Recenzja uśmiechu: mocny horror, który wywołuje uśmiech na twojej twarzy

Polygon jest na ziemi podczas Fantastic Fest 2022, relacjonując nowe horrory, filmy science fiction i akcji, które trafiają do kin i przesyłane strumieniowo. Ta recenzja została opublikowana w związku z premierą filmu Fantastic Fest.

Debiutancki horror Parkera Finna Uśmiech jest starannie skalibrowany, aby robić różne rzeczy dla różnych widzów. Dla kogoś, kto nie jest dobrze zorientowany w horrorze, jest to skuteczny i skuteczny festyn, pełen wielkich, zaskakujących przerażeń i dziwacznego, miażdżącego napięcia.

Ale działa to zupełnie inaczej dla doświadczonych horrorów, którzy potrafią rozpoznać sposoby, w jakie Finn powtarza inne popularne horrory i od początku przewidzieć, dokąd potoczy się historia. Uśmiech często mruga do publiczności, oferując ciszę Wiesz, co będzie dalej, prawda? Widzisz, jak źle się to może stać, prawda? W każdej chwili łatwo jest zobaczyć, co Finn robi ze swoimi postaciami i dokąd kieruje fabułę — i wydaje się to całkowicie celowe. Mimo to nigdy nie jest łatwo zlekceważyć wpływ, gdy nadejdą obiecane horrory.

Praca z poprzedniego filmu krótkometrażowego, lata 2020 Laura nie spała, scenariusz Finna prawie błyskawicznie ustala, kim jest jego bohater, zanim jej świat zacznie się rozpadać. Terapeuta Rose Cotter (Sosie Bacon), pracująca na szpitalnym oddziale psychiatrycznym, jest przyzwyczajona do widywania ludzi w kryzysie i obgadywania ich. Potem spotyka mocno wstrząśniętego pacjenta, który twierdzi, że jest nawiedzany przez jakąś złowrogą istotę, której nikt inny nie może zobaczyć, stworzenie z przerażającym uśmiechem, które dręczy ją, pojawiając się pod postacią ludzi, których zna.

Historia brzmi jak paranoidalne urojenia – a kiedy Rose próbuje porozmawiać z innymi ludźmi o zmieniającym kształt, niewidzialnym, złowrogim stworze-przekleństwie, również brzmi, jakby miała paranoidalne urojenia. “Nie jestem zwariowany”, wyznaje swojemu łagodnie miłemu narzeczonemu Trevorowi (Jessie T. Usher), swojej kruchej starszej siostrze Holly (Gillian Zinser) i swojej byłej terapeutce Madeline (Robin Weigert, w roli oddalonej o lata świetlne od jej BalastJane z nieszczęścia). Ale Rose nie może znaleźć sposobu, by brzmieć przekonująco, kiedy to mówi, zwłaszcza w świecie, który jest cyniczny i niesympatyczny wobec chorych psychicznie.

Uśmiech jest często efekciarskim, a nawet banalnym horrorem, wypełnionym tak wieloma przerażającymi skokami, że zwykły stos graniczy z śmiechem. Finn używa nagłych, głośnych dźwięków i brutalnie szybkich cięć, aby widzowie krzyczeli i wzdrygali się nad rzeczami tak przyziemnymi, jak Rose wgryzająca się w hamburgera lub odrywająca wisior. Ale bez względu na to, jak nadmiernie gromadzą się uzasadnione obawy, są zaskakujące i przekonujące. Edycja i muzyka są imponująco dostrojone, aby uzyskać maksymalny efekt, gdy wolno spalające się napięcie ustępuje z nagłą, brzydką niespodzianką. Wszystko to sprawia, że Uśmiech wydajna jazda, choć niezwykle nieubłagana.

Ale Finn robi odpowiednik magika pokazującego widzom, jak robi się sztuczkę, a następnie robi to tak skutecznie, że i tak wygląda jak magia. Jego wzorce skryptowe Uśmiech po Pierścień, z Rose doświadcza podżegającego incydentu, odkrywając, że zbliża się śmiertelny termin, wciągając swojego niechętnego, ale uduchowionego byłego, aby jej pomóc, a następnie przeprowadzając badania nad tym zjawiskiem, z niepokojącymi wynikami. Ale gdzie inne filmy, które pojawiły się później? Pierścieńbeaty po prostu wydawały się pochodne (w tym kilka własnych niezgrabnych kontynuacji), Uśmiech wykorzystuje znajomość historii, aby ustawić przewidywanie. Kiedy Rose widzi możliwe rozwiązanie swojego problemu, Uśmiech zachęca widzów do zastanowienia się nad logicznym punktem końcowym jej odkrycia i do zastanowienia się, czy dokona takiego samego samolubnego wyboru, jakiego dokonała postać Naomi Watts Pierścień – a jeśli tak, to kto w rezultacie ucierpi.

