Asteroid City udowadnia, że ​​Wes Anderson nie może zostać skopiowany przez sztuczną inteligencję ani nikogo innego

Ta recenzja nt Miasto asteroid pochodzi z premierowego pokazu filmu na Festiwalu Filmowym w Cannes. Spodziewaj się więcej o filmie, gdy zbliżamy się do kinowej premiery filmu w czerwcu.

Miłośnikom kina nigdy nie groziło pomylenie filmu Wesa Andersona z dziełem kogoś innego, ale z wiekiem staje się on coraz bardziej charakterystyczny. Zarówno jako gawędziarz, jak i stylista wizualny, Anderson tworzy hiperdekoracyjne, zwodniczo przejmujące prace, które są natychmiast rozpoznawalne. Jest również wystarczająco przyjemny dla oka, aby się zrodził trendy w modzie, książki fotograficzneuderzyć konta na Instagramiei ostatnia fala Grafika generowana przez sztuczną inteligencję I lifestylowe parodie TikToka które stanowią ostateczny dowód na to, że istnieje ogromny dystans między artyzmem a algorytmem. Ale nawet z jego charakterystycznym stylem wizualnym twee zmienił się w wszechobecna część kultury popularnej, Miasto asteroid udowadnia, że ​​wciąż nie ma nikogo takiego jak Wes Anderson.

Anderson od dziesięcioleci kręci wielkie, radosne, bolesne, głębokie filmy, ale odszedł od naturalistycznej wrażliwości Butelkowa rakieta, RushmoreI Królewskich Tenenbaumów. Wzniósł się na wyższy poziom jako filmowiec, skupiając się na bogatych wizualnie fantazjach. Jego najnowsze filmy — z neobarokowej architektury Matryoshki Hotel Grand Budapeszt do musującego jeu d’esprit Francuska wysyłka — odejdź od współczesności i przenieś się w minione epoki, dodając ekstrawagancką, rozbrajająco szczerą obfitość wizualnych detali.

Miasto asteroid, jego jedenasty film fabularny, jest równie olśniewająco ambitny jak te filmy w odtwarzaniu południowo-zachodniej części Ameryki z połowy wieku, około 1955 roku. Pustynne miasto Asteroid City zostało nazwane na cześć ogromnego krateru meteorytowego i pobliskiego obserwatorium niebieskiego. To maleńka przyczółek cywilizacji (ludność: 87) na tle spalonego słońcem terenu i turkusowego nieba otaczającego krajobrazu.

Większość lokalnych atrakcji to stołówka z 12 stołkami, stacja benzynowa z jedną pompą, hotel z 10 kabinami i budka telefoniczna. Grzybowe chmury majaczą w oddali, jako ponure przypomnienie nuklearnej paranoi tamtej epoki. Zepsute kombi i niedokończony zjazd prowadzą do bardziej tętniącej życiem osady, która kiedyś była planowana dla tego obszaru. Ale teraz większość ruchu – w tym rządowy pociąg przewożący Pontiaki, pekany i głowice nuklearne – właśnie przejeżdża.

Miasto asteroid nie otwiera się w tym pustynnym mieście. Zaczyna się od czarno-białego zestawu studyjnego, gdzie gospodarz w stylu Roda Serlinga (Breaking BadBryan Cranston) przedstawia cały film jako sztukę teatralną, która nigdy nie została wystawiona, zaprezentowaną przez grupę nowojorskich aktorów teatralnych, w tym sąsiadującego z Tennessee Williamsem dramatopisarza Conrada Earpa (Edward Norton) i jego czołowych aktorów, Jonesa Halla (Jason Schwartzman) i Mercedes Ford (Scarlett Johansson). “Miasto asteroid nie istnieje – mówi gospodarz. „To wyimaginowany dramat stworzony specjalnie na potrzeby tej audycji. Postacie są fikcyjne, tekst hipotetyczny, a wydarzenia apokryficzne.

Ustanawiając American West i legendarne Actors Studio w Nowym Jorku jako zakątki mitologicznej Ameryki unoszące się tuż za akcją, Anderson rzuca się z powrotem na pustynię z policzkiem biegacza, który miauczy przez kadr. Gdy prostokątne proporcje segmentu ramki otwierają się na oszałamiający panoramiczny ekran, główni gracze — w tym czterech nastoletnich cudownych naukowców i ich rodziny — zbierają się na konkurs Junior Stargazer Competition 1955, który oceniać będzie pięciogwiazdkowy generał wojskowy (Jeffrey Wright ) i uznanego, powściągliwego astronoma (Tilda Swinton, choć może to być oczywiste).

Dla Augie’go Steenbecka (Schwartzman), fotografa wojennego, który wciąż opłakuje swoją zmarłą żonę, pakowanie trzech córek i uzdolnionego syna Woodrowa (Jake Ryan) do leśnego pojazdu Mercury Monterey i wyruszenie na pustynię to wyzwanie — zwłaszcza że nie powiedział dzieciom o śmierci matki. „Czas nigdy nie jest właściwy”, mówi swojemu teściowi (Tom Hanks), który odpowiada mu w ten sposób: „Czas jest zawsze zły”.

