Ze względu na swoją siłę i szybkość ramiona robotów są zazwyczaj trwale przymocowane do podłóg lub innych konstrukcji w celu zwiększenia stabilności, co ogranicza ich zasięg. Cel badań przeprowadzonych na EPFL Laboratorium Algorytmów Uczenia się i Systemów (LASA) polegało na opracowaniu bimodalnej ręki robota o rozszerzonych możliwościach chwytania, w tym okazjonalnej niezależności od ramienia robota, do którego jest przymocowana.
Ręce robota są zwykle projektowane z myślą o jednym celu: trzymaniu się rzeczy. Aby opracować taki, który mógłby to zrobić i pełzać samodzielnie niczym rzecz rodziny Addamsów, badacze wygenerowali i udoskonalili podstawowy projekt, korzystając z algorytmu genetycznego (który opiera się na sztuczkach biologicznych, takich jak dobór naturalny i ewolucja) oraz Symulator fizyki MuJoCo aby przetestować praktyczność iteracji.
Algorytm i symulacje pomogły badaczom określić optymalną pozycję i liczbę potrzebnych przegubowych palców, których było pięć w układzie podobnym do naszego. Robotyczna dłoń wykorzystuje również złącze magnetyczne na nadgarstku, dzięki czemu może samodzielnie przyczepiać się i odłączać od ramienia.
Palce dłoni mogą zginać się w obu kierunkach, dzięki czemu część z nich może służyć do podnoszenia przedmiotów, a pozostałe pełnią funkcję małych nóżek. Konstrukcja ta zwiększa również użyteczność dłoni przymocowanej do ramienia robota. Może podnosić wiele przedmiotów na raz, bez skręcania ramienia w celu zmiany położenia nieużywanych palców.
Ręka jest przydatna nie tylko jako sposób na zwiększenie zasięgu ramienia robota, które nie może samodzielnie się poruszać. Jest znacznie mniejszy od robotów Miejsce Boston Dynamics, który może swobodnie poruszać się na czterech nogach. Spot został już zaktualizowany z własnym ramieniem robota i chwytakiem, ale z przegubową ręką, która działa niezależnie, robot mógłby być lepiej przygotowany do badania i analizowania obszarów, w które nie może się wcisnąć.