Walter Thomson, zatwierdzony przez MPA.

Podobnie, Uśmiech‘s konfiguracja ogólnie naśladuje tę w Wynika, z zagrożeniem przekazywanym wirusowo od osoby do osoby, idącym nieubłaganie w kierunku kolejnej ofiary, noszącym różne twarze, zamieniając wszystkich w życiu protagonisty w potencjalne zagrożenie. Ale znowu, zamiast czuć się jak naśladowca, Uśmiech wykorzystuje tę znajomość, aby spotęgować poczucie zagrożenia, dopóki widzowie nie mogą zaufać komukolwiek, kogo widzą na ekranie, że jest człowiekiem – co umieszcza ich w coraz bardziej rozpadającym się sposobie myślenia Rose.

Element ludzki w Uśmiech jest tak starannie skalibrowany, jak przeraża skok, w sposób zaprojektowany tak, aby publiczność niepokoiła się, gdy się nie wzdryga. Finn wypełnia historię bezbronnymi potencjalnymi ofiarami: długoletni fani horrorów wiedzą, że martwią się, gdy okazuje się, że Rose ma ukochanego kota, albo że Holly ma słodkiego 7-letniego chłopca, albo że pomocny były Rose Joel (Kyle Gallner) jest wrażliwa, otwarta i wciąż w niej zakochana. (Kal Penn pojawia się również jako przełożony Rose, w roli, która wydaje się szczególnie zaprojektowana, by stanowić cel chaosu). między nimi tworzy jakiś szczególnie bogaty grunt emocjonalny. Uśmiech jest niemal boleśnie skuteczny w szykowaniu się do nieszczęścia: to proste opowiadanie, z każdą nową postacią lub elementem zaprojektowanym tak, aby wzmocnić poczucie strachu przed tym, kto może umrzeć i jak bardzo.

Główny motyw filmu również dodaje poczucia strachu. Od momentu, w którym policjant zwalnia z obowiązku zbadania groteskowej śmierci, skreślając ofiarę kawalerem „Brzmi dla mnie jak cholernie szalona!”, oczywiste jest, że w głębi serca Uśmiech dotyczy napiętnowania chorób psychicznych i chęci odrzucenia lub demonizowania osób, które po niej poruszają.

Zdjęcie: Paramount Pictures

Finn znajduje podatny grunt w ogromnej i prawdopodobnie nie do pokonania przepaści między cierpiącymi, a nawet obserwatorami o dobrych intencjach. Sympatia publiczności prawdopodobnie będzie z Rose, która żyje z przerażeniem, że nie wie, jak walczyć. Ale łatwo też zrozumieć, dlaczego innym ludziom przeszkadzało, gdy próbowali radzić sobie z kobietą, która zachowuje się nieregularnie, a nawet niebezpiecznie, jednocześnie zrzucając winę na jakiegoś niezrozumiałego demona strachu.

Głębsza wersja tego filmu może jeszcze bardziej zagłębić się w niejednoznaczność sytuacji Rose, utrzymując się z pytaniem, czy naprawdę ma epizod psychotyczny, wywołany stresem, przepracowaniem i uzasadnioną traumą. Finn postanawia ominąć tę ścieżkę, dając jasno do zrozumienia, że ​​działa coś nadprzyrodzonego. To rozsądny wybór, aby dokonać w filmie tak poświęconym nagromadzeniu strachu ponad strachem, aby widzowie przewidzieli najgorsze, co może się wydarzyć, jednocześnie autentycznie troszcząc się o ludzi, którzy mogą ucierpieć, kiedy to nastąpi. Mimo to okrada Uśmiech potencjalnej subtelności.

Ale nie ma nic złego w horrorze, który ma bardziej przerażać widzów niż grać z nimi w gry. Jako scenarzysta i reżyser Finn zdaje się wiedzieć, że ludzie mogą chodzić na horrory z różnych powodów, bardziej intelektualnych, a innych emocjonalnych. Tak czy inaczej, robi imponującą robotę, upewniając się, że wszyscy wyjdą usatysfakcjonowani i przynajmniej trochę wstrząśnięci.

Uśmiech otwiera się w kinach 30 września.