Ładne strony Pentiment chronią skądinąd kiepską grę

Kiedy Pokuta uruchomiona na Xboksie i Game Pass kilka tygodni temu, moje kanały w mediach społecznościowych zostały zalane zaufanymi przyjaciółmi i współpracownikami, którzy narzekali i zachwycali się grą. Zaciekawiony, sam to sprawdziłem i odkryłem, że jest to jeden z tych momentów, kiedy po prostu musimy się zgodzić, żeby się nie zgodzić. Jestem już w trzecim akcie gry i nadal nie mogę tego rozgryźć o czym to jest Pokuta sprawiło, że tak wielu przyjaciół i kolegów, których opinie cenię i których gusta są w sumie podobne do moich, tak bardzo pokochało tę grę. Ale myślę, że mam pewne wskazówki.

Próbując wydobyć przyczynę Pokutapopularności, początkowo zastanawiałem się, czy może to być spowodowane rozgrywką.

W pokuta, wcielasz się w Andreasa Mahlera, malarza pracującego nad ilustrowanymi rękopisami w opactwie w Bawarii w XVI wieku. Pętla rozgrywki rozgrywa się w ciągu kilku dni, w których Mahler budzi się, idzie do pracy, je z przyjaciółmi i współpracownikami w mieście i kładzie się spać. I chociaż obsada postaci jest interesująca z historycznego punktu widzenia — gra przedstawia ciekawe wcielenia w ludzi żyjących w wiejskim miasteczku we wczesnych burzliwych dniach protestanckiej reformacji — to wszystko jest dość nudne, ponieważ jedyne, co możesz zrobić, to rozmowa.

Pokuta zaczął wykazywać oznaki życia, gdy codzienną rutynę Mahlera przerywa morderstwo, które podejmuje się rozwiązać, aby ocalić niewinnego przyjaciela przed egzekucją. Gra stała się nieco ciekawsza, gdy musiałem wybrać, które czasochłonne czynności wykonać, aby znaleźć zabójcę. Gdybym zdecydował się pomóc zrzędliwej wdowie po mieście, aby wydobyć z niej informacje, nie miałbym czasu na wysłuchiwanie potencjalnych wskazówek ukrytych w soczystych plotkach, którymi podzieliła się miejska pszczoła przędząca wełnę.

Doceniam również to, jak twoje własne uprzedzenia wobec postaci wpływają na to, jak rozwiązujesz morderstwo. Przed morderstwem miejscowa wdowa przeklęła ofiarę i życzyła jej śmierci, więc naturalnie chciałam wiedzieć, o co chodzi. Jej niegrzeczny wybuch sprawił, że zacząłem ją podejrzewać, a następnie przesłuchać, co doprowadziło mnie do jeszcze większej liczby wskazówek, które sprawiły, że wyglądała na winną. Kontynuując ten wątek i mając ograniczony czas, nie miałem innego wyjścia, jak tylko wybrać ją, kiedy nadszedł czas, aby nazwać zabójcę, mimo że byli inni prawdopodobni podejrzani. Pokuta nie jest Adwokat Aswięc irytująco – w dobry sposób – gra nigdy nie powie ci, czy masz właściwą osobę (tak jakby).

Są też momenty, w których wybór dialogu wpływa na postać i informuje o tym, jak zareaguje i czym się z tobą podzieli. Podobnie jak w prawdziwym życiu, nie można stwierdzić, które niewinne zdanie wywoła wywołujący niepokój komunikat „to zostanie zapamiętane”.

Podobało mi się, jak Pokuta zmusza cię do życia z twoimi wyborami w sposób, w jaki inne gry, które opierają się na wyborze gracza (stronicowanie Efekt masowy), nie rób. Nie ma sposobu, aby uratować szumowiny i wrócić, aby zmienić to, co mówisz lub robisz, aby uzyskać pożądany rezultat. Możesz cofnąć się i ocalić Wrexa na Virmire, ale nie możesz cofnąć wrzasku na dziecko za kradzież kapelusza, co ma podobne do efektu motyla konsekwencje, jak decydujesz, kto zasługuje na powieszenie za morderstwo.

To w zasadzie wszystko, co jest do zrobienia pokuta, chociaż. Ktoś umiera, a ty, poprzez swoje wybory, decydujesz, kto jest winny. I chociaż doceniłem Pokutazręczny pokaz tego, jak najdrobniejsze rzeczy, które robimy lub mówimy, lub nasze wewnętrzne uprzedzenia mogą mieć daleko idące konsekwencje życia i śmierci, akt, w jaki te lekcje zostały ujawnione dla mnie jako gracza, był po prostu… bla.

Myślę, że to jeden z moich największych problemów Pokuta jest to, że w całym szumie, jaki o tym słyszałem, fakt, że jest to powieść wizualna, nigdy nie został wspomniany. Nie ma nic złego w powieściach wizualnych lub grach, które są czysto narracyjne, ale muszę mieć odpowiednie nastawienie do tego rodzaju gier, aby móc modulować swoje oczekiwania. I nawet wtedy wiele powieści wizualnych ma więcej treści w grze niż tylko „rozmawiaj i dokonuj wyborów”. Pomyślałem, że gdy rozpocznie się śledztwo w sprawie morderstwa, zostaną mi przedstawione małe mini-gry, które pomogą mi znaleźć wskazówki. Na początku wybrałem studiowanie przyrody jako jedno z zainteresowań Mahlera, więc pomyślałem, że może będzie jakaś zagadka, którą będę mógł rozwiązać, identyfikując lokalne rośliny, które mogą mi jakoś pomóc w dalszej części historii. Po prostu potrzebowałem czegoś, czegokolwiek, aby przełamać monotonię długich rozmów z NPC, ale nigdy tego nie dostałem.

