Gunpowder Milkshake: thriller akcji Netflixa to otwarty, niezręczny naśladowca

Koktajl proszkowy, najnowszy John Wick podróbkę można opisać w ten sposób: A co, jeśli ta kobieta-superbohaterka-składa się w momencie Avengers: Koniec gry został rozszerzony do pełnego dwugodzinnego filmu, w którym wystąpił jeden z aktorów z tej konkretnej sceny i zawierał mnóstwo biseksualnego oświetlenia i słodkiego dzieciaka na dokładkę? Prostota (i zapewne powierzchowność) tego rodzaju energii girl-power-rah-rah jest paliwem dla niezrozumiałej, niewdzięcznej, często nieciekawej Netflixa. Koktajl proszkowy. Przerywane rozkosze filmu są chwilowo satysfakcjonujące, ale potem pojawia się odrętwienie, jak zamrożenie mózgu, które rozkwita po tym, jak siorbiesz tytułową lody.

Pozornie wyhodowany w laboratorium, złożony algorytmem zestaw elementów, które mają zadowolić każdego, Koktajl proszkowy posiada solidny odlew podtrzymujący (Szczególnie Gra o tron‘ Lena Headey, która przyćmiewa gwiazdę Karen Gillan, aka strażnicy Galaktyki‘s Nebula.) Jest kilka ekscytujących scen akcji, a scenografia migocze między naśladowaniem przesiąkniętego neonami pobłażliwości Nicolasa Windinga Refna i niezbyt fajnych neo-noirów Michaela Manna. Ale trudno powiedzieć, jak mógłby wyglądać styl reżyserski Navot Papushado, kiedy Koktajl proszkowy czuje się jak worek z dziwactwami innych filmowców, od panoramy w zwolnionym tempie Zacka Snydera po snap-zoom JJ Abramsa. Jak wiele ostatnich filmów akcji, Koktajl proszkowy utrudnia nadgorliwy styl montażu, który odbiera widzom satysfakcję z ciał w ruchu. I jak wiele ostatnich filmów skierowanych do kobiecej widowni, jest pełen feministycznych obietnic, które w końcu stają się chude.

Koktajl proszkowy nie ignoruje całkowicie sprawy kobiet wspierających kobiety. Matka chroni córkę, dwudziestoparoletnia kobieta zaprzyjaźnia się i mentoruje młodą dziewczynę, a trzy kobiety z radością witają członków rodziny, którzy odeszli przed laty. Ale nie ma tu głębi, a scenariusz nigdy nie zagłębia się w to, co te postacie mają ze sobą wspólnego poza płcią. Koktajl proszkowy spełnia absolutne minimum i chociaż dokonuje pewnych mądrych wyborów estetycznych, nie dodają one osobliwości, której wymaga znany film, taki jak ten.

Ponieważ w rzeczywistości jest znajomy. Film jest frustrująco niezdolny do poprawy swoich oczywistych wpływów, od serii Johna Wicka po… Atomowy blond (z którym dzieli scenografa, dyrektora artystycznego i dekoratora scenografii) wraz z Quentina Tarantino Kill Bill i Garetha Evansa Najazd i Najazd 2. W którym momencie hołd przechodzi w imitację, a w którym momencie imitacja nie zapewnia rozrywki? Koktajl proszkowy jest po złej stronie obu tych pytań.

Koktajl proszkowy wykorzystuje narrację głosową, aby przedstawić Sama (Gillan), zabójcę, który pracuje dla mglistej potężnej, całkowicie męskiej organizacji Firm. „Zarządzali rzeczami od bardzo, bardzo dawna”, mówi Sam, a ona i jej opiekun Nathan (Paul Giamatti) zabijali dla nich ludzi od 15 lat, odkąd jej matka Scarlet (Headey), również zabójca dla Firma zostawiła ją w tyle. Ich przesiąknięte deszczem, oświetlone fioletowymi światłami pożegnanie odbyło się w barze, który Sam wciąż odwiedza na koktajle mleczne po tym, jak zamordowała swój ostatni cel, zaszyła swoje obrażenia i dalej kultywuje swoją przerażającą reputację. Jednak po tym, jak pewnej nocy praca się nie udaje i niespodziewanie zabija kogoś, jej życie zaczyna się rozpadać.

