Insects, Akira i Pink Floyd: Inside The Creator – niesamowita wizualna inspiracja

Twórca nie przypomina niczego innego, co można obecnie zobaczyć w kinach. Chociaż oczywiście rozszerza się na wizualne precedensy z filmów takich jak Czas Apokalipsy, Łowca androidówI Akiranajnowszy film akcji science-fiction od Łotr Jeden reżyser Gareth Edwards czuje się równie wdzięczny nastrój i ducha naszej współczesnej rzeczywistościw dużej mierze dzięki decyzji Edwardsa o kręceniu zdjęć w ośmiu różnych krajach, w tym w Nepalu, Kambodży i Tajlandii.

Film wyróżnia się na tle swoich współczesnych wyraźnym naciskiem na silny kierunek artystyczny, oparty na nacisku na dotykową retrofuturyzm. Jest to widoczne we wszystkim, od kostiumów i projektów robotów po złowrogą, postrzępioną sylwetkę NOMAD, nuklearnego okrętu wojennego na niskiej orbicie, który unosi się na niebie przez większość Twórca.

Przez Zoom rozmawiał z Polygonem Twórcascenografowi, Jamesowi Clyne’owi, aby porozmawiać o tym, jak on i Edwards doszli do perfekcji Twórcawyjątkowa estetyka. Omówiliśmy znaczenie projektowania graficznego w budowaniu świata i sposób, w jaki powstał film z 1982 roku Pink Floyd – Ściana przypadkowo zainspirował projekt NOMAD.

Polygon: Jak to było pracować z Garethem Edwardsem nad estetyką? Twórca? Jakie były Twoje wizualne i filozoficzne zasady przewodnie dotyczące tego, jak powinien wyglądać i czuć się ten konkretny wszechświat?

James Clyne: To ważne pytanie. Mam na myśli Garetha, na wielu poziomach jest bardzo zaangażowany w tworzenie filmów. Lubi obsługiwać kamerę, lubi angażować się na każdym poziomie, w tym w sztukę i tworzenie tego, czym mógłby być ten świat. Zatem wiele naszych początkowych dyskusji dotyczyło po prostu wpływów, tego, co na nas wpłynęło. Jesteśmy trochę w tym samym wieku. Dorastaliśmy w latach 80. wśród tych wszystkich wspaniałych filmów science-fiction Całkowite przypomnienie I Łowca androidów. Ale jesteśmy też pod wpływem filmów takich jak Czas Apokalipsy.

Był jeden konkretny film, który szczególnie zapadł mi w pamięć – Baraka. W pewnym sensie obejrzeliśmy ten film i pomyśleliśmy: Co jeśli Baraka powstał za 60 lat i mogliśmy go obejrzeć dzisiaj? Jakby to wyglądało? Co to oznacza, jakie to uczucie? Ponieważ Baraka to wspaniały dokument o dzisiejszej kulturze, ludzkości, o tym, gdzie jesteśmy, gdzie byliśmy i dokąd zmierzamy. Gareth ma też wrażliwość dokumentalną, chce po prostu udać się w dane miejsce i sfilmować je tak, jak jest. To właśnie zrobiliśmy w filmie: po prostu udaliśmy się do prawdziwych miejsc w Azji Południowo-Wschodniej i robiliśmy piękne zdjęcia.

Wiedzieliśmy, że to jedna rzecz, na której chcemy oprzeć film: te bardzo egzotyczne, naturalne lokalizacje. A potem zapytaliśmy, jaki świat chcemy na tym zbudować, co było kolejną wielką dyskusją. Ponieważ była to Azja Południowo-Wschodnia, byliśmy pod wpływem kultury japońskiej lat 90. i tego, jak zbudowali swoją technologię. Walkmany, telewizory i sprzęt stereo – wszystkie miały ten bardzo dotykowy wygląd. Jesteśmy przyzwyczajeni do iPadów i iPhone’ów – tafli szkła laminowanej na metalowym podłożu. Po prostu pomyśleliśmy, że to nie będzie najbardziej kinowa rzecz.

