Obecnie korzystam z centrum przesyłania strumieniowego Prime Video firmy Amazon, aby oglądać więcej filmów niż Netflix, Hulu i Disney Plus razem wzięte. W serwisie znajdują się „towary” (tj. filmy wyprodukowane przed 2011 rokiem, ton schlocka). Ale kurczę, interfejs śmierdzi. Niezależnie od tego, czy nawigujesz na telewizorze, laptopie czy telefonie, znalezienie w serwisie czegoś w połowie przyzwoitego jest często uciążliwe. Więc pozwól, że wyświadczę ci przysługę.
Zamiast spędzać 30 minut na przeglądaniu list filmów Prime Video w nadziei, że modląc się wylądujesz na właściwej stronie gatunku. Oto trzy niesamowite filmy, które możesz teraz obejrzeć w serwisie.
Noc myśliwego
Słyszałem to wiele, wiele razy od ludzi, którzy naprawdę kochają sztukę: „Nie mogę oglądać filmów czarno-białych”. Ale czy naprawdę można zignorować jeden z najwspanialszych seriali o seryjnych mordercach wszechczasów, popierany przez takie osoby jak? Martina Scorsese, Guillermo del Toro, Spike’a Leeoraz Bracia Coentylko dlatego, że w mrocznej kinematografii brakuje błękitu, czerwieni i zieleni codzienności? Jak gdyby.
Noc myśliwego słynie z tego, że jest jedynym dziełem reżyserskim aktora Charlesa Laughtona i Roberta Mitchuma operującego przy zerowym poziomie lodowatości. Opowiedziany z perspektywy dwojga dzieci, które wkrótce zostaną osierocone, których niewinność zamienia dokonaną przez Laughtona adaptację powieści Davisa Grubba pod tym samym tytułem w swego rodzaju mroczną baśń. Noc myśliwego odkrywa, że prawdziwy kaznodzieja-psycholog Harry Powell (Mitchum) wślizguje się w rolę ojczyma, aby odkryć 10 000 dolarów w gotówce, które według niego są ukryte w domu dziecka. Wygląda na to, że nie ma nikogo, kogo Powell by nie zamordował, żeby zdobyć nagrodę, co zmusza dzieci do ucieczki przez fale ostępów Wirginii Zachodniej.
To jest jak Terminator przerwany Zabić drozdalub film, jaki mógłby nakręcić David Fincher, gdyby w latach pięćdziesiątych był u szczytu swojej formy. Tak, to czarno-biały film z minionej epoki, ale dreszczyk emocji pulsujący w każdym stoickim obrazie – mieszając religię, seksualność, mizoginię i surową ludzką żądzę krwi – sprawia wrażenie nowoczesnego w swoim wpływie.
Grizzly Człowiek
Dzisiejsze platformy do transmisji strumieniowej są zdominowane przez sensacyjne historie połączone materiałami archiwalnymi i filmami z iPhone’a — niezależnie od tego, w jakie horrory chcesz wpaść, możesz to robić 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, w serwisie Netflix, Prime Video lub innym. Więc może Wernera Herzoga Grizzly Człowiek nie będzie już tak odkrywczy jak w 2005 roku, kiedy zaglądanie do autoportretów innych ograniczało się w zasadzie do Najzabawniejsze domowe filmy wideo w Ameryce.
Ale wątpię w to: podobnie jak w przypadku wielu jego filmów dokumentalnych, Herzog zagłębia się w psychologię swojego bohatera, działacza na rzecz ochrony przyrody Timothy’ego Treadwella, i pozwala widzom głęboko zajrzeć w odzyskany materiał filmowy. Treadwell spędził większą część swojego późniejszego życia w Parku Narodowym Katmai na Alasce, gdzie badał lokalną populację niedźwiedzi brunatnych i coraz bardziej zbliżał się do niej. Jednak w 2003 roku Treadwell i jego dziewczyna zostali poturbowani i podobno pożarci przez jednego ze starszych niedźwiedzi. Był to pierwszy znany przypadek zabicia człowieka przez niedźwiedzia w parku.
Co się stało? Pytania Herzoga wykraczają poza typowe 20/20 exposé, tworząc wielowymiarowy portret Treadwella, który wyraził miłość do populacji niedźwiedzi i strach przed działalnością kłusowników. Czy postradał zmysły jako szalony geniusz, który zbliżył się bardziej niż jakikolwiek człowiek do niedźwiedzi, czy może jedno i drugie? Herzog nie znajduje łatwych odpowiedzi, zamiast tego rozkoszuje się osobistym kręceniem filmów Treadwella.
Chatka z przekąskami
Zastanawiałem się, czy nie postawić Francisa Forda Coppoli Rozmowa czy Alfonso Cuaróna Dzieci mężczyzn w tym trzecim gnieździe, ponieważ oba są niekwestionowanymi arcydziełami. Zamiast tego będę polecać Chatka z przekąskamibluźnierczą historię o przyjaźni uformowaną w kształt komedii z rogami z lat 80., która za milion lat nigdy nie zostałaby zgrupowana w zbiorze „arcydzieł”, choć powinna tak być. Cóż za wyczyn współczucia i komedii – którego w 2024 roku w zasadzie nikt nie widział!
Gabriel LaBelle (Fabelmanowie) i Conor Sherry (Szczęśliwego Gilmore’a 2) występują w roli dwóch licealistów, którzy zrobią wszystko, aby zarobić kilka dolarów i wypalić kilka papierosów. W przyszłości albo będą włóczęgami na lokalnym torze konnym, albo dyrektorami generalnymi-miliarderami, ale latem 1991 roku przypadkowo stali się nowymi właścicielami baru z przekąskami przy swoim basenie, kopalni, którą zamienili w kopalnię złota.
Scenarzysta i reżyser Adam Carter Rehmeier doskonale radzi sobie z portretowaniem prawdziwego nastolatka – piją, przeklinają, rozpływają się w obliczu prawdziwych emocji. Jak w klasycznym letnim filmie, chłopcy wpadają w mnóstwo kłopotów i poznają dziewczynę, która na zawsze wypaczy ich życie. Więc tak, Chatka z przekąskami podąża za tropowymi rytmami komedii dla nastolatków, ale niczym klasycznie wyszkolony pianista uderzający w Mozarta. Nawet ckliwe, melodramatyczne zwroty akcji w filmie mnie w końcu wzruszyły. Arcydzieło gatunku.