Cozy Grove: Camp Spirit to lekcja, jak pisać interesujące postacie niezależne

W świecie Cozy Grove nie minie dużo czasu, zanim będziesz mieć ulubionego misia. Większość postaci niezależnych w Przytulny Gaj: Duch obozukontynuacja Przytulny Gaj który udostępniono użytkownikom serwisu Netflix 25 czerwca, przedstawia duchy o kształcie niedźwiedzi, rozliczające się ze swoim życiem, niezależnie od tego, czy refleksja ta przepełniona jest dumą, strachem, czy nawet nierozwiązanymi sporami.

Niedźwiedzie również potrzebują twojej pomocy — spędzisz grę, wykonując zlecenia na nawiedzonej wyspie, pomagając duchom w przetwarzaniu ich śmierci. Niektóre chcą nauczyć cię umiejętności, które opanowały, gdy żyły, inne chcą twojej rady w rozwiązywaniu konfliktów, a jeszcze inne po prostu potrzebują kogoś, kto po raz pierwszy wysłucha ich historii. Ich melancholijne historie są opowiadane za pomocą bezczelnych dialogów, które mnie popchnęły do ​​przodu moja rozgrywka w pierwszą gręa ich stworzenie świadczy o trosce, z jaką twórcy ze Spry Fox traktują swoje postacie.

Duch obozuWśród znanych niedźwiedzi są Kumari i Medvarius, byli partnerzy biznesowi o bardzo różnych filozofiach; Kyli, streamerka/influencerka, która nie może przestać myśleć o swoich słuchaczach; i Bunch, szef kuchni przedstawiony jako pudełko kolorowych kredek. Spry Fox przedstawia tragiczne historie tych niedźwiedzi z lekkością, która wydaje się naturalna: Kumari atakuje Medvariusa, zanim mówi, że czuje się zdradzona przez jego chciwość. Kyli chwali się ich pewnością siebie i sławą, dopóki nie muszą przyznać, że nikt nie słucha ich podcastu. Interakcje są realistyczne w stosunku do sposobu, w jaki znajomy lub sąsiad mógłby dzielić się wrażliwymi momentami z kimś, kogo dopiero co poznał.

Niektóre niedźwiedzie otwierają się od razu, niemal zdesperowane, by podzielić się swoim dziedzictwem. Inne odmawiają czegokolwiek poza uprzejmościami, dopóki nie pokażesz im, że jesteś konsekwentny, pomocny i miły. Większość znajduje się gdzieś pomiędzy — tak jak ludzie, powiedział główny autor Jamie Antonisse w niedawnym wywiadzie dla Polygon.

„Są pewne niedźwiedzie, podobnie jak niektórzy ludzie, które nigdy nie poczują się komfortowo z uściskiem. To mały spoiler gry. Rób, co chcesz, one po prostu nie są typem, który lubi się przytulać” — powiedział Antonisse, który napisał obie gry z serii. „Bardzo często chcesz po prostu dać graczowi wszystko, co sprawi, że poczuje się dobrze. Ale to jest kolejny obszar, w którym Spry Fox jest naprawdę wspaniały. To zespół, w którym możesz porozmawiać o tym, że celowo nie chcesz, aby niedźwiedź był typem, który lubi się przytulać, i co to o nim oznacza”.

Antonisse powiedział, że decyzje te wynikały z tego samego uczucia, które gra ma na celu wzbudzić u swoich graczy: połączenia. Aby mówić o realizmie tego, które niedźwiedzie chcą cię przytulić, a które nie, zespół musiał stać się wrażliwy, a tę wrażliwość można poczuć podczas gry.

To właśnie widoczność programistów sprawia, że ​​pisanie jest tak ciekawe. Przytulny Gaj: Duch obozu doskonały przykład opowiedzenia historii, która oddaje hołd ludziom za nią stojącym, nie czyniąc ich jednocześnie nieświadomie bohaterami gry.

„Jądro [Cozy Grove] historia to postać, która zwykle opiera się na kimś, kogo zna jeden z pisarzy, lub na problemie, który ktoś porusza [on the team] przeszedł”, powiedział Antonisse. „Czasami zagłębiamy się w rodzaj upiornego żalu lub coś, co naszym zdaniem jest wspólnym tematem, którego doświadczyło wiele osób, i wymyślamy historię, którą chcemy opowiedzieć z czasem”.

Antonisse powiedział, że celem jest, aby gracze, gdy spotykają nowe niedźwiedzie, najpierw czuli zachwyt, a potem empatię. Doświadczenie zachwytu, a potem empatii jest prawdziwe w przypadku wielu przytulnych gier. Thunder Lotus’ Duchowy podróżnikna przykład, podobnie drażni historie NPC z czasem, które zaczynają się jako głupie lub intrygujące i szybko stają się niuansowanymi opowieściami, o których możesz pomyśleć nawet po zakończeniu gry. Antonisse wskazał na rozróżnienie w tych typach przytulnych postaci: interakcje nie przestają ewoluować po ustanowieniu empatii.

„Na koniec chcemy, abyście dołączyli do postaci w uświadomieniu sobie, co może im pomóc, a może i prawdziwym ludziom” – powiedział Antonisse.

