornie Hideaki Anno niekończąca się saga wreszcie dobiegł końca. Długo oczekiwana, długo opóźniona czwarta część serii filmów Rebuild of Evangelion, która opowiada historię oryginalnego serialu telewizyjnego, Evangelion 1.0+3.0: Trzy razy na raz wspina się po stromych emocjonalnych murach zbudowanych przez jego poprzedników i krwawi palce podczas wspinaczki. Ale zawiera też niezwykle ciche odcinki, które pozwalają na poruszające refleksje z udziałem głównych bohaterów filmu, młodych pilotów mecha Ikari Shinjiego (Ogata Megumi), Shikinami Asuki Langley (Miyamura Yūko) i Ayanami Rei (Hayashibara Megumi). Jest odważny, olśniewający, introspekcyjny i czasami niepokojący, co sprawia, że ​​pasuje nie tylko do nowej serii filmów, ale do całej historii Evangelion.

Szerokie, pełne akcji otwarcie ponownie wprowadza konflikt między NERV-em — teraz nihilistycznym kultem śmierci dowodzonym przez ojca Shinjiego, Ikari Gendo (Tachiki Fumihiko), człowieka zdeterminowanego, by wywołać apokalipsę — i WILLE’a, wyłaniającego się ruchu oporu przez stoickiego Katsuragi Misato (Mitsuishi Kotono). Niegdyś optymistyczny strażnik Shinjiego dowodzi teraz batalionem dowodzonym przez parę Evangelionów pilotowanych przez Asukę i Mari (Sakamoto Maaya). Do tego momentu minęło 14 lat na świecie od czasu Odbudować historia zaczęła się w 2007 roku Evangelion: 1.0 Jesteś (nie) sam. W tym czasie horda nowych jednostek Evangelion NERV-u stała się nie do odróżnienia od potwornych, międzywymiarowych „aniołów”, którym kiedyś powierzono zadanie pokonania.

Aby je udaremnić, WILLE gromadzi floty pływających okrętów w coraz bardziej złożonych formacjach. (Jeden z tych statków, Wunder, nadal gości dawną Evę Shinjiego, Unit 01.) Podczas gdy otwarcie przedstawia głównie rozdarte wojną tło filmu, przybiera ono formę kalejdoskopowego obrazu, gdzie skala zręcznie przewyższa poprzednią serię. poncz-upy mecha-kaiju. Ustala raz na zawsze, jak niewyobrażalnie ogromne, połączone i pochłaniające wszystko twory ludzkości w tej serii stały się niewyobrażalnie ogromne. Akcja wygląda spektakularnie, ale jest coraz bardziej zdesperowana.

Przy długości 155 minut — o godzinę dłużej niż w 2012 roku Evangelion 3.0 Możesz (nie) przerobić — film jest nie tylko wypełniony widowiskiem akcji, ale cechuje go również znaczna ilość przestojów. Rozpoczyna się krótko po wydarzeniach z poprzedniego filmu i zanurza publiczność w świecie, który próbuje uzdrowić i odbudować, gdy Shinji, Asuka i Rei przyzwyczajają się do życia w maleńkiej, samowystarczalnej wiosce otoczonej gruzami i zaludnionej. przez życzliwych wolontariuszy. Te sceny przedstawiają rodzaj rustykalnej prostoty i radości życia, które są zagrożone, jako groźba czwartej i prawdopodobnie ostatniej apokalipsy zbliża się. W ramach większej serii ta krótka ucieczka dostarcza nie tylko wskazówek na temat normalności, jakiej te dzieci-żołnierze nigdy nie zaznały, ale także spokojny portret tego, jak mogłoby wyglądać ich życie, gdyby nie związali ich szkodliwe okoliczności i kaprysy okrutnych dorosłych.

