Sezon 2 Ostatni z nas stał przed znacznym reakcją na dzielące huśtawki narracyjne i polaryzacyjne łuki postaci. Ale poza krytyką złą wierzynicę koncentrowane na queer reprezentacji Lub Bella Ramsey nie wygląda wystarczająco jak jej odpowiednik gryistnieją głębsze, bardziej ważne obawy dotyczące tego, jak program stopniowo erodował swoje główne postacie. Wiele ostatnich rozmów koncentrowało się na postrzeganym spadku jakości z sezonu 1 do sezonu 2, z Oceny widzów w drugim sezonie gwałtownie.
Ale tych oskarżeń brakuje sensu. Problemy, na które fani narzekają, nie pojawiły się nagle w sezonie 2; Pokazali już w początkowym sezonie serii.
[Ed. note: Significant spoilers ahead for The Last of Us, the TV series and the games.]
Współpracownik Craig Mazin ma zwyczaj zakotwiczenia swoich historii wokół pojedynczego wydarzenia narracyjnego, czy to w serii HBO Chernobyl lub (mniej poważnie) jego kaca. W Ostatni z nasTo centralne wydarzenie jest zabójstwem postapokaliptycznego ocalałego Joela (Pedro Pascal). Śmierć Joela jest zapowiedziana tematycznie przez cały sezon 1, gdzie postacie takie jak Henry (Lamar Johnson) i Marlene (Merle Dandridge) są ustawione jako tragiczne postacie zmuszone do poświęcenia bliskich przed śmiercią.
Ich łuk stanowi podstawę do podobnie ustrukturyzowanej decyzji Joela o tym, czy poświęcić Ellie (Bella Ramsey), próbując znaleźć lekarstwo na zakażenie mózgu Cordyceps. Kiedy grupa Fireflies próbuje przeanalizować Ellie w celu zbadania jej odporności na infekcję, Joel budzi sekundy do stracenia, strzelając do lekarzy zimną krwią.
Podczas gdy jego wybór jest zgodny z gierami, adaptacja telewizyjna wymaga objazdów i różnych tras, aby się tam dostać. Skłonność serialu do opracowania konfliktu Joela w połączeniu z decyzją Neila Druckmanna Reinsert wycięcie treści z gier Aby historia była bardziej uproszczona i smaczna moralnie, ostatecznie spłaszcza dwuznaczność, która sprawiła, że oryginał Ostatni z nas Gra tak przekonująca. Zamiast zachować małe chwile, które poszerzają związek między Joelem i Ellie w grze, koncentracja sezonu 1 na rozszerzonych historii i skazanych bocznych postaciach, które mają odzwierciedlać łuk Joela, tylko go rozcieńczą. Dodatkowy materiał pozostawił wersję historii, która wydaje się bezpieczniejsza, mniej trudna i znacznie mniej wpływowa.
Zdjęcie: Liane Hentscher/HBO
Pierwszy sezon HBO Ostatni z nas Maluje Joela w znacznie bardziej współczującym świetle niż gra. Z odcinka 1 Mazin, Druckmann i ich pisarze rozszerzają związek Joela z jego córką Sarah (Nico Parker), dając widzom więcej czasu na połączenie się z nią i zrozumienie ich więzi. Inwestycje emocjonalne, które wprowadzają dla publiczności, ma na celu uczynienie nagłej śmierci Sary. Ale określa także wszystko, co Joel zastanawia się w swojej wewnętrznej walce o to, czy chronić Ellie, czyniąc ją mniej niejednoznaczną i bardziej sentymentalną. Podczas gdy dodatkowe sekwencje z Sarah wpływają, nie przyczyniają się zbytnio do tematu porażki i poświęcenia sezonu, poza złagodzeniem wizerunku Joela.
Później w sezonie 1 Joel zaczyna panikować po tym, jak był świadkiem śmierci młodego ocalałego Sama, który ulega infekcji Cordyceps i jego starszego brata Henry’ego, który strzela Sama, a potem sam. Psychologiczne szczegóły traumy Joela są nieobecne w grze. Jego podatność emocjonalna ma równoległość równolegle wewnętrznej walki, z którą się zmierzy, decydując, czy uratować Ellie, czy pozwolić jej uśmiercić, próbując znaleźć lekarstwo. Ale w grze brak wyrzutów sumienia Joela jest celem: jest mężczyzną ukształtowanym przez smutek, który przylega do drugiej szansy, by uratować córkę. Jego historia nie jest przedstawiana jako łuk odkupienia. Jego decyzja o uratowaniu Ellie nie jest napędzana nowymi traumami lub zmiękczona przez emocjonalną kruchość. To brutalny, moralnie złożony akt, który pozostawił graczy Debatowanie od jego działań od lat.
