Na niedawnej wystawie w Kopenhadze goście weszli do ciemnego pokoju i spotkali się przez niezwykłego gospodarza: A jaguar To obserwowało tłum, wybrało osoby i zaczęło dzielić się historiami o swojej córce, lesie deszczowym i pożarom, które kiedyś zagroziły jej domu – boliwijskiej Amazonii. Interakcja na żywo z HUK, stworzeniem opartym na AI, jest dostosowana do każdego gościa na podstawie wskazówek wizualnych. Boliwijska australijska artystka Violeta Ayala stworzyła utwór podczas sztuki pobyt w Milajeden z wiodących na świecie centrów badawczych AI.
Te rezydencje, zwykle prowadzone przez Laboratoria Tech, muzea lub centra akademickie, oferują artystom dostęp do narzędzi, obliczeń i współpracowników w celu wspierania kreatywnych eksperymentów z AI. „Moim celem było zbudowanie robota, który może reprezentować coś więcej niż ludzki; coś niepoprawnego”, mówi Ayala. Ayala’s Jaguar jest sprytnym użyciem wczesnej sztucznej inteligencji, ale jest także symboliczny dla szerszego ruchu: szybko rozwijającej się plonów rezydencji artystów, które umieszczają narzędzia AI bezpośrednio w ręce twórców, jednocześnie kształtując sposób, w jaki technologia jest oceniana przez publiczność, prawodawców i sądy.
Takie rezydencje szybko się rozwijały w ostatnich latach, a nowe programy pojawiły się w całej Europie, Ameryce Północnej i Azji – takie jak Max Planck Institute i Seti Institute programy. Wielu technologów opisuje je jako forma miękkiej mocy. Układy artystów, którzy wzięli udział w rezydencjach sztuki AI, pojawiły się w galeriach takich jak Muzeum sztuki współczesnej w Nowym Jorku i Center Pompidou w Paryżu.
Jeden z najnowszych programów został założony przez Villa Albertine, francuskiej organizacji kulturowej Ameryki Ameryki. Na początku 2025 r. Organizacja stworzyła dedykowaną sztuczną inteligencję, dodając czterech nowych mieszkańców rocznie do 60 artystów, myślicieli i twórców, których prowadzi rocznie. Inicjatywa została ogłoszona na szczycie AI w Paryżu z francuskim ministrem kultury Rachidy Dati i wspieranej przez Fidji Simo, dyrektora ds. Aplikacji Openai.
„Nie wybieramy stron tak bardzo, jak otwarcie miejsca na zapytanie”, mówi Mohamed Bouabdallah, dyrektor Villi Albertine. „Niektórzy mieszkańcy mogą krytykować AI lub odkrywać jej ryzyko”. Według Bouabdallah, w 2024 r. W 2024 r. Villa Albertine gościła także szczyt o nazwie Arts w erze AI, przyciągając ponad 500 uczestników i uczestników z Openai, Mozilla, SAG-Aftra oraz francuskich biur autorskich.
Bouabdallah twierdzi, że programy te mają „wybierać artystę, a nie tylko ich pracę”. Zapewniają artystom czas i zasoby potrzebne do odkrywania projektów artystycznych korzystających z sztucznej inteligencji. „Nawet jeśli ktoś szeroko używa sztucznej inteligencji, musi wyrazić swoje zamiary. Nie chodzi tylko o wynik – chodzi o autorstwo”. Jak to ujął, „narzędzie musi być za człowiekiem”.
Tego rodzaju kadrowanie kulturowe ma na celu promowanie produkcji artystycznej, ale może również wpływać na sposób, w jaki opinia publiczna jest postrzegana przez AI, odpychając często negatywną percepcję wokół sztuki AI. „Deweloper AI może chcieć zmienić zdanie na temat tego, co jest uzasadnione, pakując użycie sztucznej inteligencji w formie przypominającej tradycyjną praktykę artystyczną”, mówi Trystan Goetze, etyka i dyrektor na Uniwersytecie Cornell. „To może sprawić, że wydaje się to bardziej akceptowalne”.
„Prawdziwą wartością tutaj daje artystom przestrzeń do samodzielnego zmagania się”.
Rezydencje mogą wspierać określonych artystów, ale nie dotyczą szerszych obaw dotyczących sztuki AI. „Zmiana kontekstu z losowych użytkowników wynikających z modeli w niezgodnie z formalnymi rezydencjami nie zmienia podstawowych problemów”, mówi Goetze. „Praca wciąż jest przyjmowana”.
Te pytania prawne dotyczące autorstwa i odszkodowania pozostają nierozwiązane. W USA Pozwy zbiorowe Przez artystów przeciwko stabilności sztucznej inteligencji, Midjourney i inni testują, czy modele generatywne przeszkolone w zakresie prac chronionych prawem autorskim stanowią dozwolone użycie.
Sądy rozstrzygną te pytania, ale sentymenty publiczne mogą kształtować granice: jeśli sztuka generowana przez AI jest kulturowo postrzegana jako pochodna lub wyzysku, trudniej jest bronić swojej legitymacji w polityce lub prawa i odwrotnie.
Podobna dynamika rozgrywała się ponad sto lat temu. W 1908 r. Sąd Najwyższy USA rządził To bułki fortepianu, wówczas nowy format reprodukcji muzyki, nie podlegał prawom autorskim, ponieważ nie były czytelne przez ludzkie oko. Powszechny luz muzyków, wydawców i publicznej zachęciły Kongres do uchwalenia ustawy o prawach autorskich z 1909 r., Wprowadzając obowiązkowy system licencjonowania, który wymagał zapłaty za reprodukcje mechaniczne.
„Te modele mają rozpoznawalną estetykę” – mówi Goetze. „Im bardziej jesteśmy narażeni na te wizualizacje, tym bardziej„ normalne ”mogą się wydawać”. Spekuluje tę normalizację, może złagodzić opór nie tylko sztuce AI, ale także AI w innych domenach.
„Zawsze trwały debata na temat inspiracji w porównaniu z plagiatem” – mówi Bouabdallah. „Prawdziwą wartością tutaj daje artystom przestrzeń do samodzielnego zmagania się”.
Ayala twierdzi, że „problemem nie polega na tym, że kopie AI – ludzie stale kopiują – to, że korzyści nie są dystrybuowane jednakowo: duże firmy przynoszą największe korzyści”.
Pomimo tych wyzwań Ayala postrzega rezydencje jako ważne miejsca eksperymentów. „Nie możemy po prostu krytykować, że AI został zbudowany przez uprzywilejowanych mężczyzn, musimy aktywnie budować alternatywy”, mówi. „Nie chodzi o to, czym chcę, aby AI była: już tak jest. Przechodzimy jako gatunek w sposób, w jaki relacjonujemy, pamiętamy i współtworzamy”.