Abigail pozwala reżyserom Ready or Not bawić się komedią o wampirach

Wampiry są jednymi z nas najbardziej plastyczne potwory. Oni mogą być samotne dziecisamotne nastolatki, niezrozumiani kochankowiemasowi mordercy, włóczędzy odziani w skórę, zwykli kolesielub prawie cokolwiek pomiędzy. Cała ta elastyczność (i często zdolność udawania człowieka) oznacza, że ​​wampiry mogą również całkowicie zaskoczyć zarówno widzów, jak i samych bohaterów filmów, czekając do ponad połowy filmu, zanim naprawdę zapadną w pamięć , Ta szczególna i wąska nisza zaskakujące filmy o wampirachtak jak Od zmierzchu do świtu Lub Dziewczyna wraca nocą sama do domujest dokładnym punktem lądowania Abigailzabawny nowy horror akcji w reżyserii reżyserów Gotowy czy nie.

Ostatecznie, jak pokazują zwiastuny, Abigail opowiada o zabójczyni-baletnicy, która tak się składa, że ​​jest także wampirem. Ale film zaczyna się od prostego przedstawienia historii kryminalnej. Grupa przestępców, każdy nazwany na cześć członka Pakiet Szczurów, porywa córkę kogoś bogatego. Aby otrzymać 50 milionów dolarów wypłaty, wystarczy, że zamkną dziewczynę w rezydencji na 24 godziny. Jak się okazuje, ojciec dziewczynki jest jednym z najniebezpieczniejszych szefów mafii i znany jest z surowego traktowania ludzi, którzy go skrzywdzili. I tu właśnie pojawia się dziecięcy wampir.

Byłbym powściągliwy, gdybym w ogóle wspominał o wampirze w tym filmie, gdyby tak nie było główny nurt marketingu filmu. Przyjście bez oczekiwania na wysysanie krwi byłoby fantastyczną gratką i najwyraźniej mieli to na myśli reżyserzy Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett. Po tym, jak przez pierwszą połowę przedstawili swój wątek kryminalny, traktują ujawnienie wampirów jako szokujący zwrot akcji, z absolutnie zabawnymi reakcjami całej obsady, po których następuje wymowna rozmowa między nimi na temat tego, co każdy z nich pamięta na temat wiedzy o zabijaniu wampirów. Dobra wiadomość jest jednak taka, że ​​nawet po niespodziance w zwiastunie (i nawet na oficjalnej miniaturze zwiastuna!), Abigail nadal jest super.

Gdy Abigail okazuje się śmiercionośną, nadprzyrodzoną istotą, film zmienia się bardziej w slasher akcji, a nie w straszenie. W taki sposób, Abigail bardziej przypomina wcześniejszy film Bettinelli-Olpin i Gilletta Gotowy czy nie niż jakikolwiek inny film o wampirach. Akcja obu filmów rozgrywa się głównie w mocno zamkniętych rezydencjach, gdzie ktoś jest brutalnie, komediowo ścigany. Obydwa charakteryzują się głęboką miłością do wybuchów krwi i wnętrzności. Po krótkim objeździe Bettinelli-Olpin i Gillett we dwoje niechlujne, chaotyczne i niezdarne wpisy w serii Scream, Abigail udowadnia, że ​​nadal są świetni w tworzeniu napięcia w korytarzach ogromnych domów i w mgnieniu oka zamieniają swój horror w akcję.

Ale pomimo wszystkich zabawnych horrorów i zaskakująco zabawnych scen walki, AbigailNajwiększą siłą filmu jest poczucie humoru większości obsady. Choć scenariusz, którego współautorem są Stephen Shields i Guy Busick (jeden z częstych współpracowników reżysera), często sam w sobie jest sprytny, obsadzie udaje się sprzedać nawet najbardziej kiepskie dowcipy dzięki doskonałej realizacji.

Nieżyjący już Angus Cloud (Euforia) jest doskonały w roli wypalonego palacza, Deana, czarującego kretyna, któremu ludzie nie mogą się powstrzymać. Kevin Durand (Wikingowie) jest zabawny w roli Petera, muskularnego bandyty o sercu z bardzo zmatowiałego złota, ogromnym temperamencie i całkowitym braku myśli w głowie.

