1000xResist to alegoria diaspory

Gość o zachodzie słońca 1000xOdporność — gra przygodowa science fiction wydana 9 maja — uderza w sedno doświadczenia narodzin dziecka imigrantów i wykorzystuje pokolenia klonów, aby opowiedzieć historię o tym, jak dziedziczymy wspomnienia naszych rodziców i musimy zdecydować, co z nimi zrobić ich.

Narracja skupia się na grupie identycznych (ale z jaskrawymi mundurami inspirowanymi anime) klonów żyjących w quasi-utopijnym podwodnym społeczeństwie 1000 lat po śmierci ludzkości z rąk tajemniczej obcej siły znanej jako Okupanci. Wszystkie te klony pochodzą z jednego źródła: Iris, która jako nastolatka odnalazła nieśmiertelność i przez większość tysiącleci żyła w ukryciu, z wyjątkiem wspomnień, które przekazała swoim klonom. Obejmuje to głównego bohatera gry, Obserwatora, którego przydzieloną rolą jest obserwowanie i nagrywanie historii Iris dla nowego sklonowanego pokolenia.

Historia Iris zaczyna się od wspomnień z życia w domu z rodzicami, którzy oboje są imigrantami, którzy uciekli z Hongkongu po zakończeniu prodemokratycznych protestów, w których uczestniczyli w 2019 roku. Opuścili dom w poszukiwaniu bezpieczeństwa i nowego życia wolne od prześladowań politycznych, przemocy sankcjonowanej przez państwo i więzienia.

Iris powtarza i replikuje te wspomnienia, przenosząc je do teraźniejszości, 1000 lat później. Przekazuje je swoim licznym klonom, które zostały wyprodukowane w celu stworzenia kolonii ocalałych z potencjalną odpornością na okupantów. Spędzasz grę zagłębiając się w wspomnienia Iris i eksplorując je (najpierw jako Obserwatorka, później jako kolejny klon o imieniu Blue), z których wiele wiąże się z jej wrażeniami z doświadczeń jej rodziców oraz opowieściami o życiu jako uchodźców politycznych i imigrantów w nowym i nieznanym kraj.

W jednej scenie retrospekcji w trakcie gry widzimy, jak rodzice Iris zastanawiają się nad swoją przeszłością pośród zniszczeń spowodowanych przez okupantów. Matka zastanawia się, czy warto było ponosić takie koszty. „O co chodziło?” ona pyta. „Nie chodziło tylko o zwycięstwo” – odpowiada jej ojciec. „Gdybyśmy milczeli, nie bronili się, powiedzieliby, że tak było zawsze… tego chcieli ludzie. Nie. Nie mogą tego powiedzieć. Ponieważ przeszło do historii, temu zaciekle się przeciwstawialiśmy. Że walczyliśmy o inną przyszłość, dopóki nie mogliśmy. To dziedzictwo żyje w nas.”

[Ed. note: The rest of this article contains full spoilers for the ending of 1000xResist.]

Kolonia klonów Iris żyje w gigantycznym statku ukrytym na dnie oceanu. Te klony nigdy nie widziały powierzchni ani żadnych innych żyjących ludzi. Jednak nadal dziedziczą pamięć o Hongkongu, przywiązanie do niego i rozmyślania o tym, czy opuszczenie domu było właściwym wyborem. Dziedziczą fragmentaryczne sny Iris, jej własne myśli o domu, rodzicach i miejscu, z którego pochodzi.

Ostatecznie okazuje się, że apokalipsa nastąpiła, gdy okupanci – obcy gatunek przyciągnięty naszym smutkiem i traumą – próbowali rejestrować i uwieczniać ludzkie wspomnienia, aby wykorzystać je jako formę pożywienia. Nieświadomie pochłonęli przy tym ludzkość: kiedy okupanci ujawniają swoją traumę, ludzie zaczynają płakać i nie mogą przestać. Ich ciała umierają, puste i wysuszone, ale pamięć o nich żyje w Okupantach. Te wieczne wspomnienia w formie niekończących się snów kosztem naszego żywego świata.

Dorastanie z rodzicami imigrantami oznacza życie w niespokojnym uścisku starych marzeń i starszych wspomnień. Kiedy ci rodzice opuszczają kraje, w których się urodzili, często zostawiają coś po sobie. Często oddalają się od swoich rodzin, własnych rodziców, domów, w których dorastali, znanych im dzielnic, swoich systemów znaczeń, swojej religii, swoich bogów.

Ich dzieci następnie doświadczają tych wspomnień z drugiej ręki, jako wspomnienia wspomnienia. Te wspomnienia niekoniecznie należą do nas, jako dzieci imigrantów, ale nie możemy powstrzymać się od ich pamiętania. Przeglądamy rodzinne albumy ze zdjęciami, oglądamy domowe filmy wideo przedstawiające znajome ulice i panoramy; rozpoznajemy w nich poczucie domu, które staje się nieco niesamowite ze względu na naszą odległość.

