To świadectwo dla twórców z Double Fine, że nie trzeba długo czekać, zanim kontrolowanie świadomej latarni morskiej z pajęczymi nogami zacznie wydawać się prawie normalne. Opiekunnajnowsze zza studia Psychonauci I Ponury Fandangoto oczywiście dziwna gra. Wcielasz się w budynek, który potrafi chodzić, rozwiązywać zagadki i który zaprzyjaźnia się z uroczym ptaszkiem podczas misji uwolnienia fantastycznej krainy od nadciągającej ciemności. To coś w rodzaju skrzyżowania bezsłownego opowiadania historii Wall-E i kinowa platformówka Otchłańz psychodeliczną plamą farb Lisy Frank pokrywającą całość. To także gra, która okazuje się czymś więcej, niż się początkowo wydawało. W jakiś sposób sytuacja się wyrównuje dziwniejszy.
Wszystko zaczyna się prosto. Z niewyjaśnionych powodów ty, latarnia morska, wypuszczasz nogi i zaczynasz się potykać. Niewiele możesz zrobić poza chodzeniem – i to niezręcznie – i skupianiem uwagi na różnych rzeczach. Dość szybko, być może po przypadkowym zmiażdżeniu kilku domów w trakcie nauki poruszania się, spotkasz dużego ptaka, który natychmiast stanie się Twoim najlepszym przyjacielem. Wszystko, co możesz zrobić, to iść dalej, a gdy to zrobisz, zostaniesz wciągnięty w dziwny świat, który wyraźnie potrzebuje pomocy.
Kiedy zaczynasz po raz pierwszy, Opiekun gra się jak bardzo liniowa gra logiczna. Idziesz wyznaczonymi ścieżkami, więc nie możesz się zgubić, a na twojej drodze znajdują się proste przeszkody. W większości przypadków możesz uruchomić magiczny przełącznik lub wyeliminować niebezpieczną przeszkodę, świecąc na nią światłem. Cieszę się, że gra zaczyna się powoli, ponieważ przyzwyczajenie się do niej wymagało trochę czasu; w przeciwieństwie do większości współczesnych gier, Opiekun ma stałą kamerę i zamiast tego używasz prawego drążka, aby obracać światło na szczycie latarni morskiej.
Od tego momentu sprawy powoli, ale niezawodnie się otwierają. Nawet mając do dyspozycji tylko kilka akcji, łamigłówki mogą stać się zaskakująco skomplikowane. Będziesz wysyłać swojego ptaka, aby zbierał przedmioty i przełączał przełączniki, a nawet bawił się upływem czasu. Opiekun udaje mu się wycisnąć wiele ze swojego ograniczonego słownictwa – a potem nagle staje się czymś zupełnie innym, wiele razy. Nie chcę niczego zepsuć, bo te momenty są jednymi z najprzyjemniejszych części gry, ale ostatecznie będziesz mógł skakać i pływać, i, nie żartuję, pod koniec gry przypomina to coś w rodzaju Tony’ego Hawka. Wraz z tym świat się rozszerza, dając ci więcej przestrzeni do eksploracji.
I tak naprawdę, ten świat jest sercem Opiekun. Łamigłówki są po prostu po to, abyś miał co robić i chłonąć to wszystko. To dziwne, kolorowe, tętniące życiem miejsce, tętniące życiem (choć w zasięgu wzroku nie widać człowieka). Są tam gigantyczne stworzenia zrobione z drzew i urocze żółwiki wielkości szkolnych autobusów. W pewnym momencie musisz znaleźć wyjście z mechanicznego miasteczka zamieszkanego przez małe roboty na kółkach; później przemierzasz jaskinie tętniące ohydnym życiem. Choć jesteś dziełem architektury, Opiekun sprawia, że czujesz się częścią tego świata, jakbyś z czasem czynił go lepszym. Poznajesz także wielu uroczych przyjaciół, którzy zostają, aby pomóc, gdy sprawy stają się trudne.
umieściłem Opiekun w tej samej kategorii, co podobne doświadczenia Gris Lub Wewnątrzgdzie granie na nich jest tylko środkiem do celu, a celem tym jest poruszanie się po pomysłowej, dziwacznej i stale zmieniającej się przestrzeni. Sprytne łamigłówki i dziwne formy ruchu to po prostu sposób, aby poczuć się częścią świata. Pod koniec gry, który trwa wystarczająco długo, aby nie przesadzić z powitaniem, prawie trudno było mi sobie wyobrazić, że kiedykolwiek pomyślałem, że chodząca latarnia morska jest w ogóle dziwna. Prawie.
Opiekun będzie dostępny od 17 października na Xbox i PC.