Obraz: Obrazy uniwersalne

Jednak żaden z nich nie dorównuje dwóm najjaśniejszym gwiazdom filmu. Przywódcę nieudolnych porywaczy, Franka, gra Dan Stevens (Gość), który po raz kolejny udowadnia, że ​​ma całą charyzmę niezbędną do bycia gwiazdą, z wyglądem głównego bohatera i instynktem jednych z najzabawniejszych żyjących aktorów charakterystycznych. Niezależnie od tego, czy kamera jest na niego skupiona, czy nie, Stevens jest zawsze włączony, rzuca krzywe spojrzenia na inne postacie z tła lub przybiera histeryczną postawę machizmu, nawet gdy 10-latek zaczął dekapitować swoją drużynę.

Jednak jeszcze lepsza od Stevensa jest Kathryn Newton (Zakręcony, Lisa Frankenstein), którego każda linijka wywołuje śmiech. Newton gra Sammy’ego, technologicznego geniusza zespołu, z idealną mieszanką defensywnego sarkazmu i prawdziwej radości z przebywania w towarzystwie tak wielu podejrzanych przestępców. Bawi się mięśniami w pijackie zabawy, dokucza Peterowi i naciska guziki z lekkomyślną pokorą, co zawsze sprawia przyjemność oglądanie. Ale jej prawdziwa siła tkwi w jednorazowych reakcjach, gdy zaczyna się chaos. Newton zawsze sprzedaje swoje wycięte gagi i jednowierszowe w sam raz, a także sprytne dostawy, które sprawiają, że nawet nieaktualne wersety wydają się świeże i zabawne.

Jedynym prawdziwym słabym punktem w skądinąd gwiazdorskiej obsadzie jest Melissa Barrera (Krzyk 6, Na Wzgórzach), któremu powierzono zadanie zagrania Joeya, stoickiego, prostolinijnego członka zespołu, który ma więcej empatii niż reszta razem wzięta. To rola, która powinna być duszą filmu, a w większości komedii jest to niewątpliwie niewdzięczna praca. Ale Barrera nie stanął na wysokości zadania. Jej wypowiedzi są zawsze rozczarowująco płaskie i pozbawione emocji, nie przekazują niczego poza nudą i nie przekazują zbyt wiele na temat postaci.

Obraz: Obrazy uniwersalne

Zamiast tego dusza Abigail pochodzi, jak na ironię, od wampirzej tytułowej bohaterki, granej przez Alishę Weir z równą ilością jadu, sprytu i wrażliwości. Jasne jest, że twórcy filmu są więcej niż szczęśliwi, że tym razem widzowie kibicują potworowi, a nie któremukolwiek z jego uroczych, ciemnych przestępców. Historia Abigail jest równie tragiczna, jak przeszłość wszystkich jej ofiar, i została dokładniej zbadana. To ten sam rodzaj tęsknoty za więzią i ludzką miłością, który pojawia się w wielu opowieściach o wampirach, np Wpuść tego właściwego, kolejna opowieść o dziecku-wampirze z zaskakującym patosem. Jak Lina Leandersson w tym filmie, Weir Abigail jest szczególnie dobra w sprzedawaniu prawdziwego bólu dziecięcego wampira. Jej historia nigdy nie jest wykorzystywana jako wymówka dla jej żądzy krwi – to po prostu niejasno współczujące wyjaśnienie jej wściekłości.

AbigailNajbardziej imponującą jakością jest to, jak doskonale jest mierzona na każdym kroku. Choć marketing filmu sprawia, że ​​nie jest to prawdziwa pozycja w kanonie wampirów-niespodzianek, twórcy znajdują dla niego niespodzianki, przełączając się między podgatunkami horroru. To komedia o poważnych przestępcach tak długo, jak to konieczne, slasher wampirów tak długo, jak będzie to zabawne, oraz opowieść o wampirze, który pod koniec pragnie miłości i uwagi, płynnie przechodząc od jednego tonu i gatunku do następny w dokładnie właściwym momencie. Jeszcze bardziej imponujące jest to, że każda wersja Abigail jest tak samo zabawny i krwawy jak poprzedni.

Abigail zadebiutuje w kinach 19 kwietnia.