Nathan mówi, że jej sprawy można naprawić, jeśli odnajdzie osobę, która okradła firmę, zabije ją i odzyska pieniądze grupy. W ciągu – może jednej nocy, może kilku dni, film jest niejasny na ten temat – Sam dociera do tego, ale nic nie jest tak proste, jak się wydaje. Kiedy ponownie nawiązuje kontakt z „bibliotekarzami” (oraz zbrojmistrzami i płatnerzami) Madeleine (Carla Gugino), Anną May (Angela Bassett) i Florence (Michelle Yeoh), przypominają jej dzieciństwo i matkę. Podobnie Emily (Chloe Coleman), córka jednej z ofiar Sama, która napełnia ją poczuciem osobistej odpowiedzialności. Mając cel na plecach, Sam musi wykorzystać wszystkie swoje umiejętności strzelania, cięcia, dźgania, uderzania, kopania i mieszanych sztuk walki, aby walczyć z wrogami Jimem (Ralph Ineson) i Virgilem (Adam Nagaitis). „Tylko kolejny dzień w biurze” – żali się, ale to nie do końca prawda – zwłaszcza, gdy wraca jej dawno zaginiona matka.

Pomiędzy strażnicy Galaktyki i Jumanji franczyzowych, Gillan jest teraz gwiazdą akcji. Więc dlaczego wydaje? Koktajl proszkowy robi nieefektywne wrażenie Umy Thurman zamiast kultywować własne podejście do Sama? Film rozpoczyna się pięknym ujęciem czerwonego światła oświetlającego tylko oczy Sama w ciemnym, zalanym krwią mieszkaniu, ale potem jego pierwsza godzina ciągnie się z powodu tego, jak Gillan bierze sztywność za powagę.

Nie pomaga to, że ton scenariusza, napisanego wspólnie przez reżysera Papushado i Ehuda Lavskiego, jest wszędzie, domagając się głupkowatych zdań („Nie dotknąłeś swojego koktajlu mlecznego”) i fraz jako „czyste miotły”) być wypowiadane z całkowitą szczerością. I pośpiech, z jakim Koktajl proszkowy chce udowodnić swoją feministyczną bona fides (Sam wyjaśnia, że ​​nie ma problemów z zabijaniem kobiet, chociaż film nigdy jej o to nie prosi; bibliotekarze ładują ją bronią ukrytą w książkach Jane Austen, Jane Eyre i Virginii Woolf; złoczyńca narzeka na córki) czuje się nieszczery, biorąc pod uwagę, że większość członków ekipy filmowej to mężczyźni.

Zdjęcie: Reiner Bajo/Netflix

Niemniej jednak są pewne emocje, aby Koktajl proszkowy dla tych, którzy chcą zignorować nudę. Kłótnia w gabinecie dentystycznym, z pistoletem i skalpelem przyklejonym do rąk Sama, gdy wiruje, kręci się i walczy z trzema złoczyńcami, nie spieszy się z uchwyceniem ciała Gillan, od jej niezręcznie skutecznego wymachiwania do rozwiązywania problemów w ułamku sekundy. Pościg samochodowy, w którym Emily siedzi na kolanach Sama i pomaga jej jeździć po garażu, pędzić, dryfować i cofać się od dwóch samochodów ścigających, jest dobrze rozegrany. I chociaż główna scena walki w połowie filmu cierpi z powodu tak irytującego montażu, że nawet Michael Bay mógłby powiedzieć: „Hej, chłopaki, fajnie”, druga godzina Koktajl proszkowy absolutnie poprawia się, gdy Headey, Gugino, Bassett i Yeoh mają więcej czasu na ekranie. Ich obecność na ekranie jest tak wyjątkowa, a ich komediowe wyczucie czasu jest tak dobre (dowcip Yeoh „To ząb”, kiedy wyciąga coś z włosów), że w pewnym stopniu równoważą inne rozczarowujące elementy filmu.

Czy wykupują dziwaczne zakończenie, które niepotrzebnie zwalnia Sama z wszelkich wykroczeń, ale oczywiście pozostawia otwartą przestrzeń na kontynuację? Oni nie. Ale kiedy Koktajl proszkowy ma tak mało sukcesów, półuśmiech Headey, zirytowane dostawy liniowe Bassetta, zaciśniętą szczękę Gugino, gdy idzie za zamontowanym karabinem maszynowym, i bez wysiłku fajne noszenie opasek Yeoh będzie musiało wystarczyć.

Koktajl proszkowy jest teraz przesyłany strumieniowo w serwisie Netflix.