Warstwami w tym dodatkowym kontekście – żalu, paniki, ojcowskiego smutku – showrunners zmuszają publiczność do empatii w decyzjach Joela. Joel jest złamanym mężczyzną po śmierci jego córki i ma obsesję na punkcie uratowania Ellie, ponieważ nie mógł uratować Sary. Ale serial stępia trudny dylemat oryginalnego narracji o jego wyborach w stosunku do Ellie. Zamiast pozostawić widzów niepokojących zdolnością Joela do przemocy, tak jak gra – poprzez zabicie go dziesiątki ludzi, którzy po prostu próbują rozwinąć lekarstwo – program poprowadzi nas do uzasadnienia jego działań poprzez opracowanie ich przez szereg emocjonalnych podobieństw.
Zanim Joel dokonał wyboru, zostaliśmy uwarunkowani do współczucia jego dylematu. Nawet najbardziej chwalony dodatek sezonu, rozszerzona historia o związku między Billem i Frankiem (Nick Office i Murray Bartlett), ma ostatecznie odzwierciedlać ostateczną decyzję Joela o tym, czy samolubnie uratować Ellie, czy pozwolić jej umrzeć za większe dobro.
Zdjęcie: Liane Hentscher/HBO
Oryginał Ostatni z nas Gra jest bogata w ciche, intymne momenty między Joelem i Ellie, małe bity, które powoli i organicznie budują ich więź. Program często jednak na bok na korzyść rozszerzania się postaci peryferyjnych, takich jak Matka Ellie Anna (kto nie pojawia się w grze), przyjaciółka Anny Marlene, która obiecała, że znajdzie lekarstwo przez Ellie (pomimo Joela zabicia jej w finale sezonu 1) i dotknięta stratą Kathleen Coghlan, oryginalną postać, która odzwierciedla historię zemsty Tessktóry ostatecznie został wycięty z oryginalnej gry, ponieważ programiści jej nie znaleźli Wendetta między joelem realistycznym.
Dodatki te mają przede wszystkim podkreślenie podobieństw tematycznych z decyzją Joela o uratowaniu Ellie, ale wykonanie wydaje się ciężkie, a dynamika między bohaterami nie jest już na czele historii. Program restrukturyzuje lub przepisuje oryginalne sceny w celu telegraficznych tematów straty i poświęcania się bardziej wyraźnie, usuwając dwuznaczność, która sprawiła, że ostateczny wybór Joela był tak moralnie złożony. Zamiast pozwolić publiczności zmagać się z etyką swoich działań, serial narusza ich w kierunku współczucia.
Sezon 2 kontynuuje ten wzór z Ellie, złagając jej portret, wyczerpując swoje gwałtowne tendencje na rzecz bardziej jawnie sympatycznego przedstawienia. Sezon koncentruje się bardziej na wpływie rodzicielstwa niż na poszukiwaniu Ellie do zemsty z zabójcą Joela. To tak, jakby Mazin i Druckmann aktywnie szlifują z trudniejszych, trudniejszych krawędzi narracji gier, być może próbując uniknąć Reakcja i błędne odczytanie to nastąpiło Ostatni z nas część 2. Ale czyniąc to, ryzykują zmniejszenie tego, co sprawiło, że historia rezonowała przede wszystkim: odmowa oferowania łatwych odpowiedzi.
Ostatecznie luz Ostatni z nas Sezon 2 to nie tylko kontrowersyjne punkty fabularne lub reprezentacja – chodzi o kulminację wyborów narracyjnych, które stopniowo odłamały się z tego, co sprawiło, że oryginalna historia była tak potężna. Zmiękczając brutalność Joela, szlifowanie szorstkich krawędzi Ellie i nadmiernie eksplorujące tematy, które kiedyś prosperowały w moralnych szarych obszarach, adaptacja handluje niuansem dla klarowności i katharsis dla wygody. To nie są nowe problemy: zostały rozstawione w sezonie 1. Sezon 2 po prostu uniemożliwił je zignorować.