Jest to historia opowiadana dosłownie, ale „dosłowny” rzadko jest lingua franca serialu. Odbudowa filmy, które rozpoczęły się jako ponowne uruchomienie programu telewizyjnego, nigdy nie były jednoznaczne na temat ich związku z poprzednimi wersjami historii, ale ta wiejska ucieczka wydaje się skradziony przebłysk znacznie przyjemniejszej alternatywnej rzeczywistości. Ale oczywiście, dopóki Shinji, Asuka i Rei pilotują Evangelions – czy to z wyboru, czy dlatego, że są jednymi z tych, którzy mogą – szczęście jest tylko fantazją. Film czeka na swój czas podczas tych segmentów wioski, a następnie rozpoczyna długi, pełen akcji zanurzenie w królestwie abstrakcji, pośród ogromnego crescendo, które zniekształca już niepokojące obrazy serialu, skręcając je wystarczająco daleko wokół siebie, aby stworzyć coś zupełnie nowego.

Dramat postaci leżący u podstaw akcji jest emocjonujący. Shinji wciąż siebie nienawidzi. Próbując ocalić świat i „oryginalną” Rei, w 2009 roku Evangelion: 2.0 Nie możesz (nie) awansowaćzostał zmanipulowany w celu wywołania apokaliptycznego Trzeciego Uderzenia i desperackich prób naprawienia szkód w 3,0, prawie wywołał Czwartą. Kataklizm ten został powstrzymany, przynajmniej tymczasowo, ale doprowadził do przerażającej śmierci Nagisy Kaworu (Ishida Akira), której Shinji był świadkiem z bliska. Jak w Neon GenesisKaworu, „Anioł” w ludzkiej postaci, był jedyną osobą, która pokazała Shinjiemu bezwarunkową miłość, więc obserwowanie, jak umiera, a być może nawet spowodowanie jego śmierci, sprawiło, że Shinji zamarł w chwili przerażającego żalu i nieuniknionej traumy, gdy ponownie wchodzi do świat.

Shinji nie może pojąć, by zasługiwał na dobroć, jaką okazują mu wieśniacy. Z obawy przed wyrządzeniem większej szkody, ledwo może podejmować decyzje. Asuka, która niewątpliwie się o niego troszczy, nienawidzi go za jego niezdecydowanie i sposób, w jaki ją zranił, do tego stopnia, że ​​jest wobec niego brutalna, a nie w ten uroczy, szorstki sposób widziany w Neon Genesis. Dla fanów, którzy od dawna dbają o te postacie, ich ciągłe cierpienie fizyczne i emocjonalne jest niezwykle trudne do oglądania.

Te bity wydają się znajome, ponieważ odzwierciedlają historię opowiedzianą w Neon Genesis oraz ten Koniec Ewangelii, ale przybywają z dodatkową warstwą Shinjiego i Asuki, którzy zostali uwięzieni w swoich nastoletnich ciałach przez 14-letnią przerwę między drugim a trzecim filmem, jako fizyczny efekt uboczny pilotowania ich Eva. Jest to zarówno klucz do frustracji Asuki, że nie jest w stanie iść naprzód, jak i ostateczny wyraz zatrzymanego rozwoju emocjonalnego Shinjiego, co z kolei stanowi wyzwanie dla bardziej zmęczonej światem Misato, która jest rozdarta między ochroną Shinjiego, jak kiedyś, a ratowaniem świata za każdą cenę. Tymczasem nowa Rei — kopia wersji z poprzednich filmów, która sama była klonem matki Shinjiego — jest osobą kilkakrotnie załamaną. Brakuje jej poczucia tożsamości, więc stara się przezwyciężyć to samo emocjonalne odrętwienie, które nadal nęka Shinjiego. Jej podróż, choć nie zajmuje zbyt wiele czasu, jest szczególnie poruszająca, ponieważ oferuje najbardziej wyraźny i bezpośredni kontrast między życiem pod manipulacyjnym kciukiem Gendō, jak to robiła w 3,0i wreszcie ucieczka przed nim.

Wolność w świecie Trzy razy na raz, to rzecz rzadka i cenna. Kiedy w końcu się pojawia, przybiera formę małych radości i prostych przyjemności — chwil, w których inni ludzie dzielą ciężar istnienia — i zaczyna wydawać się jeszcze cenniejsza, gdy zbliża się planowany kataklizm Gendō.

