1990 był kluczowym rokiem dla filmów gangsterskich, z sezonem jesiennym, wydanym przez wydanie Martina Scorsese’s Goodfellas i Francis Ford Coppola’s Ojciec chrzestny część III. Mimo wszystkich reputacyjnych nadmiernych uproszczeń poniesionych przez obu reżyserów, żaden ruch w pobliżu wyłącznie w kinie gangsterskim, czyniąc oba filmy zabytki w ich karierze. Scorsese nakręcił inne filmy zorientowane na przestępstwo, ale Goodfellas był jego pierwszym prawdziwym obrazem mafii; trzeci Ojciec chrzestnyTymczasem pożegnaj się z postaciami i światem, które sprawiły, że Coppola był tak tytanem w latach 70. Oba filmy były hitami nominowanymi do Oscara, ale pomiędzy nimi pojawił się inny, mniej znany dramat gangsterski: Przejście Milleratrzeci film Joela i Ethana Coena. Wpadł w kasę, otrzymał nominacje do Oscara i pomogło scenę przez resztę kariery.
Przejście Millera faktycznie zadebiutował na nowojorskim festiwalu filmowym kilka dni później Goodfellas hit teatry w całym kraju; W przeciwieństwie do filmu Scorsese (czyli był solidne, choć nie spektakularne uderzenie), Film Coen nie osiągnął znacznie poza tym raju filmowym. Ma to sens, ponieważ być może bardziej niż jakikolwiek inny film Coen, Przejście Millera to projekt filmowy.
Podczas gdy Scorsese musiał mieć wpływ Warner Bros. Gangster Movies z lat 30. XX wieku, film taki jak Goodfellas jest z natury jego podmiotu, a kiedy został wyprodukowany, bardziej szorstki, krwawy i bardziej bluźnierczy. Coppola Trylogia ojca chrzestnegoTymczasem daje materiały mafii, kiedyś paszę do thrillerów przed kodem przed kodem, okazała wielkość. Coens pożyczają bardziej bezpośrednio od pracy współczesnej do ustawienia 1929 Przejście Milleraw tym mistrz pisarza Pulp, Dashiell Hammett, a także snappy gangster filmów z lat 30. XX wieku i noirs z lat 40. Niektóre z ich kolejnych filmów przestępczych mają wiele dobrze wulgaryzmów, ale Przejście Millera ma bardziej stylizowany tupot, z wieloma postaciami witającymi się: „Co to jest Rumpus?” Być może najbardziej trwałym aspektem filmu nie jest jedna linia ani scena, ale krótko-odmiany Johnny Caspar (Jon Polito) wielokrotnie przywołuje „wysoki kapelusz” inni mu dają (to znaczy dla niego protekcjonalne).
Dialog filmu, choć wierny obcięty styl starego gangstera, również przechodzi na Screwball, gatunek specyficzny dla okresu, który często wkrada się do pracy Coensa. Dwa filmy, które nakręcili wcześniej Przejście Millera był Krew prosta (paskudny noir) i Podniesienie Arizony (Farce Neo-Strrewball); Ich film gangstera dzieli różnicę między nimi. Fabuła to seria labiryntowych negocjacji i manipulacji, ponieważ Tom Reagan (Gabriel Byrne), irlandzki gangster, którego imię jest fonetycznie podobne do Toma Hagana (Robert Duvall) z pierwszych dwóch filmów ojca chrzestnego, gra przeciwko sobie dwa gangi przestępcze. Przy odrobinie dialogu byłaby to farsa; Mając trochę mniej, byłaby to bezwzględna masakra (i mnóstwo ludzi zostaje zastrzelonych w dół).
Ogólnie rzecz biorąc, machinacje te łączą się z pieniędzmi i siłą, które napędzają postacie Ojciec chrzestny I Goodfellas. Jednak Tom nie wydaje się aktywnie pożądać; W swoich ambicjach nie jest ani żył, ani królewski. Chociaż śpi z Verną (Marcia Gay Harden), Moll do jego szefa Leo O’Bannon (Albert Finney), ten związek również go nie motywuje. Przechodzi ruchy gatunku, wszystkie według opisu innej postaci: „Człowiek, który idzie za mężczyzną i szepcze mu do ucha”.