Więc jeśli to nie rozgrywka jest przyczyną tego wszystkiego Pokuta propaganda, może to historia?

Jak powiedziałem wcześniej, gra przedstawia kilka ładnych powieści, które przedstawiają wewnętrzne życie ludzi około Marcina Lutra i paski „Mam 95 tez, a papież nie jest jednym”, które upuścił – lub dokładniej przybił – do Kościoła katolickiego. Istnieje zadowalająca różnorodność myśli, religii i wyglądu fizycznego. Byłem zachwycony, widząc, że w grze pojawił się afrykański ksiądz z Etiopii, para żydowska i ciemnoskóry Rom, podczas gdy gra równie dobrze mogła być w 100% liliowa. Biel w służbie „historycznej dokładności” ma zawsze był mitem i Pokuta słusznie kwestionuje ten mit. Jeśli gra osadzona w samym środku pieprzonych Niemiec anno domini 1518 może obejmować Czarnych, gra ze smokami i demonami oparta wyłącznie na Europie i wibracjach może również mieć ludzi po ciemniejszej stronie papierowej torby.

Kobiece postacie w Pokuta są również świetne, ponieważ obejmują długość i szerokość doświadczenia kobiet w tamtym czasie. Nie wszystkie są biednymi, brudnymi gospodyniami domowymi (kolejny zgubny mit o „historycznej dokładności”), ale raczej wykształconymi, zatrudnionymi, prowadzącymi interesy kobietami. Są kobiety władzy, bogactwa i ambicji, które albo uznają i lamentują nad niesprawiedliwym statusem drugiej kategorii swojej płci, albo robią wszystko, co w ich mocy, aby pracować w systemie lub go złamać. W opactwie mieszka pewna zakonnica, która w przeciwieństwie do swoich sióstr brzydzi się więzami złożonej przysięgi. Karci Mahlera, gdy karci jej władczość, mówiąc, że jej życie jest do bani, nie wybrała go, a gdyby urodziła się jako mężczyzna, miałaby wolność, której pragnie i na którą zasługuje. Jest też inna zakonnica, która po złamaniu ślubów zakonnych postanawia po prostu opuścić klasztor, poślubić mnicha i żyć jako osoba świecka.

Uwielbiałem poznawać bohaterów i patrzeć, jak ich życie ewoluuje na przestrzeni lat, w których toczy się gra. Ale każde morderstwo w grze rozwija się w tak wolnym tempie, że rozsądnie jest po prostu się poddać, zanim ciała uderzą w starą podłogę. Kiedy zaczynałem grać, mój mąż wpadał i pytał „czy coś się już wydarzyło?” co 30 do 45 minut, na co złowrogo odpowiadałem „nie”.

Nie jestem przeciwny dawaniu grze czasu, aby powiedziała mi, czego potrzebuje we własnym tempie, ale moja cierpliwość ma granice. A po pewnym czasie, od kiedy pozostajesz w tym samym miejscu z tą samą pętlą rozgrywki, nawet kolorowe postacie zaczynają tracić swój blask. Tylko tyle razy możesz powiedzieć kowalowi „Szczęść Boże” lub zjeść obiad z dusznymi mnichami z opactwa, zanim przestanie to być interesujące.

Więc jeśli nie chodzi o rozgrywkę, a tylko częściowo o historię gry, to może tak być Pokutajest dziełem sztuki, które powoduje zamieszanie?

Jasna cholera (Panie, wybacz mi). TAk.

Pokutasztuką jest zachwycający. Wszystko w grafice tej gry jest tak przemyślane, szczegółowe i bogate, wzbogacając historię i sprawiając, że czujesz się, jakbyś czytał jeden z ilustrowanych rękopisów Mahlera. Gra jest przedstawiona jak książka. Każde przejście ekranu odwraca stronę książki, a kiedy to się dzieje, na ekranie widać starożytne pismo, jakby gra była tylko ilustracją Le Morte d’Arthur lub The Opowieści canterburyjskie. Szkoda Pokuta pojawił się zbyt późno, aby zakwalifikować się do tegorocznych nagród Game Awards, ponieważ z łatwością zamiatałby każdą kategorię sztuki.

Czcionka dialogów w grze jest również genialna, ponieważ zmienia się w zależności od tego, z kim rozmawiasz i twojej wiedzy na ich temat. Chłopi rozmawiają odręcznym pismem z częstymi literówkami, które są wymazywane i poprawiane, co ilustruje ich niskie wykształcenie. Kiedy dowiadujesz się, że jeden z tak zwanych „chłopów” umie czytać, jego czcionka zmienia się na rodzaj książki, aby odzwierciedlić jego wiedzę. W ten sam sposób, w jaki twoje uprzedzenia mogą decydować o winie lub niewinności danej osoby, twoje uprzedzenia wpływają na to, jak dosłownie postrzegasz osobę. Czy mają pełne literówek pismo wieśniaka lub kwiecistą gotycką rękę uczonego księdza? To jest całkowicie genialne. 10 na 10. Brak notatek. A jeśli super fantazyjne czcionki są zbyt trudne do odczytania — jak to było ze mną po pewnym czasie — dostępna jest funkcja ułatwień dostępu, która zmienia je na łatwiejszy do odczytania typ.

Pokuta może nie trafił dla mnie, ale w żadnym wypadku nie jest to zła gra. Włożyłem ponad 12 godzin, pomimo kwestionowania każdej minuty, ponieważ jest ich wystarczająco dużo (i mam na myśli tylko wystarczająco) fascynującej historii i postaci, które pomogą mi pokonać nudną przeszkodę w grze.