Piętnaście lat od czasu, kiedy po raz pierwszy nauczyła się robić na drutach, Petrina Hicks szyła swetry tylko dla innych ludzi. W 2015 roku podjęto jedną próbę kardiganu, ale musieli wprowadzić tak wiele modyfikacji, że produkt końcowy był kruchy i źle dopasowany. Hicks nie miał luksusu bycia wybrednym: kardigan był jedynym wzorem swetra, jaki można było znaleźć nad XL lub XXL.
„Chcę być producentem swetrów” – powiedział Hicks. „Nie mogłem znaleźć rzeczy, które byłyby słodkie. Nie mogłem znaleźć rzeczy, które byłyby w moim stylu ”.
Pełni nadziei rzemieślnicy podchodzą do robienia na drutach z różnych powodów: aby przyjąć garderobę w stylu slow fashion, zachować ją stres na dystans podczas pandemii lub po to, aby ubrania, które chcieli, istniały, kontrolując kolor i dopasowując je do swoich upodobań. Ravelry, największa witryna zajmująca się robótkami na drutach i szydełkowaniu, zawiera ponad milion wzorów – nie brakuje wzorów do wyboru. Chyba że dziewiarka jest w rozmiarze plus size.
Osoby, które nie mieszczą się w prostych rozmiarach (zwykle między bardzo małymi a dużymi), mówią, że nawet jeśli chcą zrobić własne ubrania, ich opcje są ograniczone lub wręcz wykluczone. Ale w ciągu ostatnich kilku lat poparcie społeczności dziewiarskiej – głównie w przestrzeniach cyfrowych, takich jak sieci Instagram – wywołało dyskusję i działania dotyczące tego, jak uczynić rzemiosło bardziej inkluzywnym.
Gavriella Treminio chodzi o przytulność. Treminio, dziewiarka i projektant z siedzibą w Austin w Teksasie, preferuje proste, monochromatyczne dzianiny, z ciekawe tekstury jak oczka i kulki. Jej najpopularniejszy projekt, Simone Pullover, osiąga rozmiar 5XL. Treminio mówi, że sama jest kobietą w rozmiarze plus, że chce, aby wszyscy czuli się włączeni.
Projektowanie dzianin to w równym stopniu sztuka i matematyka. Po utworzeniu przykładowej części robótki dziewiarskie obliczają, jak zmieni się liczba oczek w każdej sekcji wzoru dla mniejszych lub większych rozmiarów. Chociaż wymaga to trochę dodatkowej pracy, ocenianie dzianin zazwyczaj polega na powtarzaniu tego samego zestawu obliczeń. W przypadku wielu tkaczy w dużych rozmiarach zakres rozmiarów, który oferuje projektant, wskazuje, ile czasu byli gotowi poświęcić na udostępnienie swojej pracy.
Dla Treminio to zaledwie dodatkowy wysiłek. „Po prostu nie rozumiem, dlaczego niektórzy ludzie uważają, że uwzględnienie większej liczby rozmiarów wymaga więcej pracy” – powiedziała. „W przypadku mojej Simone mapowanie wzrostów zajęło prawdopodobnie pięć minut po tym, jak uzyskałem pierwszy zestaw liczb”.
Sarah Krentz, projektantka i właścicielka Swanky Emu Knits, tworzy wzory, które razem rezygnują z idei rozmiarów. Jej technika określania rozmiaru arkusza kalkulacyjnego zamienia każdy wzór w błyskawiczny kalkulator dla klienta. Interaktywne projekty zawierają kilka pustych komórek arkusza kalkulacyjnego, w których tkacze wypełniają kluczowe pomiary, takie jak obwód biustu, talii i bicepsa. Reszta wzoru – ile oczek należy dodać na staniku, ile rzędów zrobić na drutach przed rozdzieleniem rękawów – aktualizuje się automatycznie, korzystając z gotowych wzorów napisanych przez Krentza. Żadne ciało nie jest zbyt małe, zbyt duże lub zbyt nieproporcjonalnie ukształtowane, aby pasowało do ubrania. Krentz prowadzi również zajęcia dla innych projektantów, którzy chcą tworzyć wzory przy użyciu tej samej techniki.
Rozmiar arkusza kalkulacyjnego Krentz nie zmusza tkaczy do wyjaśniania, dlaczego zasługują na noszenie jej swetrów; pomiary danej osoby to po prostu zbiór liczb. Ogólnie rzecz biorąc, decyzja o włączeniu większych rozmiarów jest postrzegana jako charytatywny „dodatek” do wrzucenia.
„To mówi coś o wyborze dokonanym przez projektanta” – powiedział Krentz. „Nie chcąc kogoś takiego jak ja lub nie myśląc, że ktoś taki jak ja powinien lub będzie nosił jego ubranie”.
