Crater to w zasadzie The Goonies w Interstellar Christophera Nolana

„Po prostu nie robią ich tak, jak kiedyś” to powszechna skarga dotycząca filmów, telewizji i wszystkiego pomiędzy. Tak wielu ludzi ma szczególne zamiłowanie do tego, co oglądali dorastając, że pogoń za nostalgią z niekończącymi się restartami, przeróbkami i starszymi kontynuacjami stała się własnym gatunkiem. A nowe wydawnictwa, które nie są bezpośrednio związane ze starą, ukochaną serią, równie dobrze mogą być projektami takimi jak Dziwniejsze rzeczyktóry nawiązuje do całego podgatunku mediów z lat 80. i wykorzystuje to ustawienie jako punkt sprzedaży.

Ale Disney Plus” Krater robi coś, co jest dość rzadkie: ma wszystkie sztuczki, serce, a nawet formułę przygody dla dzieci z lat 80. Goonies Lub Pozostań przy mnie, gdzie wielka eskapada napędza historię dorastania. Ale dodatkowa złożoność jego scenerii science-fiction pozwala reżyserowi Kyle’owi Patrickowi Alvarezowi i scenarzyście Johnowi Griffinowi zagłębić się w bardziej przejmujące nadrzędne tematy. Jest znajomy, nie jest banalny ani powiązany z żadnymi istniejącymi mediami. Jednocześnie jest innowacyjny, w sposób, który celebruje znane tropy gatunku, zamiast na nie warczeć.

Osadzony w odległej przyszłości, Krater dzieje się na księżycowej kolonii górniczej. Nastoletni bohater Caleb (Isaiah Russell-Bailey) został sierotą po tym, jak jego ojciec (Scott Mescudi, znany również jako Kid Cudi) zginął w wypadku w kopalni. Ponieważ oboje rodzice nie żyją, a Caleb jest zbyt młody, by sam pracować w kopalniach, brakuje mu jakiejkolwiek formy wsparcia, ale klauzula w umowach jego rodziców mówi, że będzie zapewniony na rajskim świecie Omega – podróż, która obejmuje umieszczenie w kriogenicznym śnie przez 75 lat i pozostawił swoich najlepszych przyjaciół. Ponieważ prom do Omegi odlatuje za kilka dni, Caleb i jego przyjaciele decydują się na ostatnią przygodę, porywając księżycowy łazik, aby odwiedzić odległy krater na powierzchni księżyca – miejsce, które ojciec Caleba nalegał, aby pewnego dnia zobaczyć.

DNA Krater to, co łączy z filmami kidventure z lat 80., jest widoczne od samego początku. Najbardziej oczywistym elementem jest obsada, która sprawdza wszystkie oczekiwane pudełka archetypów. Caleb jest głównym bohaterem, ale jest bardziej rozważny i zamknięty w sobie niż jego najlepszy przyjaciel Dylan (Billy Barratt), pewny siebie przywódca grupy. Jest Borney (Orson Hong), pilny zmartwienie, które martwi się o Marcusa (Thomas Boyce), łagodnego olbrzyma, który potrzebuje specjalnych leków ze względu na jego zbyt duże serce. (Stan, jak mówią nam bohaterowie, który zdarza się ludziom, którzy żyli tylko na Księżycu).

Dopełnieniem grupy jest tzw wyznaczona symboliczna postać dziewczyny, Addison (Mckenna Grace), świeżo przeniesiony na Księżyc z Ziemi, przez co postrzegany jest jako nieco rozpieszczony bachor i kij w błocie. Ale niespodzianka! Udowadnia, że ​​jest tak samo gotowa na przygodę jak grupa chłopców.

Wszystko to może wydawać się ogromnym frazesem, zwłaszcza że dzieci nigdy nie podważają swoich form. Ale w pełni i doskonale oddają swoje archetypy, wnosząc niuanse i głębię do postaci, które mogą być jedną nutą. W końcu ugruntowują historię, sprawiając, że ta oparta na księżycu przygoda z przyszłości wydaje się znajoma i możliwa do utożsamienia.

Jeśli jest jedna rzecz, której Alvarez nie do końca łapie, to płynne przejście między retrospekcjami a teraźniejszością — film rozpoczyna się niezręczną retrospekcją do zaledwie kilku godzin przed teraźniejszością, a następnie retrospekcjami w ramach tej retrospekcji. Ale ponieważ aktorzy wykonują tak genialną robotę w każdej scenie, łatwo jest wybaczyć bardziej niezręczne przejścia. Barratt fantastycznie oddaje kwintesencję postaci Lidera Sfory, czarującego, z planem, który z oddaniem kocha swoich najlepszych przyjaciół i zachowuje pozytywne nastawienie pomimo trudności z przeszłości.

Alvarez łączy cięższe motywy science fiction z tą znajomą opowieścią przygodową o dojrzewaniu. W tym przypadku nie chodzi tylko o koncepcję Caleba, który prawdopodobnie zapadnie w kriogeniczny sen i obudzi się 75 lat z dala od wszystkiego, co kiedykolwiek znał – to także pomysł, że w każdej chwalebnej i złotej kosmicznej przystani są ludzie pozostawieni w tyle, ocierający się i trzymając się swoich nieosiągalnych marzeń, jak postacie z niższej klasy w dystopijnych opowieściach Elizjum, Alita: Bitewny AniołI Przebijacz śniegu. Film nie odbiega od realiów życia na księżycowej stacji wydobywczej, a Alvarez płynnie wplata konsekwencje skorumpowanego futurystycznego kapitalizmu w samych bohaterów. To nie jest film, w którym małe gwiazdy włamują się do stacji kosmicznej, aby uratować wszystkich na Księżycu; to tylko pięcioro dzieci na ostatniej wspólnej przygodzie. Ale otoczenie jest tak integralne z tym, kim są, że staje się również szerszym spojrzeniem na wyzysk pracowników i sposób, w jaki faluje przez pokolenia.

Obraz: Disney

Historie o dojrzewaniu, np Krater często borykają się z tematami klas i równości, ale Krater ponownie robi coś rzadkiego, przechwytując problemy tak powszechne w określonym typie filmu i aktualizując je w płynny i odświeżający sposób – bez cynicznego podejścia do tego w sposób, w jaki mają to miejsce we współczesnych aktualizacjach. Reprezentuje idealne połączenie tych dwóch gatunków i pokazuje, jak bardzo są do siebie podobne, ponieważ często zmagają się z idealizmem kontra rzeczywistość i bohaterami stawiającymi czoła nieznanemu. W końcu historie o dojrzewaniu bardzo często dotyczą utraty — utraty niewinności, utraty dzieciństwa, utraty złotych dni, które minęły. Podobnie, wiele refleksyjnych prac science fiction patrzy w przyszłość na możliwości przyszłości, jednocześnie zastanawiając się nad tym, co ludzkość mogła stracić po drodze. Scenariusz Griffina łączy te dwa gatunki w tak synergiczny sposób, dając widzom szansę naprawdę docenić to, co sprawia, że ​​każdy gatunek błyszczy i jak dobrze działają, gdy się łączą.

Krater jest już dostępny na Disney Plus.