Zdjęcie: Spry Fox/Netflix

W Duch obozuniedźwiedzie są jeszcze głębsze i bardziej intrygujące niż w poprzedniej grze. Antonisse powiedział, że narracje są mniej więcej dwa razy dłuższe, więc możesz być pewien, że będziesz miał wiele do odkrycia jeszcze przez długi czas. I po raz pierwszy w grze występują niedźwiedzie, które znały się, gdy żyły, więc jest o wiele więcej materiału na historie, które mogą wyniknąć z poznania dwóch stron sytuacji.

Weźmy Buncha, niedźwiedzia w pudełku z kolorowymi kredkami, który w całej grze zachwala swoją miłość do gotowania. Na początku Bunch służy do wprowadzenia graczy w mechanikę gotowania. Ale gdy będziesz przechodzić obok Buncha raz po raz, możesz się zastanawiać, dlaczego jest on przedstawiany jako przedmiot zupełnie niezwiązany z gotowaniem, a także z mnóstwem szczegółów nadających się do metafory, jak jego brakujący kolorowy ołówek lub ten, który został starty do nub.

„Jedną z rzeczy, która moim zdaniem jest naprawdę kluczowa dla Bunch, jest ta idea warstw — kogoś, kogo początkowo postrzegasz w jeden sposób, i kogoś, kto może postrzegać siebie w jeden sposób. Pokorna osoba, która w pewnym sensie postrzega siebie jako, Jestem tutaj, żeby pomóc, nie martw się o mnieale który ma dużo głębi pod powierzchnią”, powiedział Antonisse. „Nauczy cię różnych umiejętności, nauczy cię tego, co sam wie, ale dość wcześnie. I dowiesz się, że to, co Bunch wie w tym względzie — jako kucharz i ktoś, kto może uczyć gotowania — to coś, z czym ma naprawdę skomplikowaną relację. To nie jest jego pierwsza pasja”.

Zdjęcie: Noemí Gómez Nogales/Spry Fox

Zdjęcie: Noemí Gómez Nogales/Spry Fox

Zdjęcie: Noemí Gómez Nogales/Spry Fox

W szkicu rozgrzewkowym Noemí Gómez Nogales zilustrowała Buncha jako tubkę farby. W początkowych i końcowych szkicach przybiera on kształt pudełka kredek.

Antonisse powiedział, że decyzja, aby Bunch był pudełkiem ołówków, wyszła od głównej artystki koncepcyjnej Noemí Gómez Nogales, która przeczytała fabułę Buncha i zrozumiała, że ​​sposób, w jaki gracze postrzegają postać na początku, prawdopodobnie się zmieni. Historia Buncha ostatecznie odchodzi od jego zainteresowania gotowaniem i faktycznie je podważa — tak bardzo, że przedstawienie go jako szefa kuchni i tylko szefa kuchni zdyskredytowałoby złożoność postaci.

„Jak nawiązać kontakt z postaciami, które zachwycają ich każdego dnia, i opowiedzieć naprawdę różne historie?” zastanawiał się Antonisse na głos. „To dobry bodziec. Sprawia, że ​​się rozciągasz i myślisz o historiach wykraczających poza ekran i poza to, co robisz”.

Przytulny Gaj: Duch obozu z pewnością nie jest to niewygodna gra, pomimo czasami poważnej natury opowiadanych w niej historii — przytulność jest niezaprzeczalna, a relaksująca natura wykonywania zadań jest o wiele bardziej przyjemnością niż harówką. Ale podczas gdy inne przytulne gry chcą zaoferować graczom miejsce do ucieczki, Duch obozu wydaje się, że chce wyposażyć graczy w empatię, umiejętność słuchania i złożoności, z którymi mogą mieć (lub będą musieli) do czynienia w prawdziwym życiu.

Co więcej, osiąga wspaniałą równowagę, która uwzględnia świat, w którym żyjemy, nie stając się, jak mówi Antonisse, „ Sobotnia noc na żywo szkic.” Jest opis przyprawy, przedmiotu rzemieślniczego, który brzmi „Dlaczego jest ostra?” w odniesieniu do wirusowy TikTok. Albo fragment dialogu, który wyśmiewa nowego właściciela Spry Fox, Netflixa.

Zdjęcie: Spry Fox/Netflix

Jest niezliczona ilość momentów, które prawdopodobnie pozostaną niezauważone przez wielu graczy, ale dla Spry Fox i Antonisse to część radości. Nie wiedzą, jaki procent graczy zrozumie odniesienia do mediów społecznościowych, połączy się z decyzjami biznesowymi Kumari lub doceni origami łabędzie rozrzucone po wyspie. Ale nie ma znaczenia, czy każdy gracz zobaczy każdy moment, ponieważ niektóre szczegóły dotyczą zarówno zespołu, który to zrobił, i momentu, w którym się to zrobił, jak i tego, kto gra w grę.

„Myślę, że widzisz wyzwania między społecznościami i twórcami oraz oczekiwania” – powiedział Antonisse o branży jako całości. „Mają stale rosnące oczekiwania wobec czasami bardzo małych zespołów, aby tworzyć coraz bardziej rozbudowane gry, aby nadążyć za tym, co widzą [from players]. To pragnienie bycia widzianym jest pragnieniem zmniejszenia przestrzeni między oczekiwaniami społeczności a tym, co jest możliwe do dostarczenia jako małe studio”.