Więc pomyśleliśmy, Jak wyglądałby Walkman za 60 lat? Jak sprawić, by był namacalny, z prawdziwymi przyciskami i prawdziwymi wyświetlaczami LED, ale jednocześnie uczynić z niego naszą własną przyszłość? A co by było, gdyby technologia z lat 90. poszła w innym kierunku, a my nadal używalibyśmy sprzętu dotykowego? Ma to wpływ na wszystko, od projektów kostiumów i rekwizytów, przez projekty pojazdów, aż po projekt samego NOMAD.

Roboty w tym filmie są fascynujące, zwłaszcza owadokształtna budowa twarzy robotów starszej generacji z ich żuchwami przypominającymi szczypce w porównaniu z nowszymi modelami „Simulant”. Jak zdecydowałeś się na oba te projekty?

Wszystko w tym filmie zaczynaliśmy od bardzo przybliżonych szkiców, niezależnie od tego, czy było to w szkicowniku, czy pracowaliśmy na komputerze. Chcieliśmy zachować spokój. Ten insektoidalny wygląd pojawił się tam, gdzie nie chcieliśmy, żeby wyglądały na humanoidalne, ale chcieliśmy, aby pokazywały swój własny proces ewolucyjny. Tak jak pewne zwierzę ewoluuje przez miliony lat w coś innego. Co by było, gdyby roboty przyjęły początkową koncepcję ludzkiej postaci i ewoluowały w coś innego? Po prostu złapaliśmy bardziej wygląd insektoida. Same owady sprawiają wrażenie, jakby były wykonane z innego materiału; nie są zrobione z mięsa. To po prostu wydawało się odpowiednie dla naszych projektów.

W przypadku symulatorów chcieliśmy mieć pewność, że będą mogli wywoływać emocje jak ludzie, więc kiedy spojrzymy na Alphie lub na jej pokój jako publiczność, poczujemy to samo, co oni. Ale kiedy odwracają głowę, w ich głowie pojawia się dziura, która przechodzi na wylot. Z tyłu głowy znajduje się wgłębienie, które jest całkowicie odsłonięte, czego nie da się zrobić samym makijażem. Właściwy język projektowania wywodzi się z idei retrofuturyzmu, łączenia starych technologii z nowymi. Może jest tam akumulator, który ładuje się z tyłu głowy, ten nacisk na elementy fizyczne i dotykowe, zamiast tego bardziej gładkiego, prawie Raport mniejszości wersja przyszłości. Co również uważam za fajne, ale chcieliśmy przyjąć inne podejście i uczynić je bardziej osadzonym w jakiejś rzeczywistości.

Innym interesującym projektem robota były androidy-samobójcze bomby, które armia amerykańska rozmieszcza pod koniec drugiego aktu, ze sposobem, w jaki salutują swoim dowódcom, zanim uciekną, by zabić swoje cele. Jaki proces myślowy za nimi stał?

Chcieliśmy stworzyć coś, co nawet jeśli będzie po prostu stać i nic nie robić, zastraszy publiczność i sprawi, że odejdzie, To nie robot, to bomba. Najlepszy kształt, jaki udało nam się osiągnąć, to coś w rodzaju dużego cylindra. Wyglądało jak coś, co można zrzucić z samolotu lub wystrzelić z lufy armaty czołgu lub pancernika, ale tak się składało, że miało nogi i ręce. Nie chcieliśmy stworzyć czegoś tak abstrakcyjnego, aby publiczność nie zrozumiała, że ​​to coś eksploduje, więc umieściliśmy na nim ostrzegawcze paski i inne grafiki, które sugerowały: „Nie zadzieraj z tą rzeczą. ” Chcieliśmy, żeby było fajnie, funkcjonalnie i wiarygodnie.