Coens byli oskarżony czegoś podobnego: granie manipulacyjnych bogów w złe losy ich nieszczęsnych postaci. Pod pewnymi względami, Przejście Millera to film, w którym ta błędna charakterystyka jest najbliżej stosowania. W filmie takim jak poważny człowiek losy są okrutniejsze, a także częścią większego tematycznego designu i perspektyw na życie. Przejście Millera jest mniej „Komedia koszmarna„Jako muzeum ruchomego obrazu zapamiętywało poważnego człowieka i mniej nasycone egzystencjalnym ennui niż Człowiek, którego nie byłoKolejny obraz przestępstwa Coen z ciemniejszymi cieniami noir.
W kontekście innych filmów gangsterskich z lat 90., Przejście Millera czuje się bardziej wierny starej klasyce przestępczości i bardziej wywrotowe dla ich emocji; Im starsze filmy przestępcze, które widziałeś i kochasz, tym łatwiej jest uzyskać długość fali. Goodfellas odwoła się również do wcześniejszego kina – jedno z jego ostatnich strzałów wizualnie cytuje wizualnie Wielki napad na pociągWestern Crime Movie z 1903 roku, z Joe Pesci wielokrotnie strzelającym do pistoletu w kamerze. Jest to sposób na uznanie agresywnego uroku obrazu zbrodni, osadzonego w tkaninie filmów; Przemoc może być symbolicznie skierowana do publiczności i wciąż obserwujemy z podniecenia. Podkreśla także bezpośredniość filmu Scorsese oprócz jego odniesień. Dla porównania, Przejście Millera czuje się coraz bardziej zmęczony i bardziej elegancki, choć być może nie jest tak zmęczony starym człowiekiem jak Michael Corleone Ojciec chrzestny część III.
Coens zakończył scenariusz po Walka z blokiem pisarza, który zainspirował się Barton Fink (który byłby ich kolejnym filmem, debiutując niecały rok po tym). Ten film dotyczy szczególnie bloku pisarza; Przejście Millera zajmuje się tym w bardziej ukośny sposób. Poważna gównobójstwo postaci gangsterów pokazuje miłość Coensa do słów-scenę Steve’a Buscemi, w której grzechotuje coś, co brzmi jak strony dialogu w ciągu zaledwie kilku minut, wydaje się być szczególnym świadectwem tego. Jednak ich nominalny bohater Tom Reagan pozostaje po cichej stronie. Nie lamentuje, jak Corleone („Kiedy myślałem, że mnie nie ma, wciągają mnie z powrotem!”) Lub bzdury z chłopcami, jak Goodfellas Załoga („Zabawne jak ja klaun, bawię się?”). Kiedy Coens oddaje hołd Screwball lub Noir, jest w tym radość. Ich koncepcja filmu gangstera jako skrzyżowania tych dwóch różnych gatunków jest sprytna film. Zgodnie z projektem jest również mniej ekscytujący niż mocny przypływ błędów, które przedstawia Scorsese.
Naraz, Przejście Millera nie jest dziełem filmowców na końcu liny. Jest pięknie zastrzelony przez Barry’ego Sonnenfelda, który miał zamiar rozpocząć karierę reżyserską z Rodzina Addams w następnym roku. Często jest to przezabawne, zwłaszcza gdy Polito gra o wysokim kapeluszu lub wzywa ludzi Yeggów (slang dla rodzajów przestępczych). Ciche poczucie niepokoju filmu jest bardziej eleganckie FargoW Żaden kraj dla starych mężczyzna nawet bardziej tradycyjna zachodnia heroika Prawdziwy GRIT. W 1990 r. Nie do końca pasowali. Z perspektywy czasu wyraźnie znajdują swoją drogę.