Zdjęcie: pop. 87 Produkcje/Funkcje skupienia

W międzyczasie gwiazda filmowa Midge Campbell (Johansson) przygotowuje się do nowej roli – jednej z „tragicznych, maltretowanych alkoholiczek”, z której jest znana – towarzysząc swojej córce obserwatorce gwiazd, Dinah (Grace Edwards), w drodze do Asteroid City. Midge melduje się w kabinie naprzeciw Augie i rozpoczynają serdeczną rozmowę. Gdzie indziej w mieście nauczycielka (Maya Hawke) stara się zgromadzić swoich młodych uczniów, podczas gdy przystojny kowboj (Rupert Friend) spogląda w jej kierunku. A właściciel motelu (Steve Carell) dobrodusznie uznaje każdą skargę, którą wnoszą jego lokatorzy.

Obsada Andersona jest w tym momencie tak samo synonimem jego stylu, jak każdy z jego wizualnych znaków rozpoznawczych, a każdy aktor tutaj jest w zgodzie z jego ekscentrycznymi dialogami. Schwartzman, regularnie występujący w filmach Andersona od czasów Rushmore dni, dostaje się w centrum uwagi Miasto asteroid, i przybija tę przebiegłą, typowo andersonowską mieszankę humoru i melancholii. Scenariusz (napisany przez Andersona, z reżyserem Romanem Coppolą współautorem tej historii) należy do jego najbardziej przejmujących i precyzyjnych dzieł.

Kiedy Stargazer Convention zaczyna się, zostaje zakłócony i opóźniony, Anderson znajduje równowagę między centralną akcją na pustyni a dramatycznymi wyzwaniami, przed którymi staje nowojorski zespół teatralny, starając się dokładnie ją przedstawić. Jones uważa smutek Augie’go za niezgłębiony, zastanawiając się na głos: „Czy robię mu dobrze?” Ale to poczucie zagubienia się w roli jest częścią tego, co zbliża go do czegoś, co przypomina prawdę.

Pomysłowe urządzenie Andersona do kadrowania, w którym aktorzy grają aktorów grających aktorów, ustawia wszystkie te postacie przeciwko sobie w sposób, który wzmacnia Miasto asteroidzmieniając go w coś bogatszego niż doskonale sympatyczny zaklinacz pustyni, który przekazują zwiastuny. Anderson koncentruje się na wielkich kosmicznych tajemnicach egzystencji — niektóre w przestrzeni kosmicznej, inne ziemskie i oparte na ludzkich emocjach. Jego ostatnie filmy wyraźnie pokazały, że jest filmowcem o bogatej filozofii i że lubi studiować swoje artystyczne zainteresowania z dystansu — przez mgłę pamięci w Hotel Grand Budapeszti przekształcając samo opowiadanie historii w temat Wysyłka francuska.

Zdjęcie: pop. 87 Produkcje/Funkcje skupienia

Charakterystyczna dla Andersona pastelowa paleta kolorów, obsesyjnie symetryczne kompozycje i wirujące warstwy sztuczności otwierają całe światy w miniaturze. Jego starannie zaprojektowane i skonstruowane dioramy filmowe często zmniejszają dystans między kinem, teatrem i innymi formami sztuk wizualnych, takimi jak „żywe obrazy”, który poprzedzał radio. W ciągu swojej długoletniej współpracy on i operator Robert Yeoman napisali na nowo zasady szybkiego kręcenia ujęć: Trudno wyobrazić sobie innego filmowca, który obraca i pochyla kamerę z takim poziomem wyrafinowania i śmiertelnie poważnym dowcipem.

Filmy Andersona są równie charakterystyczne pod względem emocji. Postacie są fantastyczne, ale ich pociąg do eskapizmu i przygody jest głęboko odczuwalny i wiąże się z silnym poczuciem kapryśnego zdumienia. Jego egzotyczne miejsca sprawiają, że jego historie wydają się znajomymi, odległymi snami. Nostalgia jest w sercu Miasto asteroid tak samo, jak w jego poprzednich filmach, mimo że pomysłowy projekt jest o wiele bardziej fantazyjny niż rzeczywista historia.

Anderson szybko rozwija się jako filmowiec, z każdym nowym projektem czyniąc jego światy bardziej przesadzonymi i sztucznymi, jednocześnie delikatnie zachęcając widzów do zaakceptowania uniwersalności emocji jego bohaterów. Z Miasto asteroid, przekazuje coś istotnego na temat roli artystycznej kreacji i odtwarzania, samej sztuki — szczególnie w sposobie, w jaki pomaga ludziom przetwarzać traumę i nieoczekiwane. Jego zdaniem sztuka pozwala nam zrozumieć, co możemy, i zaakceptować to, czego nie możemy. Jest przyjemny na poziomie powierzchownym, ale jest także wielowarstwowym poematem egzystencjalnym. To Wes Anderson w swojej najbardziej dojrzałej i magicznej formie – i najbardziej wyjątkowy, w sposób, którego nikt inny nie może uchwycić – zwłaszcza nie sztuczna inteligencja.

Miasto asteroid zostanie otwarty w limitowanej dystrybucji kinowej w Ameryce 16 czerwca, a w szerokiej dystrybucji 23 czerwca.