Nie pozwól, aby Arco była najbardziej pomijaną grą roku

Śledzenie promieni i hiperrealistyczna fizyka nie są wymaganiami dobrego uderzenia.

W Arcowydana w sierpniu strzelanina RPG fantasy, zachodnia saga zemsty rozgrywa się na pustynnych płaskowyżach i bujnych lasach, a wszystko to jest renderowane w skomplikowanej grafice pikselowej. Ten styl intensyfikuje nieziemski charakter niezupełnie naszej Mezoameryki występującej w grze, krainy przeszłości zamieszkanej przez potwory, a także bardziej ugruntowanego wroga: Czerwoną Kompanię, grupę kolonizatorów poszukujących ropy naftowej, gotowych wymordować każdego za bryknięcie. Czterech rdzennych bohaterów, których połączyła brutalna sytuacja, dzierży noże, pistolety i… arco — łuk — do polowania na tych, którzy zabili swoich ludzi. Ale jak we wszystkich wielkich westernach, nawet sprawiedliwy odwet ciąży na duszy rewolwerowca.

Wyprodukowany przez Franka Nowotniaka, José Ramóna Garcíę, Antonio Uribe i Maxa Cahilla, Arco obejmuje skomplikowaną pracę postaci i zabójczą ścieżkę dźwiękową wokół naprawdę niesamowitej walki turowej. Gra RPG nie oferuje niekończącej się rozgrywki i miliona wyników (pierwszą grę ukończyłem w 20 godzin), ale wybory mają znaczenie – a wyniki aż łamią ci kości. Niezależnie od tego, czy jest to wyskakujące okienko z walką, czy dialogiem Arco zespół nieustannie podnosi stawkę wojny dla narodu.

W Arcoczterech grywalnych bohaterów — Tizo, zatwardziały mściciel na tropie nieznanych zabójców; Itzae, wyrzucony wojownik chcący zrzucić klątwę; oraz Afur i Chio, rodzeństwo mające nadzieję na osiągnięcie transakcji swojego życia – na przemian zajmują centralne miejsce w serii rozdziałów, które kończą się wielkim finałem. Każdy z nich ma swój własny bagaż… i drzewka umiejętności, które obejmują wszystko, od ataków dystansowych, przez zdolności lecznicze, po szybkie ruchy i liczniki ostrzy. Skonstruowane trochę na wzór gry Monkey Island – i napisane z równie bystrymi, zabawnymi dialogami – postacie podróżują od miasta do miasta, rozmawiając z miejscowymi i podejmując się misji, które przybliżają ich do Czerwonej Kompanii.

Nie ma wokalu Arcoale głosy są wyraźne. Scenariusz nadaje Tizo charakter zrzędliwego Clinta Eastwooda, podczas gdy Afur i Chio grają jak dwaj nieudolni bohaterowie braci Coen. Nawet interpunkcja uderza mocno; dobrze rozmieszczona elipsa w połączeniu z widokiem płonącej wioski wywołuje niemą rozpacz. I nie chodzi tylko o zgubę i mrok: pomimo tego, że dostała kopa od swego plemienia, Itzae wskakuje w świat z podniesioną brodą i zapałem do bicia złych facetów — Draxa Niszczyciela tej grupy strażników. Partytura Garcíi, z ryczącymi gitarami, eterycznym fletem pana i okazjonalnie zawodzącym hiszpańskojęzycznym wokalistą, łączy wszystkie smaki w idealną harmonię.

Akcja jest równie spójna jak dramat. Choć krew rozlewa się w maleńkich blokach, jeden po drugim, brutalność Arco jest nieubłagany i nawiedzony dzięki skalkulowanym scenariuszom walki. Stanowią hybrydę walki turowej i czasu rzeczywistego. Walki opierają się na wcześniej wybranych rozkazach, ale ruchy bohatera odbywają się w tym samym czasie, co ataki wroga. Gracze mogą podglądać rozkazy wroga, a także trajektorie jego ataków, aby jednym tchem posuwać się naprzód i wyprzedzać ogień kulowy.