Jak się okazuje, Gendō, chyba bardziej niż jakakolwiek inna postać, jest ostatecznym stemplem oddzielającym Odbudować serie z poprzednich iteracji. Jego fanatyczne skupienie się na „Instrumentalności” – stopieniu całej ludzkiej świadomości, aby mógł wreszcie zjednoczyć się ze swoją zmarłą żoną – od dawna jest ukrytym powodem odrzucenia Shinjiego. W poprzednich wnioskach do historii (odcinek 26 Neon Genesis seria i Koniec ewangelizacji), samorealizacja Shinjiego, jego odrzucenie Instrumentalizmu i jego pragnienie kontynuowania istnienia były z kolei dorozumianym odrzuceniem Gendō. Ale w tym filmie ich napięta dynamika ojciec-syn jest znacznie bardziej centralną częścią historii. W miarę rozwoju tego konfliktu droga filmu wydaje się zarówno znajoma, w wykorzystaniu impresjonistycznych montaży i dzikiej różnorodności animowanej estetyki, jak i całkowicie nowa, ze względu na idee i obrazy, które zawierają te montaże i jakie słabości, jakie odkrywają.

Działka jest odpowiednio gęsta jak na Ewangelia film, w którym wiedza i koncepcje mitologiczne stają się istotne zaledwie kilka chwil po ich wprowadzeniu. Seria zawsze kładła swoje ślady bezpośrednio przed pociągiem, ale logistyka stojąca za, na przykład, świecącym krzyżem lub pojawiającym się świętą włócznią, nie jest najważniejszą częścią sagi. Nagłe wstrzyknięcie tych rzeczy do danej sceny jest zazwyczaj funkcją, że Gendō jest 10 kroków przed wszystkimi innymi, ponieważ bohaterowie WILLE starają się owinąć umysły dosłownie piekielnymi koncepcjami, aby dotrzymać kroku.

Zdjęcie: Amazon Studios

Widzowie mogą kwestionować, co te koncepcje oznaczają dla fabuły, ale nieskończenie bardziej intrygującym pytaniem jest to, co oznaczają one dla historii, w której postacie – nawet mniejsze – są beznadziejnie przechylone, przeciwko gigantycznym symbolom ich własnej kosmicznej nieistotności. Jaka jest historia marki Evangelion, jeśli nie poszukiwanie choćby najbardziej ulotnej iskry ludzkiej wartości w obliczu ogromnego, nieustannego nihilizmu?

Anno i współreżyserzy Tsurumaki Kazuya, Maeda Mahiro i Nakayama Katsuichi dokonują herkulesowego wyczynu, kończąc tę ​​samą historię po raz trzeci, jednocześnie zapewniając, że to zakończenie w końcu wydaje się ostateczne. Oferują metatekstowe wyjaśnienie tej ostateczności, które sprawia, że ​​niektóre wcześniejsze interpretacje filmów Rebuild są nieco bardziej wyraźne. Ale ostatecznie wszelkie próby sortowania Ewangelia szeregi w schludny kanon chronologiczny prawdopodobnie będą daremne, i słusznie. Każda iteracja tej historii na swój sposób polega na znalezieniu sposobów, aby iść naprzód i poradzić sobie z brzydotą istnienia, narracją, która przekracza jedynki i zeruje się za każdym razem, gdy wypacza ludzkie ciało i odsłania najbardziej wrażliwe części ludzkiej duszy.

Z Trzy razy na raz, Anno odkrywa najbardziej znaczący sposób, w jaki Shinji może stawić czoła cyklom traumy, depresji i wstrętu do siebie, w którym był uwięziony od 1995 roku i gdzie Anno został uwięziony razem z nim, gdy wciąż powtarza historię Shinjiego. Wydaje się, że odpowiedzią jest to, że Shinji w końcu podchodzi do swoich problemów, zamiast uciekać od nich. To brzmi dość łatwo. Asuka wręczała mu to rozwiązanie od dwóch i pół dekady. Ale kiedy wydaje się, że każde działanie lub decyzja niesie ze sobą ciężar świata — niezależnie od tego, czy wiąże się to z wejściem do robota, czy po prostu ze wstawaniem z łóżka — żadne wyzwanie nie może być bardziej niszczycielskie, a żadna rygorystyczna autorefleksja nie jest bardziej oczyszczająca lub afirmująca.