W Bliższa odległośćmoją pierwszą reakcją jest pocieszenie Conny. Właśnie straciła siostrę, Angie, w tragicznym wypadku — kilka godzin po paskudnej kłótni z jej matką, Pią. W tym samym czasie, gdy Pia potępiała straszne decyzje życiowe swojej córki, Angie wydawała ostatnie tchnienie. Wszystko, co mogę zrobić, to nakazać nastoletniej Conny, aby przytuliła rodziców, napisała pamiętnik i spędziła czas ze swoimi przyjaciółmi.
W miarę jak dni po śmierci Angie się wydłużają — na początku boleśnie powolne, a potem tak szybkie, że obawiam się, że nie zdążę zrobić wszystkiego w dniach poprzedzających pogrzeb — zyskuję większą kontrolę nad małym miasteczkiem Yesterby, liczącym 14 mieszkańców. Dowiaduję się, że ojciec Angie, Axel, godzinami przesiaduje ze swoim stadem owiec, unikając napięć w domu. Rozpaczliwie próbuję nakłonić Zeka, chłopaka Angie, do otwarcia się przed ojcem, który za dużo pije. Przejmując kontrolę nad Galią — najlepszą przyjaciółką Pii i jedynym lekarzem w Yesterby — zabieram się do pracy, pomagając Pii w praniu i pocieszając ją w bólu nieprzespanych nocy.
Między rozgrywkami co kilka minut robię sobie przerwę, by uronić kilka łez, trochę popłakać lub napisać SMS-a do bliskiej osoby, by powiedzieć jej, że ją kocham. Gra zostaje ze mną nawet wtedy, gdy w nią nie gram; wciąż przetwarzam śmierć babci mojego męża, która była dla niego jak drugi rodzic, a dla mnie jak kolejna babcia, a która odeszła wcześniej tego lata.
Bliższa odległośćopracowana przez Osmotic Studios i wydana przez Skybound Games, została wydana na PlayStation 5, Windows PC i Xbox Series X 2 sierpnia. Od razu się w nią wciągnąłem — uwielbiam symulatory życia. Grałem bez przerwy przez około tydzień, zmuszony do kontynuowania gry przed zbliżającym się terminem: pogrzebem Angie. Naprawdę chciałem pomóc miastu w żałobie i przygotować się do pożegnania, co często jest rolą, którą przyjmuję w prawdziwym życiu, gdy śmierć wchodzi w moją orbitę.
Aktorstwo głosowe jest wspaniałe, a postacie takie jak Conny (głosu użyczyła Coco Lefkow) przedstawiają wyczerpanie i ból pomimo stosunkowo krótkich dialogów w grze. Styl artystyczny jest utrzymany w stonowanym tonie, który przypomina żałobę — rzeczy, które powinny być jasne i błyszczące, są szare i matowe. Rozgrywka jest najbardziej podobna do The Sims, w której gracz kontroluje różne postacie w tym samym czasie. Gracze wybierają miejsca lub osoby, z którymi postacie mają rozmawiać, a po przybyciu rozpoczynają czynności takie jak przygotowywanie kolacji. Czasami twoje wybory wyzwalają przerywniki filmowe, które zmuszają resztę gry do zatrzymania się, dopóki nie skupisz się na postaciach w przerywniku filmowym. Dzięki temu oś czasu nie staje się zbyt chaotyczna, gdy żonglujesz miastem pełnym pogrążonych w żałobie dorosłych i dzieci.
Każda postać — grywalna i niegrywalna — ma coś w rodzaju pulpitu, który pokazuje jej potrzeby i pragnienia. Conny na przykład pragnie połączenia. River, córka miejscowego kapitalisty i partnerka Angie w projekcie rewitalizacji miasta, pragnie być postrzegana jako pomocna i inteligentna. Te pulpity wskazują na prawdę o śmierci i żałobie: każda osoba dotknięta czyimś odejściem potrzebuje innych rzeczy, aby móc iść dalej. Nie wszystkie z nich są zdrowe. Chłopak Angie pragnie relaksu, a jeśli nie każesz mu czegoś zrobić, będzie siedział na kanapie i oglądał telewizję przez cały dzień, podczas gdy jego potrzeba połączenia słabnie.
Zdjęcie: Osmotic Studios/Skybound Games
Bliższa odległość jest pięknie napisana, snuje historię, która łamie serce — ale nie bez powodu. Ale nie mogę się zmusić, żeby ukończyć grę.
Po kilku tygodniach gry uczucie żalu przekazywane przez grę stało się dla mnie namacalnie realne. Gdy pogrzeb Angie dobiegł końca, nie wiedziałem, co jeszcze zrobić. Straciłem wszelką motywację do dalszego przetwarzania jej śmierci, tak jakby, a myśl o utrzymaniu miasta w ruchu wydawała się wyczerpująca. Dowiedziałem się tak wiele o tym, jak ważna dla miasta była Angie — trzymała ambicje River w ryzach, aby ich projekt rewitalizacji miasta nie stał się projektem gentryfikacji — i im więcej dowiadywałem się o jej wpływie, tym mniej realistyczne wydawało mi się dbanie o zdrowie i szczęście wszystkich.
Nie udało mi się powstrzymać chłopaka Angie przed chęcią wyprowadzki z miasta w złości, przygnębionego, że „nic mu nie zostało” w Yesterby i wściekłego na alkoholizm jego ojca. Przypadkowo zaniedbałam Eliego, młodszego brata River, który nie rozumiał, dlaczego wszyscy dorośli w jego życiu byli tak zrozpaczeni. A w prawdziwym życiu miałam pragnienie, by iść dalej, odsunąć trudności na bok i skupić się na rzeczach, które nie będą mi stale przypominać o moim żalu.
Bliższa odległość jest tak dobra w odtwarzaniu żalu, że nie mogłam w nią dalej grać. Zajęło mi kilka tygodni, aby docenić jej zalety, nie mówiąc już o kontynuowaniu samej gry, ponieważ jej temat jest tak wierny doświadczeniu życiowemu żałoby. I to nie jest zła rzecz — w rzeczywistości uważam, że jest to jedna z najbardziej imponujących części gry i jedna z najgłębszych. Ponieważ przypomina, że żałoba nie pojawia się w kolejce. Prawdopodobnie wrócę do gry, aby nadążyć za Yesterby za kilka tygodni, gdy bardziej przetworzę śmierci w moim prawdziwym życiu i w grze. Prawdopodobnie będzie mnie nadal uczyć rzeczy o tym, jak wspierać innych w czasach niepokoju. Spodziewam się, że znów doprowadzi mnie do refleksyjnych, melancholijnych łez, zarówno podczas gry, jak i gdy wkradnie się do mojej pamięci, gdy żałoba stanie się ponownie częścią mojej codzienności.