Po nieco ponad dwóch godzinach nagłych niespodzianek w Niesamowita ekstrawagancja akcji Davida Leitcha Pociąg pocisków, jest jeszcze jedna niespodzianka: nie ma sceny po napisach. Wydaje się to niezwykłe w filmie, który tak otwarcie opowiada o oddzwonieniach i tak-i, o układaniu gagów na gagach, o podbijaniu nawet najbardziej absurdalnej akcji za pomocą jeszcze jednego zwrotu. Podobnie jak poprzednie projekty Leitcha, John Wick, Hobbs i Shaw, Atomowy blondoraz Deadpool 2, Pociąg pocisków jest więcej niż trochę żartobliwym o jego nadmiarze. Ale dzięki materiałowi źródłowemu, powieści Kotaro Isaki Pociąg pociskówfilm jest również dość obsesyjny na punkcie uzasadniania każdego przeskoku logiki, nawet jeśli tworzy w tym procesie bardziej nieprawdopodobne zbiegi okoliczności.
Tak więc brak ostatniego żądła gag wydaje się niezsynchronizowany z resztą akcji, ale wydaje się również, że jest to stracona szansa na film, który tak rażąco koncentruje się na wyjaśnieniu, w jaki sposób każdy element układanki pasuje do siebie. Pośrodku tego wszystkiego jest dziwna dziura w fabule, a scena po napisach byłaby idealnym miejscem do jej wypełnienia.
[Ed. note: Minor plot spoilers ahead, mostly for something that doesn’t happen in Bullet Train.]
Zdjęcie: reklama zdjęć Sony
Na początku filmu najemnik „Biedronka” (Brad Pitt) przypadkowo zgubił bilet na tytułowy pociąg-pocisk. Kiedy wchodzi na pokład, dyrygent (BohaterowieMasi Oka) konfrontuje się z nim i jest wściekły, że nie ma biletu. Konduktor każe mu wysiąść na następnym przystanku. Biedronka próbuje, ale okoliczności (i jego własny, nieprawdopodobny, nieprawdopodobny pech) przeszkadzają. Kiedy ponownie widzi konduktora, otrzymuje ostrzejsze ostrzeżenie, by opuścić pociąg. Biedronka zaczyna gorączkowo starać się ominąć dyrygenta, a scena jest gotowa na eskalującą konfrontację między nimi.
Ale to się nigdy nie zdarza. Masi Oka magicznie znika z filmu i nic więcej o tym nie mówi. Zresztą pociąg nie wydaje się mieć maszynistów, a personel w większości znika. W przeciwieństwie do innych aspektów radośnie skomplikowanego scenariusza filmu, ten nigdy nie zostaje wyjaśniony. Poza jednym sprzedawcą koncesji granym przez kryminalnie niewykorzystaną artystkę sztuk walki Karen Fukuhara (Katana z 2016 Legion samobójcówa Kimiko z Chłopcy), załoga pociągu po prostu… wyparowuje.
Biorąc pod uwagę, jak dokładna reszta Pociąg pocisków chodzi o wyjaśnienie innych aspektów podróży – jak postać X dowiedziała się o Y, co stało się z resztą pasażerów podczas podróży i nie tylko – to niewyjaśnione zniknięcie i porzucona fabuła wydają się prawdziwą anomalią. To film, który poświęca minutę na montaż wyjaśniający pochodzenie i podróż pojedyncza butelka wody, Na litość Boską. (To prawda, jest to rażący element lokowania produktu, ale jest zabawny. Mimo to ilustruje Pociąg pociskówzaangażowanie w bit, o ile stara się zachować wyraźne połączenia między każdym dyskretnym elementem filmu.)
Jak Pociąg pocisków Posuwa się naprzód, ciała piętrzą się, a coraz więcej wagonów wypełnia się krwią, stłuczonym szkłem i improwizowanymi broniami, staje się coraz mniej prawdopodobne, że załoga pociągu nigdy nie zauważy ani nie zainterweniuje. Coraz dziwniejsze staje się również to, że wszystkie drogie alkohole i jedzenie – nie wspominając o butelce wody za 20 funtów – pozostają bez nadzoru. To wszystko wydaje się być przygotowaniem do ostatniego gagu wyjaśniającego, w jaki sposób Masi Oka i załoga zniknęli.
Ale ten knebel nigdy nie nadchodzi. W filmie z pewnością nie brakuje sposobów na przypadkowe lub celowe zabicie ich, nie brakuje też dramatycznych lub komediowych powodów, aby to zrobić. Nigdy też nie brakuje zbiegów okoliczności, które mogły ich wyrzucić z pociągu lub odwołać. Być może w przyszłym wydaniu Blu-ray dowiemy się o cut-scence, która ujawnia losy Oki. Do tego czasu nie osadzaj się w kinie (lub na kanapie, gdy rozpocznie się przesyłanie strumieniowe), czekając na ostateczne rozwiązanie, ponieważ nie nadchodzi.