Zdjęcie: Studia XX wieku

Wspomniałeś o projekcie NOMAD, latającego nuklearnego statku wojennego, który przez większą część filmu wisi na niebie jak miecz. To jeden z najbardziej rzucających się w oczy projektów Twórca. Bardzo mi to przypominało laser orbitalny Akirai wiem, że Edwards w wywiadach porównywał go do „ptaka drapieżnego”. Co było za tym inspiracją?

Myślę, że miecz jest świetną analogią do tego, czym jest NOMAD, czyli bronią. Zrobiliśmy tysiące szkiców i pomyśleliśmy o kształtach, które były agresywne i zastraszające. Pamiętam, że byłem trochę sfrustrowany, gdy próbowałem dociec znaczenia projektu NOMAD, więc wysłałem Garethowi obraz z tego filmu zatytułowany Pink Floyd – Ściana. Widziałem to jako dziecko i naprawdę zakręciło mi się w głowie. Kilka naprawdę niepokojących obrazów wojny, z których jeden przedstawia drapieżnego ptaka w kształcie kruka, który przelatuje nad krajobrazem w poszukiwaniu niczego niepodejrzewającej ofiary. Miał naprawdę twarde, agresywne linie.

Garethowi naprawdę spodobał się pomysł NOMADA wyglądającego jak ogromny orzeł na niebie, który powoli okrąża swoją ofiarę. Kiedy już mieliśmy tę metaforę, mogliśmy zagłębić się w projekt, nadając mu prawie głowę lub kły – te naprawdę mocne skrzydła wystające z obu stron. Miejmy nadzieję, że stanie się to widoczne, gdy widzowie zobaczą, bez żadnego kontekstu, że ta broń jest agresywna i należy trzymać się od niej z daleka.

To już wchodzenie w najdrobniejsze szczegóły, ale podoba mi się projekt kart tytułowych tego filmu. Kiedy zauważyłem małe logo „Nirmata” w rogu, pomyślałem: Czekaj, czy my naprawdę oglądamy wszechświatowy film propagandowy o wydarzeniach z… Twórca? Co znalazło się za nimi w projekcie?

Bardzo podoba mi się ten pomysł. [laughs] Uważam, że te karty tytułowe były piękne. Zostały one wykonane dość późno w produkcji i nie mogę wypowiadać się na temat samego projektu. Mogę jednak mówić o zamiłowaniu Garetha do projektowania graficznego i typografii, które widać w całym filmie, od policyjnych furgonetek po wielkie drzwi, które Joshua otwiera, by znaleźć Alphie. Gareth dbał nie tylko o scenografię, ale także o oprawę graficzną.

Myślę, że czasami jest to często pomijane i na filmie widać, kiedy jest to pomijane. Dużą uwagę przywiązaliśmy do wielkości logo, np. zbiornika [the U.S. deploys to assault the AI compound]. Wszędzie są małe logo, które sugerują, że zbiornik zbudował producent, więc umieścili swoją nazwę z boku, aby się zareklamować. Wszystkich tych szczegółów możesz nie zobaczyć przy pierwszym oglądaniu, ale miejmy nadzieję, że wyjdą one na jaw podczas drugiego lub trzeciego oglądania.

Zdjęcie: Studia XX wieku

Jeden z moich ulubionych aspektów Twórca jest nacisk, jaki film kładzie na kierownictwo artystyczne, co widać m.in. na plakacie zwiastuna filmu. Kluczowa grafika przedstawiająca tego robota stojącego na polu z cebulowymi strukturami w tle i jaskrawo różowym niebem. Czy wiesz, kto zaprojektował tę ilustrację?

Cóż, wiem, bo on jest mną. [laughs] Nie mogę przypisać sobie pełnego uznania; Disney zaproponował kilka pomysłów. Ale Gareth i ja po prostu usiedliśmy i powiedzieliśmy: OK, jakie są najbardziej ulubione elementy, które chcemy tu mieć? Ostateczną wersję wykonał Disney, ale ja zrobiłem wstępne szkice robota z konstrukcjami w oddali. Po prostu zorientowaliśmy się, jaki rodzaj plakatów nas przyciągnął i jakie elementy chcieliśmy w filmie podkreślić.