Jeśli Tizo spotka trzech bandytów i nożownika, zagadka sytuacji może wymagać od niego, aby najpierw wymanewrował strzały Gatlinga, dźgając najbliższego zbira w gardło, a następnie w drugiej turze wycofał się wokół kul po idealnie zakrzywionej trajektorii. Różnorodne umiejętności pozwalają bohaterom biegać po arenie lub przerywać działania wroga własnymi atakami, co jest niezbędne do przetrwania. Ale to wszystko kosztuje Magię, którą można albo uzupełnić w turze, albo przeszukać przedmioty w locie. Różnorodność typów wrogów, ruchów bohaterów i przedmiotów do zdobycia sprawia, że ​​w każdej walce nie ma jednego, uniwersalnego rozwiązania. Arcoale każdy kolejny jest bardziej hałaśliwy od następnego.

Komplikowanie walk – i utrzymanie paska zdrowia – to duchy przeszłości. Podróżując na lamach przez rozległą przestrzeń, gracze staną przed wieloma dylematami moralnymi: Bohaterowie mogą wybrać pomoc potrzebującym, których spotkają po drodze, lub zabić ich w celu zdobycia potrzebnych zapasów. Mogą zaoferować swoje usługi każdej pozornej ofierze, ale potem wpadają w pułapkę zastawioną na naiwnych. Mogą uwolnić swoich więźniów lub zabić ich bez litości. Decyzje kończące się rozlewem krwi powracają, by nawiedzać bohaterów… jako dosłowne duchy.

Oprócz cielesnych wrogów, podczas walki regularnie pojawiają się duchy Arcow oparciu o poczucie winy żywione przez każdą postać. A widma nie obchodzi, jak długo będziesz zastanawiać się nad następną turą; jeśli pojawi się duch, szybko się zbliży, aby wyssać z ciebie trochę życia, działając poza cyklem turowym. Ucieczka nie zawsze jest opłacalna, gdy na ogonie siedzi jadowity wężowy potwór lub rzucający dynamit żołnierz Czerwonej Kompanii.

Arcopod każdym względem, nie znalazła odbiorców. Przynajmniej jeden deweloper obwinia pomysłowość gry — bycie mieszanką pomysłów i smaków nie jest najłatwiejsze do sprzedania. Prawdopodobnie prawda. Mam jednak nadzieję, że można coś zyskać, wypuszczając na świat oszałamiające dzieło sztuki gry i porywający przykład taktycznej walki. Ponieważ pomimo wszystkich swoich eklektycznych wpływów, Arco łączy się w historię, którą większość z nas powinna usłyszeć.

Gatunek zachodni jest zdominowany przez amerykańskich bohaterów z bronią w ręku. Historie rzucające wyzwanie tropom często borykają się z tą samą ikonografią białych kowbojów i Manifest Destiny oraz cyklami przemocy (patrz: ponownie Eastwood, od trylogii Dollars po Nieprzebaczonyczyli na co Kevin Costner miał nadzieję w tym roku Horyzont mogłoby być). Ale rzadko ci neowesterniści, przynajmniej spoza Hollywood, przedstawiają dramat z perspektywy rdzennej ludności, która również walczyła o swoje domy i swój sposób życia. ArcoZespół wykorzystał okazję, aby opowiedzieć historię historyczną z domieszką magiczno-realistycznego, łatwo przystępną, ale nigdy nie wzbraniającą się przed krwawymi szczegółami przemocy popełnianej w imię kolonizacji. Potrzebowaliśmy tej historii i w całej jej pikselowej chwale, Arco trafia tym ciosem w brzuch.

Arco jest dostępna na iOS, Nintendo Switch i Windows PC. Gra została zrecenzowana na platformie Steam Deck na egzemplarzu zakupionym przez autora. Vox Media ma partnerstwa partnerskie. Nie mają one wpływu na treść redakcyjną, chociaż Vox Media może otrzymywać prowizje za produkty zakupione za pośrednictwem linków partnerskich. Możesz znaleźć dodatkowe informacje na temat polityki etycznej firmy Polygon można znaleźć tutaj.