W szafie mojej mamy znajdują się rzędy starych kaset VHS przedstawiających rodzinne spotkania w jej ojczystym kraju, Tunezji. Są miejscami pamięci i emocji, ale są zawieszone w czasie i odłączone od życia, które prowadzimy dzisiaj, i tego, co musimy zaplanować na przyszłość. Widząc postacie w 1000xOdporność nawiązanie kontaktu z głęboko zakorzenionym dziedzictwem tych, którzy byli przed nimi, wywołuje uczucie, jakie odczuwam, gdy myślę o taśmach przechowywanych w tej zakurzonej, starej szafie.

Gdy rodzice Iris opuszczają Hongkong i wszystko, co wiedzą, Iris decyduje się opuścić dom, oddzielając się od swoich apodyktycznych rodziców, aby dołączyć do żołnierzy rządowych i naukowców, którzy zabiorą ją do podmorskiego laboratorium, gdzie będzie można ją badać, a ostatecznie sklonować . W końcu znowu biegnie, chętnie w ramiona obcych Okupantów, którzy obiecują, że wzmocnią ją, by oddzieliła się od rodziców, ale oni też coś zabiorą. Będzie żyć dalej, ale w wieczności nieprzetworzonej traumy, w swego rodzaju zawieszonej animacji – nie rosnąc, nie posuwając się do przodu, ale patrząc wstecz, na zawsze.

Wszyscy powtarzamy przynajmniej część błędów naszych rodziców. To nieuniknione. Rośniemy w podobny sposób, z wieloma tymi samymi wzorami, a mimo to uważamy, że tym razem zrobimy wszystko inaczej. Jak mówi jej ojciec Iris: „Nie możemy wybierać, co odziedziczymy”.

Zdjęcie: gość o zachodzie słońca 斜陽過客/Fellow Traveller

Widzimy to przejawiające się w decyzjach podejmowanych przez Iris. Karze pierwszego Obserwatora za nieposłuszne podjęcie własnej inicjatywy i stworzenie własnego klona, ​​tak jak matka Iris ukarała ją za chęć robienia rzeczy po swojemu. Następnie Iris ukrywa się, oddalając się od trudnego zadania rodzicielstwa, tak jak często robiła to jej marzycielka o ojcu, pozostawiając zadanie dyscyplinowania innym.

W pewnym stopniu wspomnienia i zachowania, które dziedziczymy, zwłaszcza gdy unikamy ich przetwarzania lub dostrzegania w nich naszej roli, mogą być ogłupiające. Iris i jej klony żyją w kolosalnym cieniu świata, który już nie istnieje, odtwarzając w kompulsywnej pętli bolesne, stare wspomnienia, uciekając i cofając się w nieskończoność.

Gra uczy nas, że aby naprawdę się rozwijać, stać się czymś odrębnym i nowym, musimy zostawić wspomnienia w przeszłości. Iris, trzymana w ponadczasowych objęciach Okupantów, nie może odejść od swojej przeszłości, nie może wyjść poza swoje marzenia. Nawiedzają ją nieprzetworzone wspomnienia, podobnie jak jej klony. Rozprzestrzenia nawiedzenie niczym infekcję. Wspomnienia stają się szczątkowe, nowotworowe, rosną i mnożą się, obciążając swoich gospodarzy.

Okupanci nie działają z powodu wrogości. Nieumyślnie niszczą ludzi, oddzielając ich od wspomnień, które trwają w nieśmiertelnym zastoju. Ale pamięć, podobnie jak życie śmiertelne, powinna zaniknąć. Staje się bogatsza, ponieważ jest to coś, czego musimy aktywnie się chwytać, niczym efemeryczne nici snu wymykające się z naszych umysłów, gdy opuszczamy łóżka. Życie jest cenne, ponieważ jest chwilowe i ulotne.

Na końcu 1000xOdpornośćSekretarz, oddzielony element pierwotnego Okupanta, łączy się ponownie ze swoim pierwotnym gospodarzem po 1000 latach z klonami. W ciągu tego tysiąclecia Sekretarz uczy się od ludzkości wielu rzeczy, a przede wszystkim tymczasowej natury życia i nieuchronności śmierci. Zaczyna rozumieć, że ta blaknąca i pełna wad wieczność, w której uwięziono Iris i jej klony, już dawno przekroczyła swoją datę ważności i musi nastąpić miłosierny koniec.

Dokonano wyboru, aby zaryzykować wyruszenie na nieznaną powierzchnię, zamiast pozostać z duchami pochowanymi pod spodem. Te pozostałe klony, wolne od zapierających dech w piersiach wspomnień Iris, muszą nauczyć się, jak zostawić przeszłość za sobą, jednocześnie nadal ją pielęgnować i uczyć się z niej. Dzieci muszą nauczyć się tworzyć własne wspomnienia, przynosząc ze sobą trudne lekcje, których nauczyli się ich rodzice.

1000xOdporność lokalizuje ziarno nadziei w przyszłości pełnej kompromisów i niepowodzeń. Pokazuje nam, jak ruchy protestacyjne mogą upaść, jak kapitalizm i władza państwowa zrobią wszystko, co w ich mocy, aby nas zmiażdżyć. Ale pokazuje nam też, że ucieczka, ucieczka w fantazję, w objęciach jakiejś wiecznej, nierealnej przeszłości, nie jest sposobem na życie. Musimy zaakceptować przeszłość jako miłą, jednocześnie rozumiejąc, że zawsze będziemy nosić jej część ze sobą, wkraczając w niepewną przyszłość.