Od kilku lat pytanie wyimaginowanej publiczności – czym jest tkacz domniemany wyglądać – zawirował i czasami eksplodował w społeczności dziewiarskiej. Zakrycie swetra na 46-calowym biuście (rozmiar XL, zgodnie ze standardami Craft Yarn Council) wyznacza widoczny i ilościowy limit tego, kto może nosić ten wzór. Ale branża ma sposób na potwierdzenie innych założeń wyścig, płeć, klasa i nie tylko, kwestie, które być może są niezauważalne dla tych, którzy zawsze czuli się mile widziani w pracowniach robienia na drutach. Tkacze twierdzą, że ograniczone rozmiary idą w parze z problemami nękającymi rzemiosło, często przedstawianymi jako hobby dla białych kobiet.
„Zdecydowanie wyczuwasz -izmy w społeczności dziewiarskiej” – powiedział Hicks, który jest Blackem. „Ludzie na swój sposób sprawiają, że nie czujesz się mile widziany”.
Wąskie oferty również pozostawiają pieniądze na stole. Pomimo drobnego, starodawnego obrazu, który dominuje w powszechnej wyobraźni, robienie na drutach może być kosztownym hobby. Motek przędzy z dużego sklepu rzemieślniczego może kosztować tylko 5 dolarów, ale ręcznie barwione i produkowane przez niezależnych producentów włókno popularne w społeczności rzemieślniczej może kosztować nawet 30 dolarów za motek. Taki dziewiarski jak Hicks, który może potrzebować od 10 do 15 motków na sweter, szuka inwestycji w wysokości 300 dolarów, nie licząc czasu potrzebnego na zrobienie ubrania.
Wykluczanie całych grup potencjalnych klientów na podstawie wielkości – nie wspominając o osobach, które mogą zniechęcić się do nauki robienia na drutach – jest szkodliwe dla biznesu. (Dotyczy to również tradycyjnego handlu detalicznego; dwie trzecie Amerykanek nosi rozmiar 14 lub wyższy). Doświadczeni tkacze twierdzą jednak, że nieuwzględnienie szerokiej gamy korpusów w opracowywaniu projektów również wpływa na jakość produktu końcowego.
Przed publikacją wzorów do sprzedaży projektanci często mają okresy próbne na drutach, w których tkacze są zatrudniani do zasadniczo testów beta projektu. Zostają poproszeni o skomentowanie czytelności napisanego wzoru, a także o zaznaczenie wszelkich problemów z dopasowaniem, takich jak zbyt ciasny dekolt lub luźne przedramiona w stosunku do reszty odzieży. Ponieważ wszystkie ciała są różne, pomaga projektantom mieć wielu ludzi, którzy udzielają informacji zwrotnych. W przeszłości, gdy naciskano, by wyjaśnić, dlaczego wzory nie są dostępne w większych rozmiarach, niektórzy projektanci twierdzili, że nie znali dzianiny w rozmiarze plus, która mogłaby przetestować dzianinę.
To wymówka, którą Mere Conatti słyszał zbyt wiele razy. Conatti mówi, że założyła stronę na Instagramie Dzianiny Fat Test Knits na złość, po tym, jak dwóch projektantów powiedziało jej, że nie stworzyli swojego wzoru w jej rozmiarze, ponieważ nie mogli znaleźć odpowiedniej dzianiny testowej. Nie mieli też żadnych planów na przyszłość, aby uwzględnić rozmiar Conattiego.
„To mnie naprawdę sfrustrowało,” powiedział Conatti. „Myślę:„ Jestem gruby i robię na drutach, i mówię ci, że chcę ci dać pieniądze ”.
Fat Test Knits służy jako tablica ogłoszeń, która łączy projektantów, którzy chcą zaoferować szerszą gamę rozmiarów, z testowymi tkaczami chętnymi do pomocy. Conatti, wraz z innym moderatorem, sprawdza i udostępnia projekty, które są w trakcie opracowywania, a następnie obserwujący kontaktują się z projektantami, aby dołączyli do grupy testowej. Od 2019 roku na koncie udostępniono ponad 500 wzorów: teksturowane spodnie ze sznurkiem, szydełkowane bikini, dzianinowe szelki i nie tylko.
Chociaż zmiana jest stopniowa, tkacze twierdzą, że branża się budzi. Niektórzy popularni projektanci zaktualizowali stare wzory, aby uwzględnić rozszerzone rozmiary. Inni słuchali wezwań ze strony opinii publicznej i angażowali się w projekty uwzględniające rozmiary. Conatti mówi, że oddolne wysiłki oraz niezależni projektanci i wydawcy są w dużej mierze wdzięczni.
Hicks ochrzcił rok 2021 jako rok, w którym zrobią dla siebie pierwszy sweter, a teraz wydaje się, że są opcje. Ale szerokie zakresy rozmiarów, różnorodne pule testerów i inne zmiany w dzianinach to ciężka wygrana. Osoby o dużych rozmiarach nadal często są zmuszone prosić o zakwaterowanie, zamiast być mile widzianym od samego początku.
„To coś, co muszę zrobić, jeśli czegoś chcę” – powiedział Hicks. „Nikt nie będzie walczył o mnie tak mocno, jak bym walczył o siebie”.